9 พฤศจิกายน 2546 11:11 น.
เมธี หล่อประจักษ์ศิริ
เช้าหลังลอยกระทงฉันคงเหงา
จำต้องเศร้าเจ้าไม่มาเมื่อวานนี้
พี่ไม่รู้เจ้าอยู่ไหนไยคนดี
ปล่อยให้พี่เปล่าเปลี่ยวเดียวเอกา
พี่พร่ำเรียกหาเจ้าเศร้าใจยิ่ง
เพราะรักจริงถึงเพ้อละเมอหา
อยากแอบอิงชิดใกล้ทุกเวลา
โอ้แก้วตาโปรดเห็นใจคนใกล้ตัว
เดินผ่านงานเทศกาลพาลให้เศร้า
ไม่รู้เจ้าไปอยู่ไหนไม่เห็นตัว
จันทร์ฟ้าใสแต่ใจพี่นั้นขุ่นมัว
พี่นั้นกลัวเจ้าจะไปกันใครอื่น
ยิ่งได้เห็นคนเขามาเป็นคู่
ยิ่งได้ดูคู่เขาใจยิ่งฝืน
ยิ่งให้คิดถึงนุชกว่าทุกคืน
ยิ่งกล้ำกลืนทุกข์ทนอกตรมเอย
คนเขามีความสุขกันในวันวาน
แต่อกพี่ต้องร้าวรานเจ้านิ่งเฉย
เจ้าห่างไปจากพี่ไม่ดีเลย
โอ้อกเอ๋ยอับอายเธอหายไป
***วันนี้เศร้าไปหน่อย เพราะเมื่อวานไม่เจอเธอ
8 พฤศจิกายน 2546 23:48 น.
เมธี หล่อประจักษ์ศิริ
จะเรียงร้อยถ้อยคำลำนำเสียง
เป็นสำเนียงทำนองที่ต้องหู
ที่ดังแผ่วแว่วไปให้ได้รู้
เจ้ายอดชู้คนดีของพี่ยา
ให้บอกเล่าความในใจพี่ให้หมด
ให้เจ้าจดจำไว้พี่ใฝ่หา
อยากจะเห็นหน้าเจ้าทุกเวลา
ว่าพี่ยารักเจ้าเฝ้าแต่รอ
จะเก็บดาวพราวส่องบนท้องฟ้า
มาเรียงร้อยเวลาประสานต่อ
เอาความรักดั่งด้ายเข้าถักทอ
คงเพียงพอบอกรักที่ปักใจ
แม้ว่าเจ้าจะไม่เคยเผยความคิด
สักเพียงนิดไม่เคยจะเอ่ยไข
ว่าเจ้านั้นคิดเห็นเป็นเช่นไร
ไม่รู้ใจเจ้าสักที่พี่กังวล
8 พฤศจิกายน 2546 01:06 น.
เมธี หล่อประจักษ์ศิริ
...ย้อนกลับไปเมื่อเจ็ดวันที่แล้ว...
ณ ท่าอากาศยาน สนามบินดอนเมือง ประมาณเที่ยงคืน
บนฟากฟ้าที่ปลอดเมฆและนก คงมีเพียงแมลงกลางคืน
ค้างคาว นกฮูก และแบทแมนเท่านั้นที่จะมาบินบนท้องฟ้าเวลานี้
เครื่องบินลำหนึ่งที่เพิ่งเทคออฟออกจากรันเวย์ เชิดหน้ามุ่งตรงไปยังประเทศญี่ปุ่น
นกเหล็กพุ่งทะยานแหวกม่านเมฆ ทิ้งควันไอเสียไว้เบื้องหลัง
บนพื้นห่างออกไปไม่ไกลมากนัก หมาน้อยตัวหนึ่งได้แต่แหงนหน้ามองเวลาเครื่องบินร่อนผ่านเหนือบ้าน
คอยเฝ้ามองเครื่องบินที่บินผ่านหัวมันไป แม้เครื่องบินจะอยู่สูงและบินเร็วเกินกว่าที่มันจะวิ่งไล่เห่า
อย่างที่เคยทำกับรถของเพื่อนบ้านตอนเช้าได้ แต่มันชอบเฝ้ามองเครื่องบินอยู่เสมอ
โดยหวังในใจว่า สักวันเครื่องบินเหล่านั้นจะปักหัวดิ่งลงมาหามันบ้าง
