13 สิงหาคม 2551 11:49 น.
เมื่อวาน
..ตั้งใจว่าจะลาเธอครานี้
จะหลีกหนีจากไกลไม่ให้เห็น
แม้ทำใจลำบากแสนยากเย็น
แต่จำเป็นที่ฉันต้องจากเธอ
..ฉันรู้ดีว่าเธอก็รักฉัน
แต่เธอนั้นมารักเพราะเขาเผลอ
เลยต้องจำหัวใจไปจากเธอ
ไม่อยากให้แฟนเธอเขารู้ทัน
..ขอโทษนะสิ่งนี้ฉันทำได้
โปรดเข้าใจให้เป็นดังเช่นฝัน
ที่แล้วมาโปรดหยุดพอแค่นั้น
เราจากกันตรงนี้เถอะคนดี
13 สิงหาคม 2551 11:19 น.
เมื่อวาน
เลือกสิ่งที่คิดทำ เลือกจดจำสิ่งที่หมาย
ไขว่คว้าเพียรแทบตาย แต่กลับกลายผิดพลาดไป
กว่าจะรู้ตัวตน ก็เหมือนคนที่บ้าใบ้
มัวแต่คิดเรื่องไกล ไม่สนใจความใกล้ตัว
เมื่อรู้มันก็สาย กว่าจะคลายความสลัว
ครุ่นคิดจิตระรัว มัวแต่กลัวความเป็นจริง
เมื่อแจ้งกลับตัวได้ ภายในใจสงบนิ่ง
รับรู้ความเป็นจริง ในบางสิ่งที่เคยลืม
13 สิงหาคม 2551 11:08 น.
เมื่อวาน
คนหนึ่งคนหนึ่งนี้ คือใคร
พูดพล่ามความบอกไป ไม่รู้
บอกเล่าเอ่ยจากใจ ใครกล่าว บอกที
ว่าหนึ่งคนหนึ่งผู้ หนึ่งนี้คือใคร
ตนเองใยใคร่รู้ ตนเรา
เป็นเช่นหนึ่งคนเขลา เท่านั้น
ติดต้องบ่วงมัวเมา ความโง่ งมงาย
มองเพ่งจิตคิดสั้น ไม่รู้คิดตรอง
ศึกษาเรียนเรื่องรู้ รอบกาย
ฝักใฝ่เพียรมากมาย ไขว่คว้า
หลงไหลสิ่งวุ่นวาย หาใช่ รู้จริง
เลยร่างพลางอ่อนล้า โง่ด้อยตัวตน
นานนาเราจึ่งได้ พบพาน
มัวแต่มาดักดาน เนิ่นช้า
นานเกินกว่าเปรียบปาน จึงเริ่ม รู้ความ
ดูแต่เดิมเริ่มคว้า เรื่องแท้ช้าไป
12 สิงหาคม 2551 10:35 น.
เมื่อวาน
อดีตคือความฝัน
ปัจจุบันไร้จุดหมาย
ชีวิตหมายแค่ตาย
สิ่งสุดท้ายที่ใฝ่ปอง
เวรกรรมคงก่อร่าง
นำหนทางความเศร้าหมอง
ใบหน้าน้ำตานอง
ถูกสนองเพราะความลวง
ด้วยคำคนนั้นบอก
เขาลวงหลอกไปติดบ่วง
ผูกมัดใจทั้งดวง
เพราะคำลวงคนบางคน
จมดิ่งอเวจี
รักที่มีเหมือนล่องหน
เคยดูมองคล้ายคน
แต่หมองมนเหมือนวิญญาณ
มีชีพแต่เพียงชื่อ
ใจนั้นหรือก็ถูกผลาญ
หมดแล้วในดวงมาลย์
ป่นแหลกรานไปทั้งใจ
ดั่งแก้วที่ตกพื้น
ไม่อาจฝืนเหมือนเดิมใหม่
แตกร้าวราวเศษใจ
หมดความหมายจะยินดี
เหตุการณ์ในตอนนี้
มันนั้นมีความเสื่อมศรี
ไม่เหลือความยินดี
ทั้งชีวีรอความตาย
ความหวังเดียวที่รอ
เป็นคำขอครั้งสุดท้าย
ขอเพียงแค่วางวาย
ให้มลายจากโลกา
12 สิงหาคม 2551 10:22 น.
เมื่อวาน
สูงเทียมยอดเยี่ยมฟ้า ติดดาว แลเดือน
สุดห่างทางเดินราว ต่างชั้น
ฟ้ามิต่ำร่วงกราว สุดห่าง ไกลกัน
ต่ำแต่มิต่างนั้น กล่าวไว้ควรฟัง
กว่าหนหาวเล่าอ้าง บอกมา เนิ่นนาน
หญ้าเรี่ยติดดินนา ไป่รู้
นิดน้อยใช่ห่างหา ดุจเช่น ภูดอย
เดียวดั่งคิดคุดคู้ บ่รู้ความจริง
ขุนเขาสูงเสียดฟ้า แต่ยอดหญ้านั้นสูงกว่า
เพียงแต่อ้างภูผา ห่างไกลหญ้าหนอตัวเรา
ความคิดที่ปิดกั้น ทำวานวันให้โง่เขลา
บอกรู้รู้เพียงเงา แสนโศกเศร้าไม่รู้จริง
หน้าส่วนตัว
712
