21 พฤษภาคม 2548 16:35 น.
เฟรช
"ไหมๆ เดี๋ยวพี่ออกไปข้างนอกก่อนนะ จะกลับตอนเย็นๆ"เสียงพี่แนตทำลายความเงียบขึ้นมา แล้วพอฉันเงยน่าแล้วกำลังจะพูดตอบกลับไปพี่แนตก็ออกไปแล้ว
"อ้าว แล้วแบบนี้ก็ต้องออกไปหาข้าวกินเองอะดิ"ฉันบ่นกับตัวเอง แล้วก็แอบเหลือบมองนายเอฟ อันที่จิงฉันก็แอบมองเค้าตลอดอะแหละ เค้าดูดีจัง ไม่น่าเชื่อว่านายนี่จะตั้งใจทำงานได้ขนาดนี้ แล้วฉันจึงก้มน่าก้มตาทำงานต่อไป
14.00
"โอ้ย หิวจะตายอยู่แล้ว" ฉันบ่นออกมา
"ถ้าเธอหิว เธอก็ลงไปหาอะไรกินดิ"เขาพูดพลางเงยน่าจากรายงาน
"แล้วนายไม่หิวหรอไง นี่มันเลยเที่ยงมานานแล้วนะ แล้วนายก็ยังไม่ได้กินข้าวเช้ามาเลยหนิ"ฉันถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่อะ อยากทำงานมากกว่าจะได้เสร็จเร็วๆ ไม่ต้องมานั่งทะเลาะกับเทออีก"
โห..นายนี่คนเค้าอุส่าเป็นห่วงนะเนี่ย แต่ยังไงเค้าก็ต้องกิอะรัยบ้างแหละ
"หนินายนั่นแหละที่ทำให้ชั้นต้องมานั่งทะเลาะด้วย แล้วถ้านายไม่กินอะไรนายจะปวดท้องนะ ยิ่งเป็นโรคกระเพาะอยู่"
"เธอก็เป็นโรคกระเพาะเหมือนกันอะแหละ รีบๆไปกินเหอะ เดี๋ยวก็ปวดท้องขี้เกียจพาไปโรงพยาบาล"หมอนี่รู้ได้ไงนะว่าฉันเป็นโรคกระเพาะ ฉันไม่เคยบอกใครเลยนะนอกจากคนในกลุ่ม
"นาย/เธอรู้ได้ไง ว่าชั้นเป็นโรคกระเพาะ"ฉันและเขาถามพร้อมกัน
"เอ่อ.. ก็ได้ยินพวกแฟนคลับนาย เค้าบ่นเป็นห่วงนายก็เท่านั้นเอง นายหละรู้ได้ไง" ฉันโกหกไป อันที่จิงแล้วฉันไปแอบถามแฟนคลับของตานี่คนนึง วันที่เค้าปวดท้องต้องกลับบ้านด่วน
"ชั้นก็เคยเห็นเธอปวดท้อง ก็เลยลองเดาๆดู"
"จะเชื่อได้ไหมเนีย"
"หนิ แล้วถ้าไม่ใช่นะ เธอคิดว่าชั้นไปสืบเรื่องของเธอมาหรือไง"
"ปะ..ป่าว ซักหน่อยชั้นไม่ได้คิดแบบนั้นซักหน่อย เพียงชั้นแค่แปลกใจว่านายยังจำได้ เพราะชั้นก็ไม่ใช่คนสำคัญอะไรของนาย" เศร้าจัง
"อืม ช่างเหอะ ถ้าเธอหิวก็ลงไปหาอะไรกินเองละกาน"เขาพูดตัดบท
"แล้วนายจะไม่ไปด้วยกันหรอ"
"ทำไมเกิดอยากให้ชั้นไปด้วยขึ้นมา หลงเสน่ชั้นหรือไง"ก็ใช่นะสิ
"บ้าหรอ ป่าวซักหน่อย"
13 พฤษภาคม 2548 19:42 น.
