19 ธันวาคม 2547 20:06 น.
เพราะรัก
ถ้าจะถามถึงคำตอบว่ารัก
ฉันคงไม่มีเหตุผลคำตอบที่ดีให้เพราะตัวฉันเอง
ยังไม่มีคำตอบให้กับหัวใจเลย
แล้วฉันจะตอบคุณได้ยังเล้า
ถึงคำถามของคุณนั้น
ที่ถามฉันว่ารักคุณเพราะอะไร
ฉันตอบไม่ได้จริงๆ..ว่ารักเพราะอะไร
ฉันคิดว่าคุณเอง
ก็คงจะหาเหตุไม่ได้เหมือนกัน
กับความรักที่คุณให้ใครไปสักคน
และคิดว่าเหตุผลมันคงไม่ไกลตัว
บางคนคงตอบเพราะคุณน่ารัก
บางทีอาจบอกว่าคุณมีน้ำใจ
หลายคนคงชอบคุณยิ้มสวย
หรือใครๆอาจตอบคุณว่าเพราะคุณเป็นคนดี
คำตอบของฉันคงจะเป็นอะไรที่
ตรงกับความรู้สึกของใครๆ..หลายคน
นั้นเพราะคุณเป็นคุณ
เป็นตัวของคุณเองที่ฉันประทับใจ
19 ธันวาคม 2547 19:57 น.
เพราะรัก
ขอโทษทีเถอะ..พ่อคุณทุนหัว
ที่ไอ้ฉันมันยังอ่อนหัด..กับความรัก
ไม่ค่อยจะประสีประสา..กับความรักนี้
ถึงไม่รู้ตัว..ว่าจะวางท่าทียังไง
แค่คิดว่ารักและรัก..ไปเท่านั้น
โดยยังไม่รู้ว่า..มันผิดถูกไหม
กับการที่...ตั้งใจให้รักไป
ไม่ทันคิดว่า...มันมากไปเกินหน้าตาใคร
แค่อยากจะทุ่มเท..เพื่อคนที่ฉันรัก
ไม่ทันได้ไตร่ตรอง..ให้มันหนัก
และไม่ทันได้คิดถึง...ความรู้สึกเธอ
คนที่ได้รับความรักฉัน..ไปไว้ครอบครอง
ว่าจะเต็มใจ...และยินดีรับไว้หรือไม่
ถึงวันนี้ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ..อะไรดีเหมือนเคย
เพียงแต่รู้ดี...เพียงอย่างเดียวว่า
นับวันใจยิ่งผูกพัน...กับตัวคุณ...มาขึ้นทุกๆที
18 ธันวาคม 2547 00:17 น.
เพราะรัก
อย่ากลัวไปเลยนะ
อย่าได้หวั่นไหว
อย่ากังวลจิตใจ
เพราะถึงยังไงแล้ว..ฉันก็รักเธอ
มันเป็นอย่างนี้มาเสมอ
และจะเป็นเธอคนเดียว
คนเดียวเช่นนี้ตลอดไป
ที่ฉันจะรักหมดหัวใจ
เคยมีฉันยอมรับ
ที่บางทีฉันก็หวั่นไหว
กับหัวใจที่ไม่ค่อยเข็มแข็ง
กับกำลังใจที่ไม่ค่อยเเข็งแกร่ง
แต่สิ่งที่ฉันมั่นใจ
ว่าจะไม่เปลี่ยนผันไปแน่นอน
คือความรักความคิดถึงห่วงใย
ที่ฉันมีให้เธอในแต่ละวัน
16 ธันวาคม 2547 00:15 น.
เพราะรัก
ที่ฉันห่างหายไม่ได้แปลว่าห่างเหิน
ที่ฉันห่งเหินไม่ได้แปลว่าหมางเมิน
ที่ฉันหมางเมินไม่ได้แปลไม่แคร์คุณ
ที่ฉันไม่ค่อยมีเวลาให้ไม่ได้แปลว่าหมดเยื้อใย
ที่ฉันชอบทำเฉยๆทุกๆครั้งที่พบ
คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิดไปได้ไหม
ว่าฉันไม่ได้รู้อะไรกับคุณแล้ว
เปล่าเลยฉันไม่กล้าที่จะมองหน้า
ไม่กล้าที่จะมองและสบตาคุณ
เพราะฉันกลัวจะเผลอแสดงอะไร
บอกคุณผ่านทางสายตา
และฉันก็อายเกินกว่าที่จะพูดจา
ทั้งที่ความตั้งใจจริง
อยากทักทายพูดคุย
แต่เอาเข้าจริงแล้ว
หัวใจของฉันมันก็สั่นไหวเต้นแรง
จนไม่อาจที่จะยืนอยู่ตรงนั้น
จนต้องรีบเธอออกมาให้ห่างคุณ
ทั้งที่ความจริงแล้วฉัน
อยากยืนอยู่ตรงนั้นนาน และมองคุณนานให้หายกับที่คิดถึงคุณ
แต่ฉันก็ทำไม่ได้..ทุกที
คุณรู้ไหมทุกครั้ง..ที่เจอ
ตัวฉันก็ออกอาการเดิมๆ
และกลับมานั่งเสียใจทุกที..ที่ไม่เปิดปากทักทายคุณ
แต่ก็มาแอบดีใจและยิ้มคนเดียว
ทุกๆทีเช่นกันที่ได้เจอคุณ
บอกตรงมันทั้งสุขและทุกข์ที่ได้พบคุณ
สุขที่ได้พบแต่ทุกข์ที่ไม่ได้พูดคุย
15 ธันวาคม 2547 23:57 น.
เพราะรัก
อยู่ที่ไหนใจก็เฝ้าคิดถึง
อยู่ที่ไหนยังมีเธอเสมอ
จะทำอะไรก็คอยมีภาพเธอ
มีทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องเธอ
บางทีก็นั่งอมยิ้ม
เหมือนคนบ้าไม่ผิดเพี้ยน
บางที่ก้นึกขำก็ขำออกมา
จนคนหาว่าฉันนี่ถ้าจะบ้า
กวาดบ้านถูกบ้านก็ยังอมยิ้ม
ทำงานการก็เผลอคิดถึง
เวลาหลับตากอดหมอนอมยิ้มใหญ่
ไม่รู้มันเป็นอะไรเหมือนกัน
ตอนชอบใครคนไหนๆ
ไม่เห็นจะเป็นเอาแบบนี้
แต่ตอนนี้กลับรู้สึกดี
ที่ได้รักเธอและทำให้ตัวเองมีความสุข
ในวันที่ฉันรู้ว่าเศร้า
แต่ยังมีส่วนหนึ่งที่สุข
มีส่วนหนึ่งของเวลา
ที่ฉันยังอมยิ้มได้ ไร้กังวล
เหตุผลที่อย่างที่ฉันเป็น
คงไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้
ว่าเพราะใครกัน..นะ
ถ้าไม่ใช่คนที่ฉันกำลังรักอยู่
ไม่ถูกซินะ..มันต้องเรียกว่า
คนที่ฉันรักมาเนิ่นนานแล้วถึงจะถูก
คนที่ฉันแอบมองด้วยใจที่สั่นไหว
คนที่ฉันแอบห่วงใยและคิดถึงตลอดมา
หน้าส่วนตัว
866
