17 กรกฎาคม 2552 21:07 น.
อักษกร
พลิ้วแพรปีกไพพรรณพรายเพลินพิศ
แวววิจิตรวิบวับรับรษา
พริ้มลำเพาเคล้าคลอช่อบุษปา
ลิ้มมธุเกสราเรณูละออง
ลออรัชรงค์ละลานลิ่ว
เผยผกายปรายปลิวริ้วลมล่อง
ศุกลสายอังศูรย์สาดแสงทอง
ผจงต้องยะยิบแผ้วแพรวพะงา
งามแท้งามเอยเจ้าเนยบิน
ใช่งามสิ้นแค่ร้อยสีที่ปีกผ้า
เจ้างามคุณหนุนดำรงค์พงษศ์ผกา
งามชีวิต รจิตธรา รจีละไม
อนิจจา เจ้าจิตรางค์สอางสวย
ถูกมองด้วยตาหยาบอย่างหลงไหล
เพียงตาเห็นแค่ภายนอกว่าวิไล
แด่ดวงใจบอกมืดไม่เห็นคุณ
จึงถูกฉวยจับจองเป็นเจ้าของ
ถูกครอบรองซื้อขายให้วายวุ่น
กี่ชีวิตถูกปลิดแลกราคาทุน
กี่สมดุลค่อยค่อยกร่อนรอนทำลาย
กระหยับปีกยังไม่ทันพ้นทิวหญ้า
ต้องถูกคร่าพริบตาหลับก็ลับหาย
ฝาบ้าน คือสุสานโศกเดียวดาย
ของผีเสื้อที่แห้งตายในกรอบโชว์
ศพผีเสื้อแห้งตายในกรอบโชว์
7 มกราคม 2552 09:30 น.
อักษกร
ฉันคือ นักเดินทางพเนจร
ร้างเรือน แรมรอน เร่ร่อน
เบื่อหน่าย ความวุ่นวาย ในนาคร
เก็บกระเป๋า จรัลจร ซอนสกล
หอบหิ้ว ความหรรษา มาเต็มหับ
โปรยประดับ เสียงหัวเราะ เกาะกิ่งสน
แต้มสุข ปรุงสีไว้ ในยุบล
สองเท้าท่อง ธราดล ยลมรรคา
ทิ้งรอยยิ้ม ตามทางไว้ ต่างรอยเท้า
เข้าคลอเคล้า เย้าหยอก กับยอดหญ้า
ร่ายรำรับ ดอกฝน จากต้นฟ้า
รื่นรมย์ร่วม ภุมรา ระบำบวง
เหนื่อยนัก ก็หยุดพัก หนุนตักภพ
แหงนมองนภ สบตา ดาราสรวง
ผ่านนิทรา พร้อมแสงทิพย์ ทิวาดวง
ให้แสงเช้า โชติช่วง ช่วยนำทาง
มาเถิด มิ่งมิตร มากับฉัน
มาสรวลสันต์ หรรษา อย่าหมองหมาง
ฉันมียิ้ม อิ่มละไม ให้ตามทาง
เถอะ หัวเราะก้องนภางค์ไปด้วยกัน
หน้าส่วนตัว
1250
