-'๑'-รุ่งอรุณของวันวาน๐~*

เทพธิดาแห่งรัตติกาล

     เช้าวันนี้ก็เป็นวันที่เหมือนกับวันที่ผ่าน ๆ มา สิ่งที่รุ่งต้องทำก็คือ ไปโรงเรียนตามปกติของเธอ และเมื่อถึงคราวที่เสียงออดจบคาบสุดท้ายของโรงเรียนดังขึ้น รุ่งมักจะมุ่งหน้าออกจากโรงเรียนไปยังสถานที่แห่งหนึ่งอยู่เป็นประจำ เป็นร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ต์ขนาดกลาง ไม่ใหญ่มากนัก เธอมักจะนั่งเครื่องที่ 13 เสมอ ๆ ไม่ใช่เพราะเลข 13 เป็นเลขเด็ดอะไรหรอก แต่เธอชอบนั่งตรงนั้นเท่านั้นเอง สิ่งที่ดึงดูดเธอให้มาที่ร้านนี้ก็คือเกมส์ออนไลน์เกมส์หนึ่ง เธอชอบเล่นมันมาก และดูท่าว่าจะติดเกมส์นี้เหมือนกับคนติดยาเสียแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ทำให้การเรียนของเธอตกลงแม้แต่น้อย เพราะยามใกล้สอบเธอก็จะหยุดเล่นชั่วคราวเพื่ออ่านหนังสือสอบ จะเล่นอีกครั้งก็ต่อเมื่อสอบเสร็จ 
          
          เมื่อเธอเล่นเกมส์นี้เธอได้รู้จักเพื่อนมากมาย เพื่อนที่พบกันเฉพาะในโลกแห่งความฝันภายในเกมส์นี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูจะทำได้อย่างอิสระเสรี มันช่างเป็นความรู้สึกที่สนุกอะไรปานนั้น และในขณะที่เธอกำลังจะทำการซื้อขายกับบุคคลในเกมส์คนหนึ่งซึ่งดูเหมือนว่าจะมีสถานะหรือที่เรียกว่า เลเวล สูงกว่าเธอ รุ่งพี่งจะเล่นเกมส์นี้ได้ไม่นานนัก ทำให้รุ่งไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมกลลวงของคนในเกมส์ เธอจึงถูกหลอกเอาเงินไปเกือบหมดตัว เหลือไว้เพียง 1,700 เท่านั้น ในขณะที่เธอกำลังเสียใจกับเหตุการ์ณที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เธอกำลังเดินไปตามทางภายในเกมส์ และโจมตีมอนสเตอร์ข้างทางอย่างโมโหนิด ๆ (หละมั้ง) เธอสอดสายตามองหามอนสเตอร์ผู้โชคร้ายตัวใหม่ที่จะมาเป็นเหยื่อของเธอ ในที่สุดเธอก็พบมันและคลิกไปที่ตัวมันทันที ทันใดนั้นเกิดอาการเครื่องคอมกระตุก หรือที่บรรดาหน้าชนคอมเรียกกันว่า แลค ก็เกิดวงแหวนเวทย์มนต์ที่เท้าของมอนสเตอร์ตัวนั้น พร้อมกับเสียงร่ายเวทย์ และลูกไฟตามมา และข้อความปรากฎบนหน้าจอ "อย่า" ในใจของรุ่งอุทานว่า "สายไปแล้วจ้า" 

          และข้อความปริศนาที่โผล่มานั้น ก็ได้เผยผู้ที่พิมพ์มันออกมา เป็นชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่ง เขาข้ามศพมอนสเตอร์ตัวนั้นมา และตรงดิ่งมาที่ตัวรุ่งทันที พร้อมกับพูดว่า "เอามาเลยค่าแจมเรา 1,000 " รุ่งได้ยินดังนั้น เธอจึงให้เขาไป 1,000 ตามที่เขาต้องการ พร้อมกับกำลังจะจากไปอย่างเศร้าใจ คิดในใจว่า "วันนี้มันวันอะไรกันนี่ มีแต่เรื่องเสียเงิน ชีวิตช่างน่าอดสูซะเหลือเกิน" แต่แล้วชายหนุ่มนิรนามคนนั้น ก็ได้พูดขึ้นอีกประโยคว่า "เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป มานั่งคุยกันก่อนได้ไหม" รุ่งคิดในใจว่า "จะเอาอะไรอีกหละนายคนนี้" แล้วก็นั่งลงฝั่งตรงกันข้ามชายคนนั้น 

          ชายคนนั้นพูดต่อไปว่า "ตั้งแต่เราเล่นเกมส์นี้มาไม่มีเพื่อนเลยสักคน ถ้าผมจะขอให้เธอมาเป็นเพื่อนกัน จะได้ไหม" รุ่งฟังดังนั้นแล้วตอบกลับไปว่า "เอ่อ...ก็ได้ค่ะ ไม่ขัดข้อง เพราะตอนนี้เราก็เล่นคนเดียวเหมือนกัน" ชายนิรนามพูดถึงตัวเขาว่า เขาเพิ่งจะถูกหักอกมาไม่นาน เพราะคนรักของเขาเกิดหมดรักในตัวเขา เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว ครอบครัวของเขาก็เกิดปัญหา พ่อกับแม่ชอบทะเลาะกัน และไม่ค่อยให้โอกาสเขาทำอะไรที่เป็นการแก้ตัวเรื่องที่เขาเคยทำผิดพลาดบ้างเลย 

