25 พฤษภาคม 2550 13:19 น.
เพียงแพรว
ห่อห้อมดาวมัดรวมกับดวงจิต
มอบให้มิตรแนบใจที่ไกลห่าง
ความห่วงใยไม่หวั่นระยะทาง
เส้นเบาบางผูกพันกันไม่คลาย
ทอดความรักจากใจไปให้ถึง
ดุจประหนึ่งรุ้งทอดเป็นเส้นสาย
เชื่อมสองฟากฝั่งฟ้าที่เดียวดาย
คงคลึงคล้ายสายใยทอดให้เธอ
เสียงบรรเลงเพลงใจยินแผ่วๆ
ดังแว่วๆผ่านลมดั่งพรหมเพ้อ
ซาบเข้ากรรณ์จนฉันฝันละเมอ
วอนสายลมพัดเธอมากอดใจ
ยังเหว่ว้าน้ำตาเปื้อนเขนย
อยากลงเอยตรงความรักที่สดใส
แนบสนิทใกล้ชิดใจสองใจ
กล่อมกันนอนจนหลับใหลใต้หมู่ดาว
...........
เหมือนสายลมหวิวไหวในทุกหญ้า
เหมือนเวลาหยุดใจให้หนุ่มสาว
เหมือนท้องฟ้าแวววับประดับดาว
เหมือนลมหนาวล้อมใจให้กรุ่นนาน
ลิ้มรสหยาดน้ำผึ้งซึ่งบ่มร่ำ
ในคืนค่ำครองรักสมัครสมาน
มีดาราเดือนเด่นเป็นพยาน
ให้ชื่นบานอบร่ำทุกค่ำคืน
หยาดน้ำค้างพร่างพรมห่มผืนด้าว
จนเหน็บหนาวในอุราเกินฝ่าฝืน
วันเก่าเก่าเลือนลับไม่กลับคืน
ความขมขื่นจึงเยื้อนทั่วเรือนกาย
เหมือนซบหมอกมืดมัวสลัวม่าน
ครอบคลุมปราณเต็มอยู่ไม่รู้หาย
ดอกไม้สดทุกเสี้ยวต้องเดียวดาย
ท่ามกลางความเฉิดฉายอย่างดายเดียว
18 พฤษภาคม 2550 14:40 น.
เพียงแพรว
หรืออารมณ์บ่มใจจนไหวอ่อน
หลับตานอนคิดย้อนถึงวันหวาน
อบอุ่นรักซึ้งนักแนบดวงมาลย์
เกล็ดน้ำตาลความหวานยังแพ้เรา
กล่องดวงใจห่อไว้ด้วยด้วยไออุ่น
อ่อนละมุนดังปุยนุ่นมาเคลือบเคล้า
ละล่องลอยเรื่อยไปด้วยใจเบา
เงาสองเราคู่ข้างกลางทางไกล
กระซิบใกล้ข้างใจว่าหวงนัก
ด้วยใจปักแน่แล้วไม่ไปไหน
ผูกสายป่านยาวขึงตรึงสองใจ
ผูกพันไว้กลัวใครมาพรากกัน
ยามร้างลาพลัดตาอุราเหงา
โรคซึมเซาซาบซึ้งถึงในฝัน
ผวากอดเขนยแนบแอบรำพัน
จนไก่ขันเหว่ว้าน้ำตาพราว
เปรียบความรักในใจให้ใครทราบ
อุ่นดังอาบน้ำทิพย์ยามเหน็บหนาว
แม้นคืนมิดดับสนิทไม่มีดาว
ดาวเนตรเรายังประกายฉายดารา
17 พฤษภาคม 2550 13:59 น.
เพียงแพรว
ฉันหวัง......เก็บดอกไม้จากสวรรค์
มามอบให้เป็นกำนัลในวันใหม่
ฉันฝัน.......เก็บเอารุ้งจากโค้งฟ้าที่กว้างไกล
ทอดทางให้เธอได้ทอดน่องเดิน
ฉันขอ........คำอวยพรจากนางฟ้า
ให้มาช่วยกันสรรเสริญ
ฉันอยาก... เห็นเธอได้พบความเจริญ
และชมเพลินความสุขที่จีรัง
16 พฤษภาคม 2550 14:30 น.
เพียงแพรว
ไม่มีใครรู้พรุ่งนี้เป็นเช่นไร
อนาคตยาวไกลยากมองเห็น
พรุ่งนี้มะรืนนี้สิ่งที่เราจะเป็น
อาจยากเย็นเกินกว่าจะเข้าใจ
จะไม่คิดเสียดายอะไรแล้ว
ถ้าหากเราต้องคลาดแคล้วไม่ได้ใกล้
แม้ความหวังจะจบลงไม่เป็นไร
ฉันพอใจแค่วันนี้ก็ดีพอ
ช่วงชีวิต หนึ่งได้ เรียนรู้รัก
อาจยากนัก จนทำ เราเหนื่อยท้อ
ฟังกิเลส ตัณหา ว่าไม่พอ
สิ่งตามต่อ จึงเป็น เช่นวังวน
ขอฟังเสียง หัวใจ จะดีกว่า
จะได้ไร้ น้ำตา มาท่วมท้น
หากพรุ่งนี้ ทางรัก เข้าตาจน
จะได้ ไม่หมองหม่น ให้เนิ่นนาน
พอใจวันนี้ สิ่งที่มีอยู่
ได้รักได้ เคียงคู่ ผูกประสาน
ใจต่อใจ แลกไป ตามต้องการ
ไม่มีคำสัญญา สาบาน ผูกมัดกัน
9 พฤษภาคม 2550 15:38 น.
เพียงแพรว
ข่มตานอนถอนใจในคืนหนาว
ละสายตาจากหมู่ดาวคืนโดดเดี่ยว
หนาวน้ำตามองฟ้าเพียงผู้เดียว
ใจห่อเหี่ยวดังขาดเลือดสูบฉีดใจ
เพียงละอองไอเย็นที่แผ่ซ่าน
กายสะท้านหนาวเหน็บทนไม่ไหว
คืนไร้แขมีแค่เราเหงาเกินไป
อุณหภูมิในหัวใจคล้ายอ่อนแรง
ดูเวลานาทีที่เคลื่อนผ่าน
นานเนิ่นนานเหมือนดังเป็นปีแสง
อารมณ์ลึกความรู้สึกถูกเสียดแทง
ทั่วระแหงทุกห้องใจไร้ชิ้นดี
กว่าคืนผ่านอีกกี่ด่านใจหายเศร้า
ด่านความช้ำด่านความเขลาไร้ศักดิ์ศรี
ด่านอ่อนแอด่านท้อแท้ทบทวี
กี่เวลานาทีจะพ้นผ่าน....ด่านน้ำตา
หน้าส่วนตัว
1087
