4 กรกฎาคม 2550 16:17 น.
เพียงแพรว
สองมือนี้ยังน้อยยังด้อยอยู่
ก็เพราะรู้จึงไม่มัวทำตัวกล้า
สมองน้อยหนึ่งนี้ก็มีนะปัญญา
ใช่ไร้ค่าเพียงไร้...วัยวุฒิ
ทั้งสองตีนเรี่ยวแรงยังแข็งขัน
ก้าวทุกวันขยับไปไม่ยั้งหยุด
ประสบการณ์สั่งสมไว้ไม่เร่งรุด
ต่อเติมจุดที่พลาดขาดพอดี
ยังเป็นดาวในห้วงหาวอวกาศ
ไม่เอื้อมอาจประกาศแข่งแรงรัศมี
ไม่เคยกล้าเทียบท้าแสงรวี
พลังมีแต่ยังด้อยค่อยเป็นไป
เพาะเมล็ดความคิดในมุมหนึ่ง
เพียงรอถึงวันนั้นฉันเติบใหญ่
แตกกิ่งตาสาขาทั้งก้านใบ
แผ่ร่มเงาให้ใครๆได้พึ่งพา
ถึงตอนนี้ยังเป็นเช่นต้นอ่อน
ไม่รีบร้อนเพาะบ่มข่มให้กล้า
เก็บเอาไว้ถ้อยคำใครนินทา
เปรียบคำท้าให้ข้ากล้าเดินทาง
แล้ววันหนึ่งใครๆคงได้ตรอง
ว่าควรมองผู้อ่อนวัยในมุมกว้าง
แค่ตัวเลขเสกม่านมาอำพราง
อย่าเพิ่งวางว่าไว้..ไร้ความคิด...
3 กรกฎาคม 2550 11:58 น.
เพียงแพรว
หยาดพิรุณละมุนใสในน้ำฟ้า
หล่นทั่วหล้าแผ่กระจายเส้นสายฝน
ละอองไอซ่านทั่วธราดล
ระแหงหนฉ่ำชื้นระรื่นใจ
คือน้ำทิพย์จากฟ้ามาหลั่งริน
โลมไล้ทั่วธรณินทร์ให้สดใส
ชุบชีวิตพฤกษาพนาไพร
เพื่อต่อกิ่งแตกใบแล้วเบ่งบาน
เพียงหยาดชลที่หล่นกระทบพื้น
แผ่นหล้าชื่นฉ่ำชุ่มไปไพศาล
ดังมาต่อชีวิตจิตวิญญาณ
บำรุงปราณเอื้อให้ดินมิสิ้นลง
คุณอนันต์น้ำฟ้าที่มาหลั่ง
เพื่อโลกยังมิเหือดแห้งเป็นผุยผง
เพื่อต่อสิทธิ์สรรพชีวิตให้ยังคง
มิม้วยลงสิ้นใจเพราะภัยแล้ง
1 กรกฎาคม 2550 12:12 น.
เพียงแพรว
ตอนแดดล่มลมเย็นเดินเล่นกาด
คงไม่พลาดชายตามองหาสาว
หน้าจิ้มลิ้มผอมบางผมปรกยาว
ผิวสีขาวนวลผ่องคงต้องตา
หยอดคำหวานกี่คนแล้วหล่ะอ้าย
เดินแต่บ่ายจนเย็นไม่เห็นล้า
โปรยยิ้มหวานให้ทุกร้านที่ผ่านมา
จ้องแม่ค้าด้วยแววตาชายหัวงู
น้องมาช่วยแม่และยายนั่งขายของ
แอบแลมองเห็นทีท่าว่าเจ้าชู้
แม่บ่นว่า"จีบลูกข้าเอ็งน่าดู"
พ่อรออยู่ถือหน้าไม้พร้อมไล่ยิง
น้องเป็นสาวบ้านนาค่าต่ำต้อย
จึงกลัวถ้อยอ้อนออดพี่หยอดทิ้ง
คำแค่ลมพูดได้แต่ใช่จริง
น้องเป็นหญิงจึงกลัวคำมั่วชาย
หากรักแท้ให้แน่อย่าแค่หยอก
พ่อแม่บอกเวียนมาอย่าหนีหาย
ช่วยทำไร่ทำนาประสาชาย
ไล่ต้อนวัวต้อนควายอย่าหนีงาน
แค่พิสูจน์หัวใจให้น้องเห็น
ว่าพี่เป็นคนดีมิมีคร้าน
หนักก็เอาเบาก็รู้อยู่สู้งาน
ไม่เกินการคงได้อยู่เคียงคู่นอน
30 มิถุนายน 2550 03:19 น.
