คาคืน

อนันต์

กาพย์ยานี ๑๑

   สิ้นคำ ถ้อยวาจา         หยดน้ำตา ก็ไหลริน
ทุกคำ  ที่ได้ยิน             คล้ายจะสิ้น ลมหายใจ

   สติ ก็ล่องลอย        สายตาพลอย เลือนลางไป
ฤๅยิน ด้วยเสียงใด         ก็อาจไม่ เข้าใจตน

   อกแน่น แล่นถึงคอ      น้ำตาคลอ สะอื้นปน
คำพูด คนหนึ่งคน          ยังเวียนวน ให้เจียนตาย

   หายใจ กลายเป็นหอบ    หาคำตอบ นั้นฤๅได้
อ่อนแรง ทั้งมือไม้          ใกล้จะกลาย เป็นคนบ้า

   ข่มตา ให้นอนหลับ       ก็โถมทับ ทั้งน้ำตา
เหตุการณ์ ก็ย้อนมา         ดุจจะฆ่า ให้คาคืน

   ราตรี นี้ยาวนาน         ฤๅจะผ่าน ให้ทนฝืน
นอนหลับ ยากพอตื่น         ให้กล้ำกลืน ภายในใจ

   แอบหวัง ว่าคืนนี้        น้ำตามี ให้ฝันไป
ตื่นมา ที่หวังไว้             ก็ไม่ใช่ ที่หวังมา