7 ตุลาคม 2547 20:18 น.
เถ้าธุลี
วันนี้ฝนตกหนัก ฉันเปิดวิทยุฟังเพลงไปเรื่อย ๆ เมื่อเพลงจบ เสียงหวาน ๆ ของดีเจก็พูดขี้น
" .........ตอนนี้ฝนตก เพลงที่ขอมามีแต่เพลงเศร้า ๆ ทั้งนั้นเลยนะคะ เคยคิดบ้างมั้ยคะ ว่าเวลานี้ บรรยากาศอย่างนี้ มันทำให้คิดถึงบรรยากาศในวันเก่า ๆ ทั้งที่สุข และทุกข์ เหมือนกับการย้อนเวลากลับไป...."
วันเก่า ๆ เหรอ อดีต คงไม่จำเป็นต้อง สุข หรือ ทุกข์เสมอไปหรอก สำหรับฉัน เหตุการณ์ที่ยังติดอยู่ในใจฉัน .... มันคือคำถามแค่ประโยคเดียว...
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
วันนั้นฝนตกหนัก หนักกว่าวันนี้ซะอีก ฉันเดินกางร่มอยู่ท่ามกลางนักเรียนมากมายที่กลับจากการประชุมรอบเย็น เดินเบียดเสียดกันบนถนนแคบ ๆ และก็มีหลายคนที่ไม่มีร่ม กำลังวิ่งฝ่าฝนไปแบบไม่มองหน้าใครเลย จะเรียกใครมาเดินด้วยกันในร่ม เสียงฝนก็ดังจนเพื่อนไม่ได้ยินเสียงฉันเรียก
ท่ามกลางคนมากมายนั้น มีใครคนหนึ่งวิ่งแซงจากด้านหลังมา ยืนอยู่เยื้อง ๆ ฉันไปข้างหน้า ฉันหันไปดู...นั่นคือ เขา เขาที่ทำให้ใจฉันเต้นแรงเสมอ ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปแตะเขา ให้เขาเข้ามาในร่ม แต่..มือฉันก็ชะงัก ถูก ..ที่เขาเป็นคนที่ฉันชอบ แต่เขาก็เป็นคนที่เพื่อน ๆ ล้อกันว่าเป็นแฟนกับฉัน
ในขณะนั้น ใจฉันมันกำลังทำสงครามกันเอง--เรียก ไม่เรียก เรียก ไม่เรียก-- ใจหนึ่งฉันกลัวว่าเค้าจะไม่สบายเพราะตากฝน อีกใจ ฉันก็กลัวถูกเพื่อน ๆ ล้อ ซึ่งทำให้ทั้งฉันและเขา ยิ่งไม่ค่อยพูดกันอีก ...................
ฉันคงคิดนานไป พอรู้สึกตัวอีกที เขาก็กลืนหายไปกับผู้คนซะแล้ว รู้สึก..แปลก ๆ ทั้งโล่งใจ เสียดาย และ..รู้สึกผิด เล็ก ๆ
ฉันเดินคนเดียวไปจนถึงห้องเรียน เห็นเขานั่งคุยอยู่ในกลุ่มเพื่อนของเขา เนื้อตัวเปียกโชก เขาคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อกี๊คนที่ยืนข้างหลังเขาเป็นฉัน
รุ่งเช้ามาเขาร่างกายปกติดี ฉันก็โล่งใจ
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
เสียงเพลงจบไปอีกเพลงแล้ว ฝนก็เริ่มซาลง ทุกครั้งที่ฝนตก แม้เขาคนนั้นกับฉันจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แม้ตอนนี้ ฉันจะรู้สึกกับเขาแค่เพื่อน แต่ใจฉันยังคงมีคำถามอยู่ตลอด ... วันนี้ก็เช่นกัน ที่ฉันยังนั่งมองฟ้า มองฝน พร้อมกับถามตัวเองอย่างที่เคยถามมาตลอดว่า...
' วันนั้น เราควรจะเรียกเค้าเข้ามาในร่มรึเปล่านะ? '
19 กันยายน 2547 22:25 น.
เถ้าธุลี
ในความฝัน..ฉันยังมีเธออยู่
ในความฝัน..ฉันเห็นเธอยิ้ม
เธอหัวเราะ เธอพูดคุยกันเหมือนเดิม
ในความฝัน..เธอบอกว่าชอบฉัน
นั่นทำให้ฉันเพ้อตลอดคืน
.................................................
และแล้ว ฉันก็ตื่นขึ้น
พร้อมกับวันใหม่
เฮ้อ! มันเป็นแค่ความฝัน ไม่มีทางเป็นจริง
มีคนบอกว่า ความฝัน คือสิ่งที่เราต้องการให้มันเกิดขึ้นจริง คือความปรารถนาลึก ๆ ในจิตใจ คือสิ่งที่เราหลอกตัวเองอยู่..........
นี่ฉันหลอกตัวเองอยู่เหรอ?