เพียงแพรว
ท่ามกลางคืนวันอันมืดมัว
ฉันติดอยู่กับความกลัวด้วยอ่อนไหว
หลับตาลงคงผวาอยู่ร่ำไป
เงามืดในใจแจ่มชัด..ทุกวัน
ยึดติดสิ่งเก่าที่เลยผ่าน
แม้เนิ่นนานก็ยังคงเป็นอย่างนั้น
กอดหมอนใบเก่านั่งเศร้ารำพัน
เมื่อไหร่หนอชีวิตฉันจะงดงามเหมือนใครๆ
แหวกโลกมองหาหนทาง
เดินตามแสงสว่างริบหรี่ไหว
ข้างนอกเหน็บหนาวแต่ฉันต้องก้าวไป
ไม่อยากจมอยู่ใน..มุมเล็กๆอย่างเดียวดาย
ออกจากห้องเก่าๆที่เรานั้นเคยคุ้น
ไปรอรับแสงแดดอุ่นที่เฉิดฉาย
หอบเอาความร้อนรุ้มทั้งใจกาย
ปลดปล่อยไปให้ลอยหายกับสายธาร
ทางใดนะ..ที่ฉันเคยฝันหา
จะเดินหน้าก้าวไปในทุกด่าน
เก็บร่องรอยที่จารึกจากวันวาน
เป็นประสบการณ์สอนใจให้จดจำ
ขอให้เธอรออยู่ตรงปลายทาง
ยื่นมือรับคนเคว้งคว้างที่เคยช้ำ
ช่วยเป็นแสงส่องใจที่มืดดำ
อย่าให้เกิดแผลซ้ำเช่นผ่านมา
ไม่ต้องการแค่เพียงชั่วข้ามคืน
แต่หยัดยืนด้วยกันทุกวันล้า
ไม่ใช่แค่เพียงผู้ช่วยบางเวลา
แต่คือที่ปรึกษา(หัวใจ)ไปตลอดกาล
28 มิถุนายน 2550 22:07 น.
เพียงแพรว
พักผ่อนนะ...ที่รัก....
คืนนี้หนาวนักลมพัดไหว
มองตาเธอก็รู้ดูล้าไป
คงมีเรื่องไม่สบายใจมารบกวน
ห่มผ้านะ..ฉันจะบรรจงห่ม...
หนาวแรงลมคืนนี้มันพัดหวน
ใจเธอเศร้าเงียบเหงาร้าวรัญจวน
จึงโอดครวญด้วยเสียงถอน....ลมหายใจ
วางใจเธอนิ่งๆ...ไว้ที่ฉัน
ความรักร้อยพันจะโอบกอดเธอเอาไว้
ฟังนะ ฟังฉันจะร้องเพลงแข่งเรไร
เพื่อปลอบโยนหัวใจให้คลายเบา
หลับตานะ.....หลับตา
ก้าวข้ามวันเวลาที่เงียบเหงา
จนผ่านพ้นค่ำคืน.ที่ยืดยาว
เผื่อหมอกเงาความเศร้าจะเบาจาง
ทิ้งความทุกข์ทั้งมวลไว้ตรงนี้
คนดี ยังมีฉันนะ ที่เคียงข้าง
จะปัดเป่าความเศร้าให้เบาบาง
ให้เธอย่างเข้าสู่ห้วงแห่งนิทรา
จะกล่อมเธอด้วยบทเพลงที่แสนหวาน
ไล่ความทุกข์ที่ยาวนานทำเธอล้า
วันต่อวัน คืนต่อคืนกลืนน้ำตา
ขออาสาบำบัดใจให้หายดี
ฟังฉัน.... ฟังฉัน.....นะที่รัก
หลับตาเอนกายพักที่ตรงนี้
จะกล่อมนอนด้วยบทเพลงแห่งกวี
เพื่อเธอจะเจอสิ่งดีๆในห้วงนิทรารมย์
.....อยู่แห่งไหน...ไกลเพียงใด..จะไปกล่อม...
หน้าส่วนตัว
1252
