14 ธันวาคม 2548 05:58 น.

ร้องไห้กับทะเล

ฟังเสียงคลื่นผืนทะเลหักเหเสียง
ยินสำเนียงเสียงซัดสาดน้ำกวาดฝั่ง
น้ำกระเซ็นเห็นผิวคลื่นพื้นประดัง
กระทบฝั่งยังหาดทรายชายทะเล

นั่งทอดใจบนพื้นทรายหมายสงบ
ให้เสียงลมกลบกังวลพ้นแสร้งเส
ลืมอดีตกรีดใจนี้ที่พังเพ
เพื่อหักเหความเศร้าที่เหงาใจ

สุดตามองท้องทะเลที่ขอบฟ้า
คล้ายเวหาพาสมุทรสุดค้นหา
เหมือนบรรจบพบกันปลายนภา
รวมนาวาฟ้าสมุทรดุจพื้นเดียว

ลมเอื่อยเอื่อยเฉื่อยฉิวผ่านผิวกาย
เย็นสบายคลายอารมณ์ยามตรมเปลี่ยว
นั่งเหม่อลอยคล้อยคิดไปเมื่อใจเหี่ยว
ใยรักเลี้ยวให้เปลี่ยวนักมาหักพัง

แล้ววันเก่าเข้าภวังค์ที่ฝังจิต
มิเบือนบิดคิดเป็นอื่นคืนใจฝัง
เมื่อวันนั้นวันที่รักแปรเป็นชัง
ฉันมานั่งร้องไห้กับทะเล

หยดน้ำตาพาไหลลงตรงพื้นทราย
ใยรักกลายสลายวายหักเห
กี่น้ำตามาหยดไว้ใจพังเพ
เดินเตร็ดเตร่ร้องรำพันวันปวดใจ

ลมประหน้าพาฟื้นตื่นภวังค์
น้ำตาหลั่งสองแก้มแซมหวั่นไหว
โดยไม่รู้ว่าน้ำตามาอย่างไร
ร้องร้ำไห้จากส่วนลึกนึกจากใจ

ท้องทะเลยามนี้ที่ว่าสวย
เหม่อมองด้วยน้ำตาพาหม่นไหม้
หวังจะลบสงบเศร้าเหงาฤทัย
กลับเติมไฟให้ยิ่งช้ำระกำตรม

1483

love

comment

12 ธันวาคม 2548 20:44 น.

คือสัญญา

เพชรพรรณราย

อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑

หนึ่งดวงฤทัยนี้จะภักดีบ่ร้างรา
หนึ่งใจแน่สัญญา.จะติดตรึงคะนึงนาน
ขอเอ่ยเฉลยความวจะมั่น ณ ดวงมาลย์
แม้มันมิชั่วกาล.ก็จวบปราณจะวางวาย
ว่าฉันจะ แม่นมั่น.. รักทุกวันรักจนตาย
จนสิ้นจิตห่างกาย.ละจากร่างมลายลง
เพียงหนึ่งประสงค์ไว้สถิตย์ในรักมั่นคง
คำจริงสัตย์ซื่อตรงบ่ลบความบ่ลืมเลือน
สัญญา ณ ด้วยใจ.จะจดไว้ทุกปีเดือน
ถ้อยคำจะย้ำเตือนทุกจิตเศร้าเมื่อเหงาใจ
สิ่งนี้เปรียบเราสองจะประคองร่วมสู้ไป
ขวากหนามมิหวั่นไหวร่วมฤทัยคู่เคียงกัน
จนกว่าชีพวายสิ้นธรณินทร์กลบชีวัน
เหลือเพียงจิตคงมั่นก็ผูกพันธ์นิรันดร ฯ

1225

love

comment

11 ธันวาคม 2548 11:21 น.