18 กุมภาพันธ์ 2549 11:49 น.
เจน_จัดให้
คำ...คำหนึ่ง
แม้มันอาจจะดูซึ้งและมีค่า
รัก...ที่รัก...ที่เธอพูดออกมา
มันจริง...หรือว่าแค่บอกไป
.
บอก...บอกฉันหน่อย
มันเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเธอใช่ไหม
มันเป็นคำที่เธอเคยใช้กับใครๆ
มันก้อแค่คำง่ายๆ...ที่ลอยหายไปกับสายลม...และกาลเวลา
.
17 กุมภาพันธ์ 2549 08:42 น.
เจน_จัดให้
ความรู้สึกที่บอบบาง
ที่มันอำพรางซ่อนอยู่ในใจฉัน
ทั้งสนุก สุข ทุกข์ เศร้า เคล้าความมันส์
ความผูกพันมิตรภาพคราบน้ำตา
.
หลากความคิด ความหวัง ความฝัน
ที่ผ่านผันวันเดือนเคลื่อนคล้อยหา
ล้วนเป็นสิ่งเติมพลังให้ฉันตลอดมา
แม้เหนื่อยล้าก้อยังกล้าจะก้าวเดิน
17 กุมภาพันธ์ 2549 08:32 น.
เจน_จัดให้
สบตาฉัน....ได้ไหม
เวลาพูดกันใกล้..ใกล้ แบบนี้
แค่อยากค้นหาความจริงที่มี
ที่มันหลบลี้ในแววตา...
.
บอกฉันมาเถอะตามตรง
เพราะฉันคงไม่ว่าเธอหรอกหนา
อย่ามาโกหกกันให้เสียเวลา
ถ้าเธออยากบอกลาก้อพูดมาคำเดียว
.
ก้อแค่เธอไม่มีเวลา
แต่ก้อแอบไปเฮฮากับคนอื่น
ก้อแค่เธอกลับ...ดึกในบางคืน
ปล่อยฉันให้กล้ำกลืนอยู่คนเดียว
.
ไม่หรอก....ไม่เป็นไร
เพราะหัวใจมันเริ่มชินกับสิ่งนี้
แม้จากกันช้าไปเพียงนาที
ค่าที่มี...ก้อแค่จบ...เลิกคบกัน
16 กุมภาพันธ์ 2549 20:09 น.
เจน_จัดให้
มันคงเพียงแค่หนึ่งนาที
ที่เธอเผลอใจดวงนี้มาให้ฉัน
แล้วสุดท้ายก้อมาขอเป็นแฟนกัน
เพราะเธอนั้นเชื่อว่าฉันเป็นคนที่รอคอย
.
ฉันเลยคิดอยากลอง....อีกสักครั้ง
ก้อเธอนั้นน่ารักไม่ใช่น้อย
คารมดีอยู่ด้วยแล้ว ENJOY
เลยเผลอปล่อยใจให้ไปกับเธอ
.
แต่ทำไมยิ่งคบเหมือนยิ่งห่าง
ยิ่งใกล้ยิ่งอ้างว้าง...อยู่เสมอ
ยิ่งเรียนรู้ยิ่งสับสนในตัวเธอ
เหมือนกับว่าฉันนั้นเพ้ออยู่คนเดียว
.
ไม่เข้าใจเลย....ความรัก
เข้ามาทักทายกันแล้วห่างหาย
ทำให้รักแล้วก้อมากลับกลาย
เธอช่างใจร้าย...ทำให้ฉันต้องร้องไห้อีกที
13 กุมภาพันธ์ 2549 19:52 น.
เจน_จัดให้
อยากปิดหูที่เคยได้ยิน
อยากปิดตาที่เคยได้เห็น
อยากหลุดพ้นตัวตนที่เป็น
ไม่อยากลำเข็ญเช่นปุถุชนธรรมดา
อยากหลุดพ้นจากความโศกเศร้า
ที่รุมเร้าเข้ามาดั่งกำแพงหนา
อยากจะหนีไปไกลสุดตา
จากโลกที่แสนเหนื่อยล้าและบ้าบอ
แม้ใครจะบอกว่านี่หละชีวิต
มันเป็นไปตามลิขิตที่ไม่อาจร้องขอ
มันเป็นชะตาที่ฟ้าเป็นผู้ถักทอ
ตั้งแต่เราได้ก่อเกิดมาเป็นคน
ความสุข-ทุกข์มันเป็นธรรมดาโลก
ความเศร้าโศกเป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกพ้น
คนเราไม่ว่าจะรวยหรือจะจน
ถ้าหากยังเป็นปุถุชนก็ยังคงตัองทุกข์ทนอยู่ดี
หากชีวิตได้เข้าถึงธรรมแท้
ก็พอจะมีทางแก้ในทุกข์นี้
จงว่างไว้ไม่ว่าสุข-ทุกข์ใดมี
ไม่ต่อเติมเสริมทวีให้เป็นมูล
เพียงเท่านี่ก็เพียงพอจะดับทุกข์
ไม่เกิดสุข ไม่เกิดดับ ไม่ลับหาย
เป็นเพียงความว่างเปล่าทั้งใจกาย
ไม่ทุรนทุรายแม้ร้ายมี
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟเจน_จัดให้
732
