25 เมษายน 2548 09:40 น.
เดือนไร้เงา
เธอจากไปใจยังจำความช้ำชอก
จำคำบอกถึงความรักที่ห่างหาย
สิ้นใจภักดิ์สิเน่หาสิ้นอาลัย
เธอย่ำใจด้วยคำลาไม่ปราณี
ฉันก้มหน้ารับความช้ำประจำอก
ใบบัวบกเก็บกำขยำขยี้
ประกบแผลกลางใจจนหายดี
พาชีวีผ่านเวลารักษาใจ
เมื่อเจ็บจางรักครั้งใหม่จึงได้ก่อ
รักที่รอรักสมหวังรักสดใส
เขาเข้ามาคลายเหงาเขาเข้าใจ
แต่ทำไมเธอกลับหวงทวงรักคืน
เจ็บต้องจำคำนั้นฉันอยากบอก
เธอลวงหลอกให้เจ็บจำร่ำสะอื้น
รักเธอมีใช่จีรังหรือยั่งยืน
อย่ารื้อฟื้นเพื่อคืนดีไม่มีทาง
มาทางไหนโปรดกลับไปในทางนั้น
จบสัมพันธ์เลิกง้อขอเมินหมาง
อย่าก่อกรรมทำรักใหม่ให้อับปาง
โปรดรับฟังอย่ากลับมา.... อย่าอาวรณ์
11 เมษายน 2548 17:12 น.
เดือนไร้เงา
เมืองอุดร แดนดิน ถิ่นอีสาน
แหล่งตำนาน บ้านเชียง เคียงหนองหาน
ปีใหม่ไทย ปีนี้ เรามีงาน
ถนนอาหาร สงกรานต์ เมืองอุดรฯ
หนองประจักษ์ฯ คือที่จัด งานยิ่งใหญ่
แหล่งรวมใจ พี่น้อง จองสลอน
ร้านอาหาร เรียงราย ให้สัญจร
เตรียมส้อมช้อน คู่กาย ไว้ใช้ชิม
กองประกวด ส้มตำ ทำงานหนัก
กรรมการ พร้อมพักตร์ เพื่อลองลิ้ม
ครกใดแซบ อร่อยลิ้น สิ้นคำชิม
ใจเอมอิ่ม ชนะใส ให้รางวัล
เชิญอร่อย ภัตตาสรรพ สำรับพร้อม
รีบรุมล้อม มาทานฟรี มีพร้อมสรรค์
ชอบอะไร จานไหน รีบจองพลัน
ถูกใจกัน จึงซื้อ ถือกลับเรือน
เมื่ออิ่มท้อง จึ่งจอง รอบหนองนั่น
ตั้งปราการ สาดวารี มีผองเพื่อน
ช่วยสกัด กั้นทาง ผู้มาเยือน
ไม่แชเชือน รีบปะแป้ง แบ่งน้ำเย็น
สิบเอ็ดเมษ ถึงสิบห้า ระกาศก
มาแช่มชื่น เย็นอุทก ลืมทุกข์เข็ญ
ร่วมดับร้อน ทรัพย์ใด ไม่จำเป็น
มาเริงเล่น สงกรานต์นี้ ที่อุดรฯ
3 เมษายน 2548 19:42 น.
เดือนไร้เงา
แผลกายก่อบาดเนื้อเหลือจะเก็บ
บาทาเจ็บเหน็บเกินเดินไม่ไหว
นอนซมเซาท้อทดหมดแรงไป
กำลังกายกำลังใจไร้พลัง
โลหิตรินรดซ้ำย้ำแผลสด
น้ำตาหยดรดใจท้อรอความหวัง
แผลที่ปวดให้หายดีมีกำลัง
น้ำตาหลั่งจงเหือดแห้งแล้งจากใจ
ดังน้ำฟ้าพร่างมาจากฟ้ากว้าง
ดังน้ำค้างพรมปกโลกสดใส
ดังลมโชยโบกกายเหน็บให้เจ็บคลาย
ด้วยน้ำใจเนืองแน่นแทนน้ำตา
ท่านผู้ใหญ่พี่ที่รักพรรคพวกพ้อง
อีกนุ่งน้องถามไถ่เจ็บไหมหนา
ให้หายวันหายคืนฟื้นกายา
ให้กลับมาเริงรื่นทุกคืนวัน
เพียงน้ำคำถามไถ่แรงกายฟื้น
แรงใจตื่นชื่นฉ่ำนำสุขสันต์
ทั้งบุปผาไม้ผลขนเยี่ยมกัน
ชุบชีวันผ่อนเจ็บกายจวนหายดี
ทุกไมตรีที่หยิบยื่นชื่นใจนัก
ทุกแรงรักจักเก็บลงตรงใจนี้
ทุกน้ำจิตตรึงสนิทติดฤดี
ทุกนาทีมิอาจลืมปลื้มน้ำใจ
2 เมษายน 2548 12:18 น.
เดือนไร้เงา
ลูกหญิงใยงอแง
ใครรังแกบอกพ่อเจ้า
เจ็บไหนไม่บรรเทา
จะทุเลาพ่อเป่าคลาย
พ่อจ๋า...ลูกเจ็บจิต
ดังชีวิตหวิดสลาย
ลูกช้ำเพราะคำชาย
ทำร้ายใจไม่ใยดี
ชายใดใจร้ายนัก
ใยลูกรักไม่หลีกลี้
หลงกลมนต์วจี
พลีชีพจมระทมทน
เขามั่นสัญญารัก
จะฟูมฟักรักสุขล้น
ลูกหลงวงวังวน
คำหวานปนดลตามัว
ลูกข้าฯน้ำตาล้น
พ่อเจ็บทนจนเสียหัว
อกร้าวสั่นระรัว
ชาติชายชั่วตัวเช่นไร
พ่อจ๋า..อย่าโกรธขึ้ง
ถมึงทึงบึ้งไปใหญ่
ที่แล้วให้แล้วไป
ขอพักใจให้หายดี
ลูกสาวเจ้าเข้มแข็ง
พ่อเสริมแรงแห่งใจนี้
รักเจ้าเท่าชีวี
จะร้ายดีมีพ่อเคียง
ลูกยาอยากหนุนตัก
สัมผัสรักพักฟังเสียง
พ่อร่ำเป็นสำเนียง
หล่อเลี้ยงใจให้ชื่นบาน
เหนื่อยนักพักเถิดเจ้า
พ่อนี้เล่าเฝ้ากล่อมขวัญ
ทุกคำพ่อจำนรรจ์
ตราบชีวันมิผันแปร
หน้าส่วนตัว
1835