วันนี้ ฉันต้องออกไปพบเจอผู้คน รวมทั้งเธอ ฉันทำตัวปกติ พูด คุย หัวเราะ แต่ในใจฉันสับสน วุ่นวาย
เมื่อเห็นหน้าเธอ พาให้หวนนึกถึงฝันคราวนั้น
เฝ้าแต่บอกตัวเองว่า"พอเสียที" แต่เอาเข้าจริง ในสายตาฉันก็ยังมีแต่เธอ
....................................................................
คืนนี้ ... ฉันต้องไม่ฝันถึงเธออีก
ไม่..ไม่..ไม่
ฉันไม่ต้องการทุกข์ทรมาน กับสิ่งที่ตัวฉันสร้างขึ้นเอง ทั้งที่มันไม่จริงเลยแม้แต่นิดเดียว
เมื่อหลับตา ฉันเคลิ้มหลับไป....
เธอ..ยังคงอยู่ตรงนั้น
ที่เดิม..
เหมือนเดิม...
30 สิงหาคม 2547 13:20 น.
เถ้าธุลี
ขอโทษ..ทำไมมันช่างเจ็บปวดอย่างนี้ แค่คำสองคำ มันคงไม่ใช่ที่ความหมาย แต่เป็นที่ความรู้สึกก่อนจะพูด ... ที่ฉันทำไป ที่ฉันเป็นห่วงเธอ มันผิดมาก มากจนทำให้เธอรำคาญฉัน รังเกียจฉัน
ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน ฉันก็คิดกับเธอไม่ได้นอกเหนือคำว่าเพื่อน เราเล่นกัน เราแกล้งกัน หน้าตาเธอไม่มีอะไรดึงดูดฉันเลย เราเป็นเพื่อนกันมาเรื่อย ๆ
เธอแกล้งพูดว่าชอบฉันฉันก็ไม่คิดอะไร เพราะรู้ว่ามันไม่จริง และเธอก็บอกว่าไม่จริง แต่วันนั้น ฉันมีปัญหา เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอปลอบใจฉัน เธอไม่ให้ฉันรับรู้สิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวด ฉันเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำ เธอก็ให้เพื่อนผู้หญิงเข้าไปตาม ฉันกลับหอ เธอก็เฝ้าทำให้ฉันหัวเราะ ถามว่าดีขึ้นแล้วใช่มั้ย ตลอดทาง ฉันไม่สบาย เธอก็เฝ้าเป็นห่วง สั่งให้ฉันกินยา ฉันออกไปข้างนอก ก็เฝ้าบอกเพื่อนฉันให้ดูแลฉันให้ดี จนทำให้เพื่อนฉันกลัวจะถูกเธอว่า และอีกหลาย ๆ ครั้งที่เธอทำให้ใจฉันหวั่นไหว ฉันพยายามแล้ว คิดว่าเธอเป็นเพื่อน แต่ในที่สุดฉันก็ทำไม่ได้ เมื่อเธอพูดว่าชอบฉัน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันไม่จริง ฉันก็อดเอาไปคิดไม่ได้ เธอเล่าให้ฉันฟังว่าเธอเคยชอบใคร ตอนนี้เธอปิ๊งใคร ฉันก็รับฟัง จนตอนนี้เธอชอบรุ่นพี่ ฉันมาคิดว่าจะเลิก ตัดใจ แต่เอาเข้าจริง ๆ ฉันก็ทำไม่ได้ เพื่อน ๆ ล้อเราสองคน นั่นคงยิ่งทำให้เธอห่างฉันไป ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นบอกฉันเองว่าไม่ต้องคิดมากเพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง ณ ตอนนี้ ฉันสับสน ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ เพราะฉันไม่อยากเห็นกำแพงที่กั้นเราไว้ กำแพงที่ตัวเธอก่อขึ้น ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม
ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เธอฝัน ฉันไม่เรียบร้อย แม้เธอจะบอกให้ฉันทำตัวให้เรียบร้อยหลายต่อหลายครั้ง แต่ฉันไม่สามารถทำได้ เธอไม่เคยมองว่าฉันเป็นผู้หญิงเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ที่ฉันว่าเธอตลอด ว่าเรื่องรูปร่างหน้าตาเธอ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ไม่ได้ดูถูกเธอ จริง ๆ ฉันชอบที่เธอเป็นอย่างนี้ด้วยซ้ำ แต่ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี ฉันกลัวเธอจะรู้ว่าฉันคิดอะไร
จดหมายฉบับนี้ เธอคงไม่ได้อ่านตอนนี้ แต่เมื่อถึงเวลา..ฉันจะมอบให้เธอเอง
สุดท้ายนี้ ฉันไม่มีอะไรจะบอกเธอ นอกจากคำว่า" ขอโทษ"
ลาก่อน
เพื่อน..คนหนึ่ง
หน้าส่วนตัว
1450
