4 กรกฎาคม 2550 07:56 น.
อารีณา
วันนั้น ที่ใต้ฟ้า เราเปียกฝน
เราสองคนกุมมือกันยามร้องไห้
อยู่ด้วยกัน อย่างที่ไม่มีใคร
กำลังใจ เราก็ให้กันและกัน
วันนี้ ที่ใต้ฟ้า ฝนกระหน่ำ
พายุซ้ำ ลมกรรโชกปลายวสันต์
เสียงฟ้าก้อง ร้องหวีดหวิวไห้จาบัลย์
คล้ายกับวัน ครั้งก่อนนั้น ฉันมีเธอ
ณ.ยามนี้ เราสองคนเคยทนสู้
เราเคียงคู่ เราอดทน กันเสมอ
ฉันมั่นใจ ในตัวฉัน ฉันมีเธอ
แม้เจอะเจอ ร้ายปานใด ใจมั่นคง
แต่วันนี้ วันสับสน คนอ้างว้าง
เพราะข้างๆ มันหนาวเย็นเหมือนคนหลง
ที่เคยเดิน แต่ละครั้ง อย่างมั่นคง
ก็ทรุดลง ด้วยอ่อนแอ แพ้ทุกทาง
เพราะยังหวง และยังห่วงอยู่เสมอ
ทั้งที่เธอ ไปแสนไกล และหายห่าง
ทางมืดมิด ที่ทางนี้ เหมือนทางร้าง
สุดอ้างว้าง อย่างไร้ใคร ใต้ฝนพรำ
3 กรกฎาคม 2550 23:32 น.
อารีณา
ยามที่เราเหงาและเดียวดาย
น่าใจหายที่ไม่มีใครเคียงข้าง
ไม่อยากบอกว่ามันแสนอ้างว้าง
ระหว่างทาง ที่ไม่มีคนรู้ใจ
เคยแอบเช็ดน้ำตาที่ริมหมอน
อกสะท้อนสะอื้นไห้อย่างหวั่นไหว
สิ่งลางเลือนผ่านมาแล้วผ่านไป
เรื่องช้ำใจก็เกิดขึ้น ตลอดมา...
เคยนอนซุกหน้าทีอกแม่
ยามท้อแท้แม่เคยเข้ามาหา
และอ้อมกอดที่ปลอบโยนจากมารดา
สมปราถนาเหลือเกิน เมื่อวัยเยาว์
แต่ตอนนี้ทางสายนั้นฉันต้องสู้
แม้หดหู่ท้อถอยและโฉดเขลา
ทางที่ฉัน นั้นคอยวิ่งดั่งตามเงา
พร้อมกับเหงาที่ทักทายคล้ายเพื่อนตาย
2 กรกฎาคม 2550 23:56 น.
อารีณา
ถนนสายนี้ หลายคนคงคุ้นเคย
ถ้าฉันเอ่ยคือถนนชื่อหม่นหมอง
เป็นถนนที่คนใช้น้ำตานอง
หากอยากลองเข้ามาดูคงรู้ดี
หลายชีวีมีชีวิต พิษขื่นขม
ด้วยระบม ขมจากรัก หักวิถี
ทางสายนี้จึงคุ้นเคยทุกชีวี
ที่ล้วนมี ความระทม ขมจากลวง
แม้ฟ้าฟาดคำรามลั่น หวั่นดวงจิต
อาจจะปลิดชีวิตไป ก็อยอมได้
หยาดน้ำค้างหยดจากฟ้ามาที่ใจ
ใช่จะไหว ใช่จะหวั่น สท้านทรวง
มันหม่นหมองและว้าเหว่มานานนัก
คำว่ารัก คงตระหนัก รักไม่ได้
ความร้าวราญ ต่อแต่นี้ คือเพื่อนใจ
คือไร้ใคร มาเคียงข้าง ทางสายลวง
2 กรกฎาคม 2550 09:55 น.
อารีณา
อยากมอบให้เธอไว้แทนดอกไม้
ร้อยจากใจดวงน้อยที่แสนห่วง
สอยดวงดาวมาจากฟ้า อีกร้อยดวง
เกล็ดแก้วทรวง เพิ่มระยับ จับมาลัย
อยากให้เธอก้าวไป ถึงจุดฝัน
ทุกคืนวันจงเป็นสุข ในสิ่งหวัง
จงเข็มแข็ง อดทนสู้ มีพลัง
และฉันยัง คอยส่งใจ ให้แด่ เธอ
2 กรกฎาคม 2550 00:35 น.
อารีณา
หากคืนนี้ ใจไม่แหลกยับเยินก่อน
อยากอ้อนวอน ให้คนดีอย่าโกรธฉัน
รักเหลือเกินไม่เคยลดลงสักวัน
อยู่กับฝัน วันเก่าๆ..เหงาเหลือเกิน...
ก็ขอบเขตรปลายฟ้า มิเคยพบ
เพราะจุดจบของคบกัน คือห่างเหิน
เคยเคียงกัน กลับมากลาย ป็นส่วนเกิน
ด้วยผอิญ มีคนใหม่ มารู้ใจ..
โอ้ใจเอ๋ย สุดร้าวราญ เกินหักห้าม
อยากจะตาม เธอกลับมา ก็หวั่นไหว
เอาเถอะนะ ชั่งมันเถอะ ต้องปล่อยไป
พร้อมกับใจ ไม่รักดี ที่ครำครวญ
หน้าส่วนตัว
719
