29 มกราคม 2553 09:17 น.
เพียงแพรว
....ช่วงนี้ยังคงหนาว....
ยังใส่เสื้อแขนยาวกันอยู่ไหม
แล้วความหนาพอช่วย..ได้เท่าไร
ใครนะใคร !! มีไหมเคียงข้างเธอ
ยังอยากรู้ว่ามีใครช่วยให้อุ่น
แขนที่ฉันเคยหนุนอยู่เสมอ
มีไหม? เธอให้ใครที่พบเจอ
หนุนละเมอจนเพ้อแทนที่กัน
ช่วงเวลาที่เราต้องไกลห่าง
รู้สึกเพียงอ้างว้างและไหวหวั่น
ทั้งหวง..และห่วงใย..ในทุกวัน
ความรู้สึกของฉันมันวุ่นวน
...ห่มผ้าหนาๆนะที่รัก....
อากาศเย็นนักบ้างมีฝน
อยากให้รู้ว่าห่วงใยใครบางคน
ห่วงใยจน..กลัวใคร..มาใกล้แทน
.....
28 มกราคม 2553 15:36 น.
เพียงแพรว
หนูพ่ายแพ้แล้วแม่หนูขอโทษ
แม่จะโกรธอย่างไรหนูไม่ถือ
สิ่งแม่หวังหนูทำพังลงกับมือ
เพราะความดื้อความรั้นหมั่นอวดดี
ไม่เคยรู้ ไม่เคยรัก คำทักสอน
คอยเกี่ยงงอนไม่อยากพบจึงหลบหนี
ออกจากบ้านหนีหายไปหลายปี
มาอีกทีพร้อมน้ำตาเปื้อนหน้าบาง
.....
รู้สึกผิดทบทวีที่เจอแม่
ลูกมันแย่ทำแต่เรื่องพร้อยด่าง
ศักดิ์และศรีที่เคยมีต้องจืดจาง
เพราะเดินทางพลาดผิดชีวิตมัว
ไม่อยากกลับเข้ามาเห็นหน้าแม่
เพราะรู้แก่หัวใจว่าใครชั่ว
หลงระเริงเลวร้ายไม่รู้ตัว
ไม่คิดกลัวบาปร้าย..จนได้เจอ
...
20 มกราคม 2553 10:24 น.
เพียงแพรว
กาลเวลาพาสิ่งวิ่งก้าวห่าง
ทุกเยื้องย่างช่างไกลในวิถี
หลากหลายสิ่งทิ้งไว้ลืมใยดี
เหลียวมองดูอีกทีจึงมืดมัว
มาตรองตรึกนึกคิดพินิจนิ่ง
หลากหลายสิ่งวิ่งวนอยู่บนหัว
จะก้าวย่างเยื้องไปใจกลับกลัว
สิ่งเย้ายั่วชวนเซจนเหไป
หมู่ภมรบินว่อนอย่างสุขสม
บัวในตมอ่อนแอแค่หวั่นไหว
มิอาจชูเปล่งดอกออกเช่นใคร
เพราะจิตไซร้พ่ายแพ้แก่ตัวเอง
ฝันเป็นดอกเย้าหยอกภมรหมู่
ยกช่อชูตระการแล้วบานเบ่ง
สู้ตะวันประจันมิหวั่นเกรง
ฟังบทเพลงสายลม ชมนภา
....
16 กรกฎาคม 2552 11:22 น.
เพียงแพรว
ห่อห้อมดาวมัดรวมกับดวงจิต
มอบให้มิตรแนบใจที่ไกลห่าง
ความห่วงใยไม่หวั่นระยะทาง
เส้นเบาบางผูกพันกันไม่คลาย
ทอดความรักจากใจไปให้ถึง
ดุจประหนึ่งรุ้งทอดเป็นเส้นสาย
เชื่อมสองฟากฝั่งฟ้าที่เดียวดาย
คงคลึงคล้ายสายใยทอดให้เธอ
เสียงบรรเลงเพลงใจยินแผ่วๆ
ดังแว่วๆผ่านลมดั่งพรหมเพ้อ
ซาบเข้ากรรณ์จนฉันฝันละเมอ
วอนสายลมพัดเธอมากอดใจ
ยังเหว่ว้าน้ำตาเปื้อนเขนย
อยากลงเอยตรงความรักที่สดใส
แนบสนิทใกล้ชิดใจสองใจ
กล่อมกันนอนจนหลับใหลใต้หมู่ดาว
........