          เมื่อรุ่งฟังเรื่องราวของเขาจบก็ทำให้เธอคิดว่าเธอมีครอบครัวที่ดี ไม่เหมือนกับชายคนนี้ที่ดูจะเกิดปัญหากับชีวิตของเขาอย่างยากที่จะแก้ไข เธอจึงตัดสินใจเป็นเพื่อนกับชายคนนั้น ตั้งแต่วันนั้นเธอและเขาต่างสนิทสนมกันมาก เวลาเล่นเกมส์ก็มักจะเจอกันบ่อย ๆ และร่วมกันโจมตีมอนสเตอร์ด้วยกันประจำ ทำให้เกิดความผูกพัน ในที่สุดชายนิรนามได้ขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอ และโทรมาคุยตอนเย็น ทำให้รุ่งได้รู้ชื่อและประวัติอย่างย่อ ๆ ของเขา ชายนิรนามคนนี้ชื่อ วันวาน วันวานจะโทรหารุ่งตอนเย็น ทุกวัน ทุกวัน จนมาวันนี้ ก็โทรศัพท์มาตามปกติเหมือนทุกวัน เขาได้พูดจาแปลก ๆ ไม่เหมือนทุกวันขึ้นมา "รุ่ง...เรามีอะไรจะบอกรุ่ง ไม่รู้ว่ารุ่งจะคิดยังไง แต่ขอให้ฟังคำพูดของเราหน่อยจะได้ไหม" รุ่งตอบอย่างสงสัยว่า "ได้สิ ว่าแต่มีอะไรเหรอวันวาน ดูเธอพูดแปลก ๆ มีปัญหากับทางบ้านรึเปล่า บอกเราได้นะ"  

          วันวานตอบว่า " เปล่า รุ่งเราอยากจะบอกกับรุ่งว่า เรารักรุ่ง" และวันวานก็เงียบไป ส่วนรุ่งก็นั่งอ้ำอึ้งกับคำพูดของเขา วันวานจึงพูดขึ้นมาอีก " แล้วรุ่งหละ คิดยังไงกับเราบ้าง ถ้าหากเราจะขอรุ่งคบเป็นแฟนจะได้ไหม" รุ่งจึงค่อย ๆ ปริปากพูดออกมาอย่างช้า ๆ "อะ...อืม" วันวานตกใจกับคำตอบของรุ่ง และอยากได้ยินคำตอบชัด ๆ จากปากของรุ่ง "หา...รุ่งว่าไงนะ ขอดัง ๆ ชัดอีกทีได้ไหม" รุ่งจึงตอบรับอีกครั้ง " จ๊ะ"  วันวานได้ยินดังนั้นจึงดีใจเป็นอย่างมาก และในที่สุด รุ่งอรุณกับวันวาน ก็ได้คบกันเป็นแฟน แต่วันวานอยู่คนละจังหวัดกับรุ่ง แต่ทั้งสองก็ได้นัดเจอกันที่หน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ทั้งสองได้พบกันครั้งแรกต่างก็เขินอายกัน ทำให้ไม่ค่อยพูดจากัน แต่ก็สามารถเปลี่ยนบรรยากาศให้พูดคุยเหมือนในโทรศัพท์ได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

          มาจนถึงวันนี้เขาทั้งสองก็ยังคงรักกันอย่างไม่เสื่อมคลายเลยตั้งแต่วันนั้น ในที่สุดความฝันของรุ่งก็เป็นจริง รุ่งได้พบกับรักแท้ที่เธอรอมาแสนนาน วันวานคือคนที่รุ่งรอคอยมาตลอด วันวานได้ไปค้างที่บ้านของรุ่งในวันปีใหม่ คืนนั้นเป็นคืนที่ทุกคนอาจจะกำลังหลับอยู่ หรือกำลังร่วมงานนับถอยหลังกันอย่างสนุกสนาน ในเวลาเดียวกันนั้นที่บ้านหลังเล็ก ๆ ไม่ใหญ่นัก รุ่งและวันวานนั่งอยู่ที่ม้าหินหน้าบ้านเขาอยู่ด้วยกันตามรำพังนั่งมองดูดาว และดวงจันทร์บนท้องฟ้า นับถอยหลังเพื่อขึ้นปีใหม่ ปีที่ทั้งสองจะคงรักกันอย่างไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนอย่างวันนี้ 

          เช้าวันใหม่แห่งการเริ่มต้นอะไรใหม่ ๆ และวันนี้ก็เป็นเช้าวันใหม่ที่พระอาทิตย์ขึ้นอย่างสวยงาม วันวานโอบไหล่รุ่งแล้วพูดว่า "แสงแดดรุ่งอรุณในวันนี้ ไม่ต่างจากเมื่อวานเลยนะรุ่ง เหมือนกับใจของเราในวันนี้ที่รักรุ่งไม่ต่างจากเมื่อวาน จะต่างก็ตรงที่ดูเหมือนมันจะเพิ่มขึ้นกว่าเดิมเท่านั้นเอง" วันวานพูดพร้อมกับหันหน้าไปจ้องมองดวงตาคู่หนึ่ง อย่างซึ้งใจ แม้ว่ารุ่งจะไม่พูดตอบอะไรแต่ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอจะพูดอะไร เพราะเพียงแค่มองตาก็รู้ใจของเธอ

          เขาสองคนนี้อาจจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลตัวคุณก้อได้นะ มองดี ๆ สิ อาจจะเห็นเขาเดินจูงมือกันอยู่ที่ เดอะมอลล์งาม ก็เป็นได้ อิอิ แล้วคุณหละเจอคนที่คุณรอคอยหรือยัง อาจจะกำลังเดินอยู่ข้างหลังคุณก็เป็นได้ หรืออาจจะเป็นคนที่คุณกำลังคุยผ่านเน็ตอยู่ก็ได้ไม่แน่นะ...คริ คริ