27 พฤศจิกายน 2550 10:37 น.
เพียงแพรว
...เธอมองตัวเองหรือเปล่าคนดี..
......กับการกระทำที่มี..ที่ทำไว้...
หรือสิ่งต่างๆแค่ปล่อยให้มันผ่านมา..แล้วผ่านไป
..ไม่ได้มีอะไรให้สนใจ..ให้เธอได้..นั่งจดจำ
...ยังนึกภาพฉันออกหรือเปล่า
กับหลากเรื่องราวมีไหม..ได้ช่วยย้ำ
..หนึ่งคำรักจำได้ไหม..คนใจดำ
หรือแค่เพียงพูด..ขำ..ขำ..เอาแต่ใจ..
...เจ็บ..เธอคงไม่รู้หรอก..ว่าฉันเจ็บ
เก็บ..เพราะฉันเก็บ..มันเอาไว้...
..ภายใต้รอยยิ้มที่มี...ที่แสดงมันออกไป
เธอรู้ไหม...ข้างใน...มีแต่น้ำตา...
...ไม่ได้อยากเรียกร้องอะไรมาก
ฉันไม่อยากให้ใครเห็น...ว่าเป็นคนที่ไร้ค่า
.....เจ็บ...ก็เก็บ...ก็ทนตลอดมา...
ภายใต้ใบหน้า..ที่ยิ้มร่า...
...ไม่มีใครรู้หรอกว่า..เจ็บเจียนตาย..
..แล้วในที่สุด..ก็คือฉัน เพียงคนเดียว..
ที่ต้องยาเยียว..ใจตัวเองจนกว่าจะหาย..
....อาศัยสิ่งรอบข้าง...ตั้งมากมาย..
เพื่อช่วยให้ใจเฉาเฉา ...ได้เริ่มคลาย
...ออกจากมุมที่เดียวดาย..มาร่ายบทกลอน..
....
25 พฤศจิกายน 2550 21:22 น.
เพียงแพรว
รอยอาลัยคงค้างใจหมายเชือดเชือน
คงย้ำเตือนความช้ำตอกย้ำกล่าว
รอยอดีตขีดความตามเรื่องราว
หมายจะป่าวประกาศให้บาดใจ
ห้ามหลากสิ่งนิ่งเฉยไม่เอ่ยถึง
เลิกคนึงดึงดันให้ฝันไฝ่
ห้ามความคิดจิตประวิงสิ่งผ่านไป
มองให้ไกลจากภาพเก่าที่เศร้าตรม
จดเรื่องราวหลายหลากมากปัญหา
เขี่ยทิ้งไปกับเวลาหายขื่นข่ม
เริ่มต้นใหม่กับดวงใจในอารมณ์
ที่สุขสมชื่นหวานเบิกบานพลัน
ท่องบทกลอนย้อนกล่าวคราวอ่อนแอ
อย่าพ่ายแพ้กับบางอย่างที่เหหัน
สร้างแรงใจในดวงใจไว้สู้มัน
สิ่งที่ฝันไม่กี่วันคงเป็นจริง
หมั่นย้ำตอกบอกตัวอย่ากลัวพ่าย
เพียงแรงกายแรงใจไม่หยุดนิ่ง
เหรียญแห่งชัยมีไว้ให้ช่วงชิง
เหนื่อยจากวิ่งก็คลาน....อีกไม่นาน...ก็ชนะ
...
24 พฤศจิกายน 2550 08:54 น.
เพียงแพรว
รักแค่ไหนหัวใจได้เพียงรัก
อยากไปทักแต่ฉันนั้นห่างเหิน
แอบแอบดูอยู่ข้างหลังยามเธอเดิน
เจ็บเหลือเกินที่ไร้สิทธิ์สนิทกัน
อยากปลอบโยนคนดียามมีทุกข์
ยามมีสุขไม่เป็นไรเมื่อไร้ฉัน
คนห่างไกลเจ็บแค่ไหนไม่สำคัญ
ที่ตรงนั้นเป็นของเขาฉันเข้าใจ
ไม่ใช่แฟนไม่อาจแทนที่คนอื่น
ทั้งที่เจ็บก็ต้องฝืนทนเอาไว้
รักที่มีแม้ไม่น้อยไปกว่าใคร
แต่มาช้าเกินไปได้แค่มอง
อยากดูแลอยากอยู่ใกล้ไม่ไกลห่าง
อยากเคียงข้างยามเหงายามเศร้าหมอง
แต่ตรงนั้นไม่ใช่ฉันที่จับจอง
เพราะมีแล้วเจ้าของจึงต้องเจียม
...
18 พฤศจิกายน 2550 07:19 น.