-----------------------------------------------------------------
ถึงตัวพี่ คนนี้ จะต้อยต่ำ
แต่ไม่คิด ทำให้น้อง ต้องหม่นหมอง
อันตัวน้อง สูงค่า เกินกว่าทอง
พี่หวังปอง คล้องแขน เป็นแฟนเธอ
พี่อยากใกล้ ชิดเจ้า เฝ้าดูแล
ให้เป็นแม่ คุณใน ดวงใจพี่
แต่พี่นั้น ไม่มีอะไร การันตี
Pet Degree ก็ไม่มี รันทดใจ
เจ้าเป็นเหมือน ดอกฟ้า สูงค่ายิ่ง
ด้วยใจจริง รักเจ้า เป็นหนักหนา
อยากอยู่ใกล้ ดูแล เจ้าแก้วตา
โปรดเห็นใจ ลูกหมา บ้าน้ำลาย
ทุกทุกครั้ง เห็นเจ้า พี่เฝ้าคิด
เจ้าจะคิด อย่างไร เมื่อเห็นพี่
ที่ผ่านมา เจ้าไม่เคย มีท่าที
ว่าคนดี จะโน้ม ลงมาเลย
แต่ใช่ว่า พี่จะกล้า และบ้าบิ่น
ไม่มีกิน อย่างพี่ หรือกล้าฝัน
ถ้าเจ้ามา อยู่กับพี่ คงหมดกัน
คงเปลี่ยนพลัน จากดอกฟ้า เป็นดอกดิน
อันดอกฟ้า นั้นควรคู่ อยู่บนฟ้า
ไม่ควรมา เกี่ยวข้อง ให้หมองศรี
แม้พูดพร่ำ มากไป ไม่เข้าที
เดี๋ยวคนที่ เข้ามาอ่าน พาลเบื่อเอา
พี่ยังเฝ้า ทำดี ไม่มีหยุด
ถึงรักคุด อกหัก รักไม่สม
แม้ไม่ได้ ใกล้เจ้า เศร้าระทม
แม้ไม่สม หวังไม่ เป็นไร แฮ
แค่ได้ให้ เจ้าไป พี่ก็ชื่น
ทุกเช้าตื่น เฝ้าเห่า ให้เจ้าหัน
มาตะโกน ไอ้หมาบ้า ทุกทุกวัน
ได้แค่นั้น พี่ก็ชื่น รื่นฤทัย
แม้ไม่ได้ เด็ดเจ้า มาทัดหู
แต่โฉมตรู พี่ได้เห็น เป็นสุขสันต์
เปรียบไปเหมือน กระต่าย ที่หมายจันทร์
ไม่มีวัน ได้ครองคู่ ได้ข้างเคียง
ถ้าชาติหน้า มีจริง พี่อยากขอ
ให้สองหน่อ เราเป็นคู่ ตุนาหงัน
ให้สองเรา ได้เกิดมา เป็นคู่กัน
ได้แต่ฝัน เรื่อยไป ไกลความจริง
ขอความสุขจงมีแด่ดอกฟ้าที่สูงเกินเอื้อม
May the force be with you...
8 พฤศจิกายน 2546 01:03 น.
เมธี หล่อประจักษ์ศิริ
ได้กินเค้ก ช้อกโกแลต แสนอิ่มอก
หน้าเค้กปก ด้วยครีมนุ่ม ชุ่มชั้นหนา
สีเค้กดำ ดุจฟ้า ไร้ดารา
โอ้แก้วตา พี่รักนุช สุดหัวใจ
จะว่าไป ใช่พี่ นี่จะแกล้ง
ที่แสดง เป็นอยู่ รู้บ้างไหม
เห็นเจ้าเข้า พี่ชื่น รื่นฤทัย
เจ้าเฉยไป พี่ก็เศร้า เฝ้าคอยดู
พอได้รู้ เค้กนั้น มันของนุช
ยินดีสุด แสนปลื้ม ลืมรูหู
อยากจะบอก ออกไป ไอเลิฟยู
แล้วไม่รู้จ ะบอกไง ไอด็อนท์โนว์
อีฟยูด็อนท์ ไล้ก์มี พี่คงช็อค
พูดไม่ออก หรอกน้อง ต้องร้อง โห !!
