30 ธันวาคม 2554 20:53 น.
อัศวัตถามา
ถึงลูกรักคนดีที่พ่อห่วง
กาลเวลาเลยล่วงที่จำจาก
ไกลตัวลูกเหมือนอกพ่อถูกพราก
เจ้าลำบากที่ใดไร้ข่าวมา
อีกนานไหมกว่าเจ้าจะเรียนจบ
เจ้าจะคบใครเป็นเพื่อนกันเล่าหนา
เคยบ้างไหมทบทวนอ่านตำรา
แล้วหยูกยามีไหมยามป่วยกาย
ฤดูนี้น้ำหลากท่วมบ้านเรา
พืชไร่เน่าเขาไม่ซื้อกำไรหาย
วัวที่บ้านเลี้ยงไว้ก็ใกล้ตาย
ส่วนตัวพ่อไม่สบายมาหลายคืน
เจ้านั้นเป็นความหวังนะลูกรัก
หากเรียนหนักก็พักอย่าไปฝืน
อยู่ที่บ้านพ่อรอเจ้ากลับหวนคืน
เพื่อจะฟื้นแผ่นดินถิ่นเกิดเรา
25 ธันวาคม 2554 22:04 น.
อัศวัตถามา
พี่คนจนถามหน้ามนรับได้ไหม
อยู่ที่บ้านทำนาไร่ไร้ทรัพย์สิน
อยู่กับทุ่งอยู่กับควายจนเคยชิน
แต่ยุพินของพี่อยู่บนดาว
ไม่มีเก๋งคันสวยมาขับดอก
ผิวดำลอกเพราะแดดไม่มีขาว
สำเนียงพูดไม่ใช่ไทยแต่เป็นลาว
ขอน้องสาวเข้าใจในพี่ชาย
มีก็แต่จักรยานเอาไว้ขับ
หวังจะส่งเจ้าไปกลับไม่เสียหาย
เช้าไปเรียนเย็นก็กลับพร้อมพี่ชาย
ในใจหมายอยู่กับเจ้าตลอดไป
ตอบพี่หน่อยทั้งหมดนี้ที่เอ่ยกล่าว
ถ้าหากก้าวมารักพี่รับได้ไหม
จักรยานของพี่ที่ปั่นไป
พี่อยากให้เป็นเจ้าซ้อนตอนไปเรียน
25 ธันวาคม 2554 11:14 น.
อัศวัตถามา
ไม่ว่าใคร ก็เป็นครู ได้จริงหรือ
ขอเพียงแค่ มีสองมือ และสมอง
ปัญญาดี อัจฉริยะ ไม่เป็นรอง
ใช้ตามอง ปากสอน ไม่สนใจ
พอเป็นแล้ว เด็กแย่ ก็ไม่สน
สอนวิชา ไม่กี่คน ที่หัวใส
พวกงี่เง่า ปัญญาทึ่ม ไม่ใสใจ
ช่างเป็นไร หัวไม่ไบรท์ ก็ปล่อยตาย
จำไว้เลย หน้าที่ครู ไม่น้อยนิด
แต่มันคือ ชีวิต ศิษย์ทั้งหลาย
ครูแท้จริง ท่านอุทิศ ทั้งใจกาย
สอนศิษย์หมาย ต้องทั้งเก่ง และคนดี
วิชาชีพ ของใคร ใครก็รัก
ไม่รู้จัก อย่าดูถูก และย่ำยี
ไม่มีครู เป็นเช่นไร ผืนดินนี้
คิดถ้วนถี่ ให้ดี ก่อนดูแคลน
หน้าส่วนตัว
1006