เฟรช
"รีบๆทำให้เสร็จเหอะบ่นอยู่ได้"
"อ้าว แล้วทำอย่างกับเธอไม่ได้บ่นอะไรเลยงั้นแหละ"
"ผู้หญิงบ่นหนะ ไม่เห็นแปลกเลย แต่ผู้ชายบ่นเนี่ยน่าสงสัย"
"แล้วทำไมผู้ชายจะบ่นไม่ได้ฮะ"
"อ้าวๆ พอได้แล้วพี่ว่านะถ้าเอาเวลาที่พวกเธอมาทะเลาะกันเนี่ย มาทำงานมันคงได้หลายหน้าแล้วหละ"
"นั่นไงเห็นไหมพี่แนตยังบอกเลย เธอเนี่ยไม่ไหวเลยนะ"
"แหม พ่อพี่ชั้นมาทำเป็นพูดดี เดี๋ยวคอยดูนะจะไม่เชียร์เลย"
"บ้าหรอ เชียร์อะไร เราไม่ได้ชอบพี่เทอซักหน่อย"
"เชื่อตายแหละ"
หลังจากที่ฉันและนายเอฟหยุดทะเลาะกันแล้ว เราก็ก้มน่าก้มตาทำงานต่อไป
ขอแนะนำกันก่อนฉันชื่อไหม เรียนอยู่ห้องเดียวกันกับนายเอฟ ฉันเรียนชั้นม.5 ของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง วันนี้นายนี่มาทำงานกลุ่มที่คอนโดของพี่สาวฉัน
แต่งานกลุ่มที่ว่ามีสมาชิกกันแค่ 2 คนคือฉันและนายนี่ แต่ฉันไม่ได้อยากอยู่กับเค้าหรอกนะ แต่คุณครูเค้าจับกลุ่มตามเลขที่ ไม่ยุติธรรมจิงๆ ฉันเลยต้องมานั่งทะเลาะกับนายนี่อยู่อย่างนี้แหละ ฉันกับนายนี่เจอกันทีไรต้องมีเรื่องทะเลาะกันทุกที แต่ปัญหาที่สำคัญมันอยู่ที่ฉันแอบชอบเขาเข้าแล้วหละ ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เห่อ.. แล้วเค้าจะรู้บ้างไหมเนี่ย อันที่จิงฉันก็ดีใจนะที่ได้มีโอกาสใกล้ชิดกับเขา แต่คนมันปากแข็งหนิ ทำไงได้หละ ?/
แล้วหลังจากทำงานไปได้ 15 นาที
"โอ้ย... เธอเหยียบขาชั้น"คงไม่ต้องบอกว่าเสียงใคร ดังขึ้น
" เหรอ.."ฉันบอกอย่างไม่ใส่ใจแล้วเลื่อนเท้าออก
"เธอไม่คิดจะขอโทษเลยหรือไง"
เงียบ...
"ชั้นพูดกับเธออยู่นะ"
"อ้าว นายพูดกับฉันหรอ" ฉันเงยน่ามาจากรายงานหลังจากที่หมดความ
อดทนแล้ว
"ก็ใช่นะสิ แล้วเธอคิดว่าชั้นจะพูดกับใครหละ ถ้าไม่ใช่เธอหนะ"
"อืมๆ รู้แล้วหน่า แล้วนายพูดว่าอะไรหละ"
"ชั้นบอกว่าเธอไม่คิดจะขอโทษเลยหรอไง"
"ขอโทษ เรื่องอะไรหละ" แกล้งนายนี่หน่อยดีกว่า
"ก็เรื่องที่เธอเหยัยบเท้าชั้นไง"
"หรอ อืม ขอโทษละกาน" ฉันตอบแล้วแกล้งทำอ่านรายงาน
"นี่เธอ ชั้นบอกให้พูดอะไรเธอก็พูดโดยไม่คิดงั้นหรอ"
"อะไรของนายอีกหละ น่ารำคาญจิง นายอยากให้ชั้นขอโทษชั้นก้อขอโทษแล้วไง จะเอาไงกันแน่"
"ทีเรานะทำเป็นรำคาญ ทีคนนั้นของเธอคงไม่รำคาญสินะ"
"นายพูดอยากกับนายรู้ว่าใครอย่างนั้นแหละ"
"ก็ไม่รู้หรอก แล้วใช่ปะหละ"
"มันก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เป็นนายนายก็ไม่รำคาญคนนั้นหรอก ใช่ไหมหละ" ทำไมฉันถึงต้องหาเรื่องให้ตัวเองต้องเสียใจด้วยนะ ถึงฉันจะไม่รู้ว่าหมอนี่ชอบใคร แต่ฉันก็พอเดาได้ว่าต้องชอบคนๆนั้นมากแน่ๆ ( หือๆๆๆ )
"อืม งั้นมั้ง ก็ชั้นชอบเค้าหนิ ชั้นจะรำคาญเค้าทำไมหละ" ใจเย็นไว้ไหม ใจเย็น ฉันอยากจะร้องไห้จิงๆนะเนี่ย
"หรอ อืมหนิอย่าคุยมากหน่า ทำงานได้แล้ว"
"เค้ารู้ไหมว่าเธอชอบเค้า" ยังไงนะนายนี่ ยังไม่ยอมเปลี่ยนเรื่องอีก
"ไม่รู้ แล้วชั้นก้อไม่อยากให้เค้ารู้ด้วย"
"ทำไมหละ"
"ก็เพราะเค้ามีคนที่เค้า ชอบอยู่แล้วหนะสิ" หยุดถามซะทีเหอะ
"เราก็เหมือนกัน" อ้าว เปนไปได้ไงเนี่ยนยนี่มีคนชอบตั้งเยอะแยะ ใครคนนั้นคงตาบอดน่าดู ที่ไม่ชอบนายนี่เนี่ย แต่ก็ดีนะ ฉันยังจะได้มีสิทธิ์บ้างเย้ๆ สงบไว้ไหม สงบไว้ แต่เค้าดูเศร้าไปเลยพอพูดจบ
" ไม่เป็นรัยหรอก ยังไงนะ นายก็ยังมีชั้นที่โชคร้ายเหมือนนาย"
ทำไมฉันต้องมาเป็นที่ปรึกษาด้วยเนี่ย...
"อืมๆ ทำงานเหอะ พูดมากไปแล้ว" อ้าว เปนงั้นไป ทำไมหมอนี่เปลี่ยนอารมเร็วจังแหะ
"ก็นายแหละชวนชั้นคุยเองนะ"แล้วชั้นก็ก้มน่าก้มตาทำงานต่อไป"
ติดตามชมต่อไปนะค่ะ ^0^
หน้าส่วนตัว
1012
