30 ตุลาคม 2551 10:49 น.
				
												
				
								เถ้าธุลี
		
					
				
   โลกแห่งความจริง..คนดีไร้ความหมาย
โลกแห่งความจริง..ความตายน่าถวิลหา
โลกแห่งความจริง..ไร้รักไร้ศรัทธา
โลกแห่งความจริง..มีความบ้าในทุกอณู
   โลกแห่งความจริง..กายขาดจากวิญญา
โลกแห่งความจริง..ศีลธรรมไร้ค่าน่าอดสู
โลกแห่งความจริง..ความดีด้อยกว่าความรู้
โลกแห่งความจริง..อุดมการณ์ถูกยัดลงรูเน่าเหม็นไป
   โลกแห่งความจริง..ใครเล่าสนรอยยิ้ม
โลกแห่งความจริง..คนกระสันลิ้มลองของใหม่
โลกแห่งความจริง..ใช่โลกที่ใครใครจะอยู่ได้
โลกแห่งความจริง..กักขฬะเข้าไปจะอยู่ทน
 				
			 
			
				30 มิถุนายน 2551 11:46 น.
				
												
				
								เถ้าธุลี
		
					
				
   ฉันลอยละล่อง
เหม่อมองความจริงในโลกแห่งภาพฝัน
มนุษย์มากมายแหงนหน้ามองแล้วเบนตาพลัน
เพราะโลกแห่งภาพฝันช้าเชื่องเกินรอคอย
   ฉันปลิดปลิว
ตกในห้วงความโหยหิวและเหงาหงอย
หิวชีวิตที่หายไปไร้ร่องรอย
ด้วยมือนับร้อยคอยฉุดดึงให้ดิ่งลง
   ฉันก้มหน้ามองพสุธาอันไกลห่าง
มนุษย์งุดหน้าก้าวย่างอย่างใหลหลง
เขาเหลือบตามองฉันอย่างปลดปลง
ไอ้ตัวประหลาดนั่นยังคงละลิ่วไม่ปักฐาน
   ฉันดูดดื่มความว่างเปล่า
ลิ้มรสความหวานเศร้าของเวลาที่ร้าวราน
ท่ามกลางความยิ่งใหญ่ของเข็มนาฬิกาที่คืบคลาน
กดกบาลวิญญาณจนเหลือเพียงกายกระด้าง กักขฬะ น่าหวาดกลัว
				
			 
			
				23 มิถุนายน 2551 10:28 น.
				
												
				
								เถ้าธุลี
		
					
				
 
   ทัก  หัวใจให้สะดุดหยุดอยู่นิ่ง
ทัก   ความรักให้แอบอิงอีกสักหน
ทัก   หัวใจกระด้างหลอมดั่งไฟลน
ทัก   ให้คนแข็งขืนฝืนไม่ไหว
   ทัก   สัมผัสความอบอุ่นให้แผ่ซ่าน
ทัก   ความหวานสร้างรอยยิ้มให้สดใส
ทัก   ให้รู้ทักให้คิดยามชิดใกล้
ทัก   ให้ใจเบิกบานทุกคืนวัน
   แต่กลับมาทักให้ใจสะอึก
ทัก   ให้นึกให้ตรองตรึกจนใจสั่น
ทัก   ความเศร้าให้กลับมาคอยหยามหยัน
ทัก   ให้รู้ว่าเรานั้นแค่...คนรอง
				
			 
			
				1 พฤษภาคม 2551 13:19 น.
				
												
				
								เถ้าธุลี
		
					
				
   จะโทรไปทำไมให้ใจปวดร้าว
ในเวลาที่เรื่องราวของสองเราหมดสิ้น
จะโทรไปทำไมให้น้ำตาหลั่งริน
ในเวลาที่เธอไม่อาจผินหน้ามาหากัน
   จะต้องการได้ยินเสียงเพื่ออะไร
ทั้งที่เสียงเธอเก็บไว้ให้คนในฝัน
จะต้องการถามไถ่ทำไมกัน
เมื่อวันนี้เธอมีคนนั้นอยู่ข้างกาย
   จะเป็นห่วงไปทำไมให้เจ็บช้ำ
มันเติมซ้ำให้เจ็บซ้อนไม่เลือนหาย
จะคิดถึงไปให้ปวดทั้งใจกาย
ทำเช่นนั้นทำไมให้เราตายทั้งเป็น
				
			 
			
				19 พฤศจิกายน 2550 10:54 น.
				
												
				
								เถ้าธุลี
		
					
				
   หมุน...
ว่างเปล่างุนงงในหัว
ความคิดพัวพันพันพัว
กูดี กูชั่ว กู...อะไร
  เมา...
ล่องลอยแผ่วเบาวูบไหว
สายตาเหม่อมองร่ำไห้
วาบหวามสั่นไหวใหลหลง
   กอด...
พร่ำพลอดกอดเอาฝุ่นผง
ลูบไล้แผ่วเบาบรรจง
สัมผัสดิ่งลงสุญญา