ถ้าเจ้ารัก พี่สักนิด จิตใจโต
ไม่ได้โม้ มั่วมุ่ง เหมือนยุงบิน
หยิบเค้กขึ้น ขบเคี้ยว เรียวด้านหน้า
รสทิพทย์ทา ไปทั่ว ทั้งตัวลิ้น
แม้ว่าเจ้าเอา ข้าวเม่า มาให้กิน
พี่แทบบิน บนฟ้า น่ายินดี
กำลังกินอยู่ ดีดี เหมือนผีหลอก
เสียงก๊อก ก๊อก บอกดัง ข้างหลังพี่
พอหันกลับ มองไป ใจยินดี
เป็นคนดี พี่แอบปลื้ม ทุกคืนวัน
เปิดประตู ออกไป ในใจคิด
ประหวั่นจิต เมื่อเห็นเจ้า ที่เฝ้าฝัน
เจ้ายื่นแก้ว ตรงหน้า ออกมาพลัน
พี่ไม่ทัน ได้เอ่ย เผยความใน
เจ้าก็หัน หน้ากลับ ลับตาแล้ว
โอ้เจ้าแก้ว จะให้ พี่ทำไฉน
พี่มีความ หลายอย่าง อยู่ข้างใน
แต่ตกใจเห็น หน้าเจ้า เนาว์คนงาม
นุชเดินห่าง ออกไป ไกลซะแล้ว
ปล่อยพี่แก่ว ยืนเก้อ ละเมอถาม
ใจพี่ลอย แนบชิด คอยติดตาม
โอ้แม่ทราม วัยพี่ มิมีแล
ฉงนงง งมงวย ทำขวยเขิน
เจ้านั้นเดิน ดุ่มไป ไม่กลับแน่
พี่ชะเง้อ สอดส่อง สายตาแล
โง่แท้แท้ พลาดโอกาส ประกาศใจ
ถ้าได้คุย อย่างที่คิด สักนิดหน่อย
คงไม่กร่อย อย่างนี้ ดีใจหาย
เจ้ารีบหัน กลับไป ทิ้งพี่ชาย
งงไม่หาย ตายห่า ช่างบ้าบอ
เห็นเจ้าเดิน เข้าห้องแลบ แปลบในอก
น้ำตาตก ทำอย่างไร ดีละหนอ
ถึงจะได้ เจ้านั้น มาเคลียคลอ
จะปั้นหม้อ ปั้นไห ให้ใจเพลิน
อยู่ห้องแอร์ นานนาน สะท้านจิต
ออกไปบิด ขี้เกียจ เฉียดเดินเหิน
วนเวียนผ่าน ไปมา พาให้เพลิน
ใช่ล่วงเกิน กินกัน มันมั่วมา
แกล้งเดินผ่าน หน้าห้อง น้องนุชอยู่
แอบเฝ้าดู เฝ้าเพ้อ ชะเง้อหา
ขอให้ได้ เห็นนุช สุดโสภา
ให้พี่ยา ทำอะไร ไม่หวั่นเกรง
ด้วยคิดมาก อยากพบเจ้า เอาล่ะวะ !
ตะลุยดะ ดันไป ใจมะเส็ง
แล้วมันจะ เป็นอย่างไร เดี๋ยวรู้เอง
ไม่ต้องเร่ง รีบร่าน สำราญใจ
พอพี่ก้าว เข้าไป ใครกันหนอ
เป็นเสียง น. แนนถาม ตามวิสัย
ได้ยินเสียง คนเข้านอก หรือออกใน
คงสงสัย จึงเอ่ยถาม ตามอารมณ์
พี่จึงโผล่ หน้าไป ให้ได้เห็น
แม่เนื้อเย็น งามย้อย แม่หอมขม
เป็นบุญพา พี่ยา มาได้ชม
ได้ดอมดม ชมชิน สนิทกัน
พี่เป็นชาย จากเมืองชล คนรักเจ้า
พี่รักเนาว์ น้องแน่ ไม่แปรผัน
รักจริงจริง ไม่กลิ้งกลอก มาหลอกกัน
แม่จอมขวัญ อย่าแระแวง แก้มแดงเลย
อันตัวพี่ เห็นน้อง แล้วต้องจิต
ไม่ได้คิด จะจีบ กันเฉยเฉย
แต่อยากให้ อยู่ด้วยกัน อย่างนั้นเลย
เจ้าทรายเฉย โฉมสะร่าง กระจ่างใจ
พี่สัญญา ไม่ทำน้อง ต้องหมองจิต
พี่นี่คิด จริงจัง ดังน้ำไหล
จากที่สูง สู่ที่ต่ำ อยู่ร่ำไป
เจ้าจงได้ เชื่อพี่ แล้วดีเอย...
8 พฤศจิกายน 2546 00:04 น.
เมธี หล่อประจักษ์ศิริ
มีหญิงอื่นหญิงไหนพี่ไม่สน
ในกมลมีแต่เธอที่เพ้อหา
มีแต่เธอที่พี่นั้นเฝ้าหา
ให้สีดาสักร้อยพันไม่หันมอง
พี่รักน้องจริงจริงไม่คิดแบ่ง
ไม่ได้แกล้งพี่ยาอยากบอกน้อง
ว่าพี่รักเจ้าจริงพี่หวังปอง
อยากได้น้องมาแนบติดชิดอุรา
แม้ถ้าน้องนงนุชสุดที่รัก
ได้รู้จักกับใจพี่ที่เฝ้าหา
เจ้าคงได้รู้ซึ้งทุกเวลา
ว่าพี่ยารักเจ้าเนาว์อนงค์
เพียงได้เห็นหน้าน้องที่ต้องจิต
เจ้ารู้ไหมพี่คิดและหลุ่มหลง
อยากบอกน้องรักพี่นี้มั่นคง
เจ้าโฉมยงโปรดเชื่อเอื้อใจมา
หน้าส่วนตัว
714
