..สุดห้ามใจรัก..

เพียงแพรว

ไกลแสนไกล..ท่องได้แค่คำนี้
ห่างเหลือเกินรักที่มีที่ไขว่หา
เพียงแอบมองห่างๆไม่วางตา
เธอเหลียวมาต้องแสร้งแกล้งมองไกล
รักก็รักมากมายใช่ไม่รัก
แต่เขตแดนมันสูงนักข้ามไม่ไหว
ฉันกับเธอ เราห่างกันเกินไป
รักเท่าไรก็คงไร้ซึ่งหนทาง
มองเธอยิ้มแก้มปริ่มฉันอิ่มสุข
ยามเธอทุกข์อยากแค่เพียงได้เคียงข้าง
อยากใช้มือเช็ดน้ำตาทั้งสองปราง
ทุกก้าวย่างไม่อยากห่างซักนาที
มือทั้งสองของฉันอุ่นไม่พอ
จึงไม่ขออะไรไปกว่ากว่านี้
อยู่ไกลห่างข้างหลังก็ยังดี
สิทธิ์ที่มีแค่แอบมองจ้องไกลๆ
เจ็บทุกทางทุกๆอย่างทั้งความคิด
ความสนิทคบแค่เพื่อนเตือนตัวไว้
หากจะเศร้าจะเหงาในหัวใจ
จะร้องไห้..กลับมาร้อง..ในห้องนอน
ขอเก็บไว้ความในใจไม่เปิดปาก
แม้จะเจ็บมากๆยากถ่ายถอน
เรื่องความรักมีบทเศร้าเหงาทุกตอน
ใจเอยอ่อนนั่งเขียนกลอนทั้งน้ำตา
การห้ามใจทำไมมันยากเย็น
ห้ามในสิ่งกำลังเป็นเช่นดังว่า
ทั้งที่ใกล้ได้พบเจอทุกเวลา
ต้องบังคับเสียงพูดจาห้ามสั่นเครือ
บทสุดท้ายการร้องไห้คือที่สุด
ไม่อาจหยุดการไหลพรากเพราะยากเหลือ
เจ็บดวงใจยิ่งกว่าใครเฉือนจิ้มเกลือ
ตกเป็นเหยื่ออารมณ์..ต้องข่มใจ  
....