29 กันยายน 2546 22:42 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
รัตนโกสินทร์ฤาสิ้นปราชญ์?
จึงเป็นทาสประเทศตะวันตก
เจ้าพระยาสับสน ไหลวนวก
น่าตระหนก ตระหนัก จักรภพ
กวีแวว แก้วปิ่น สิ้นศรีศักดิ์?
สิ้นมนต์รัก ประจักษ์หู มิรู้จบ?
สิ้นคำหยาด ครูเนาว์ ที่เคารพ?
สิ้นระบบวาที กวีวัฒน์?
เยาวชนรุ่นใหม่ ไม่รู้รส
กวีบทสารพัน ท่านบัญญัติ
ไม่ประสีประสา ประชาทัศน์
ไม่พึงคัด หัดเขียน ไม่เพียรคิด
ลูกผู้ชายลายมือนั้นคือยศ
ไม่เคยจดเคยจำ ย้ำเตือนติด
แต่กลับเก่งภาษา มหามิตร?
สิ้นสนิท เสน่ห์ไทย ในพิภพ
เมื่อลำนำ คำตาย คล้ายสิ้นชาติ
ร่องรอยปราชญ์ลางเลือน เหมือนโดนกลบ
คำท่านภู่ ครูเอื้อ เมื่อเลือนลบ
คำจึงจบ กวีไทย ใกล้กลียุค
รัตนโกสินทร์ จึงสิ้นศักดิ์
สิ้นบทรักษ์อารมณ์ ระดมปลุก
จักรวรรดินิยม จึงโหมรุก
ไท จึงทุกข์ เพราะประเทศถูกโถมทับ
4 กันยายน 2546 22:15 น.
เชษฐภัทร วิสัยจร
ครวญเสียงแคนแค่นแค้นแทนเพลงเศร้า
คำพ้อพ่อพอเว้าสาวหนีหน้า
พิษร้ายร่ายรายรุมสุมชีวา
สิ้นราคาค่าค้าคร่าชีวิต
ท้อเขาท้อพ้อใครทำใจช้ำ
เหยียบเธอเหยียบเธอย่ำย้ำเตือนติด
ครวญเขาครวญชวนใจให้ครุ่นคิด
ผิดหรือผิดที่เผลอรักเธอไป
ร้างคู่เคียงไร้รักจึงมักร้าง
ไหลเป็นทางน้ำตาเขาพร่าไหล
ใจจึงต้องเจ็บช้ำระกำใจ
วอนเธออย่าผลักไสเขาไหว้วอน
แอบหวังปลุกปลอบขวัญที่ปั่นป่วน
แอบสะอื้นโอดครวญชวนออดอ้อน
แอบบรรเลงเพลงเศร้าเคล้าคำกลอน
แอบหวังถอนถอดทุกข์ที่รุกเร้า
ผิดเขาผิดที่เพ้อไปเผลอรัก
ลองอยากลองดีนักจึงมักเศร้า
เจ็บจึงเจ็บแสบใจมิใช่เบา
ครวญแคนครวญกลอนเคล้าเขาบรรยาย
ใจเจ้าเอยเอ่ยเอ๋ยไม่เคยนิ่ง
แพ้ใจหญิงหยิ่งยิ่งวิ่งหนีหาย
ไยระยำย่ำย้ำช้ำใจชาย
รู้เมื่อสายผิดนี้.............ที่รักเธอ
Calendar
Lovers
9 คน เลิฟเชษฐภัทร วิสัยจร
หน้าส่วนตัว
1808