เพียงแพรว
สุรเสียงพี่ก้อง...................กลางใจ
แว่วสู่กมลใน....................กู่ก้อง
ซ่านซึ้งนี่ไฉน....................คำพี่
รักปักกลางอกน้อง............แน่แล้วพี่เอย
เพียงผ่านเบาแผ่วแว่ว........คำหวาน
ใจหนึ่งเกินต้านทาน...........ขัดได้
คำเดียวเอ่ยก็ซ่าน................ซึ้งแท้ เลยนา
เกินกว่าหักห้ามให้.............ห่างร้างลาเฮย
ลมพัดผ่านลู่ริ้ว...................แรงลม
รักพี่ตรึงอารมณ์.................บ่สิ้น
แม้นไกลห่างบ่ตรม............สัตย์ซื่อ
รักไป่จนด่าวดิ้น.................เสน่ห์นี้ตรึงตรา
หากชีพยังอยู่ยั้ง..................ยืนยง
น้องจักสัตย์ซื่อตรง..............คู่ใกล้
ตราบจนป่นเป็นผง.............รักอยู่ มิลืม
คำกล่าวน้องเชื่อได้.............ใช่เ ย้าหยอกเอิน
....
ยินศัพท์เสียงพี่อ้าง..........ลาไกล
อกร่ำรำพันไห้.................กู่ร้อง
สองเนตรพร่าห่วงใน.......ตัวพี่
เสน่ห์รักในตัวน้อง..........หมดสิ้น แล้วฤา
พิรุณเอ๋ยเอ่อท่วม............ปฐพี
สาปส่งแผ่นดินนี้.............ร่ำไห้
อัสสุเอ่อฤดี......................หนาวสั่น ใจนาง
วอนพี่อย่าร้างไร้.............ห่างน้องนวลโฉม
กำซาบซึ้งสุดสิ้น................ความโศก
ซึ้งแก่วิปโยค..................เหว่ว้า
เพียงลมลู่พัดโบก............ดั่งว่าสะเทือน
อกแก่ความล้า................หมดสิ้นแรงเดิน
หนาวน้ำตาพร่าท่วม.........ดวงจิต
หนาวยิ่งเพียงครวญคิด....คู่ข้าง
แม้นกายห่มแนบชิด........ติดพี่
คงอุ่นไออกกว้าง..............มิคว้างขวัญหาย
เคยแนบแอบคู่ใกล้..........เคียงกัน
อบอุ่นฤดีนั้น....................กู่ก้อง
ยังรักพี่ผูกพัน..................ดังก่อน
ใจร่ำรำพันร้อง................อย่าร้างนางเลย
....
17 พฤศจิกายน 2550 10:41 น.
เพียงแพรว
ไกลแสนไกล..ท่องได้แค่คำนี้
ห่างเหลือเกินรักที่มีที่ไขว่หา
เพียงแอบมองห่างๆไม่วางตา
เธอเหลียวมาต้องแสร้งแกล้งมองไกล
รักก็รักมากมายใช่ไม่รัก
แต่เขตแดนมันสูงนักข้ามไม่ไหว
ฉันกับเธอ เราห่างกันเกินไป
รักเท่าไรก็คงไร้ซึ่งหนทาง
มองเธอยิ้มแก้มปริ่มฉันอิ่มสุข
ยามเธอทุกข์อยากแค่เพียงได้เคียงข้าง
อยากใช้มือเช็ดน้ำตาทั้งสองปราง
ทุกก้าวย่างไม่อยากห่างซักนาที
มือทั้งสองของฉันอุ่นไม่พอ
จึงไม่ขออะไรไปกว่ากว่านี้
อยู่ไกลห่างข้างหลังก็ยังดี
สิทธิ์ที่มีแค่แอบมองจ้องไกลๆ
เจ็บทุกทางทุกๆอย่างทั้งความคิด
ความสนิทคบแค่เพื่อนเตือนตัวไว้
หากจะเศร้าจะเหงาในหัวใจ
จะร้องไห้..กลับมาร้อง..ในห้องนอน
ขอเก็บไว้ความในใจไม่เปิดปาก
แม้จะเจ็บมากๆยากถ่ายถอน
เรื่องความรักมีบทเศร้าเหงาทุกตอน
ใจเอยอ่อนนั่งเขียนกลอนทั้งน้ำตา
การห้ามใจทำไมมันยากเย็น
ห้ามในสิ่งกำลังเป็นเช่นดังว่า
ทั้งที่ใกล้ได้พบเจอทุกเวลา
ต้องบังคับเสียงพูดจาห้ามสั่นเครือ
บทสุดท้ายการร้องไห้คือที่สุด
ไม่อาจหยุดการไหลพรากเพราะยากเหลือ
เจ็บดวงใจยิ่งกว่าใครเฉือนจิ้มเกลือ
ตกเป็นเหยื่ออารมณ์..ต้องข่มใจ
....
หน้าส่วนตัว
1223