เหมือนสายลมหวิวไหวในทุกหญ้า
เหมือนเวลาหยุดใจให้หนุ่มสาว
เหมือนท้องฟ้าแวววับประดับดาว
เหมือนลมหนาวล้อมใจให้กรุ่นนาน
ลิ้มรสหยาดน้ำผึ้งซึ่งบ่มร่ำ
ในคืนค่ำครองรักสมัครสมาน
มีดาราเดือนเด่นเป็นพยาน
ให้ชื่นบานอบร่ำทุกค่ำคืน
หยาดน้ำค้างพร่างพรมห่มผืนด้าว
จนเหน็บหนาวในอุราเกินฝ่าฝืน
วันเก่าเก่าเลือนลับไม่กลับคืน
ความขมขื่นจึงเยื้อนทั่วเรือนกาย
เหมือนซบหมอกมืดมัวสลัวม่าน
ครอบคลุมปราณเต็มอยู่ไม่รู้หาย
ดอกไม้สดทุกเสี้ยวต้องเดียวดาย
ท่ามกลางความเฉิดฉายอย่างดายเดียว
..
15 พฤษภาคม 2552 12:10 น.
เพียงแพรว
ผ่านชีวิตร้อนหนาวมายาวแล้ว
แต่ไม่แคล้วเปล่าดายวันวัยล่วง
มองหาใครเข้ามาเยียวยาทรวง
ให้ผ่านช่วงเลวร้ายก่อนหลับตา
สู้ชีวิตผจญผ่านฝนแดด
ไอร้อนแผดก้าวผ่านด้วยแรงล้า
หนาวสุดกู่ยามลมลู่พัดมา
กอดกายาอย่างเดียวดายไร้คนแล
ในมุมหนึ่งของชีวิตที่คิดถึง
ภาพตราตรึงพันผูกลูกพ่อแม่
แม้ยามร้อนไม่ร้อนถึงดวงแด
ถึงยามหนาวหนาวเพียงแต่แค่ร่างกาย
คู่ชีวิตลาลับดับจากโลก
ทิ้งรอยโศกฝังใจไว้ไม่หาย
สุดกล่ำกลืนเกลียดชังเจ้าความตาย
ใยช่างร้ายพรากเราให้เศร้าตรม
พลัดจากผัวตัวเรายังมีลูก
ได้เลี้ยงดูฝังปลูกอย่างสุขสม
บ้านหลังน้อยที่คอยกันแดดลม
มีความรักห่อห่มอบอุ่นใจ
ย้ำสัญญากับตัวเองว่าวันนี้
จะเลี้ยงดูลูกอย่างดีเอาใจใส่
ถนอมเฝ้ามิให้ยุงเหลือบลิ้นไร
มาตอมไต่ร่างกายให้ได้คัน
จนเจ้าเติบโตไปในวัยรุ่น
กลิ่นหอมกรุ่นความสาวดาวในฝัน
แม่สุดห่วงเจ้าดวงดอกชีวัน
พรหมจรรย์จะฆ่าเจ้าเยาวมาลย์
ความโชคร้ายหรือใครที่กลั่นแกล้ง
ลูกของแม่โดนแทงปล้นความหวาน
กลายเป็นศพไร้เสื้อผ้าอนาจาร
กระชากจิตวิญญาณแม่แหลกลง
นอนร้องไห้เดียวดายคิดเรื่องเก่า
แววความเศร้าในใจยังเหลือหลง
เหมือนภาพร้ายฉุดใจให้แย่ลง
เกินกว่าปลงปลดไปให้ล่องลอย
โชคชะตาหรือฟ้ามากำหนด
หนึ่งชีวิตรันทดที่ต่ำต้อย
นอนเหน็บหนาวกอดหมอนเก่าเฝ้ารอคอย
ชีวิตน้อยหนึ่งนี้...หลับนิรันดร์
...
หน้าส่วนตัว
2949
