อาทิตย์ดวงแดงกำลังเคลิ้มคล้อย ไปพร้อมกับเธอ “ผู้เป็นมายาสภาพ” ที่ฉันพินิศถึง.... แล้วฉันก็พบว่า แท้แล้ววันเวลาอันสุขชื่นสำหรับฉัน... คือฝัน ฝันที่แม้มิอาจจะคว้าได้ดั่งวาดหวัง แต่ก็ฝันได้ดั่งปรารถนา ความฝันที่สัตย์ซื่อ มิเคยใจชืดปฏิเสธความโศกดายทั้งมวล... ที่ฉันมี ถึงแม้ว่า มายาแห่งฝัน จะจับต้องครองคะนึงมิได้ ไร้รูปสภาพ ให้ยึดถือ แต่มีนามสภาพให้ไขว่คว้าเสมอ... “นิจนาน และนิรันดร์มา”
เมื่อเธอกล่าวคำอำลาแด่ฉัน สิ่งที่เหลือไว้สอนรอยอาลัย... คือนามสภาพที่ฉันครุ่นคิด... ครุ่นคิดถึงวันเวลาอันสุขชื่น อิ่มใจ และละไมหวาน.. ณ กาลนั้นที่ผ่านล่วง เมื่ออาทิตย์ดวงแดงเคลิ้มคล้อยหายไปอีกฝั่งฟ้า ภายใต้รัตติกาลอันมิดมืด เธอจึงมาแจ่มจ้าอยู่ในหทัยโศกของฉันเสมอ เสมอ แม้ว่า... มายาที่ฉันสัมผัส… จักมิอาจสมปรารถนาใดได้ในรูปสภาพนั้น แต่ฉัน... ก็จักยืนยันที่จักคิดถึงและคะนึงหาเธอ ภายใน "นามสภาพ" สมมุติถึง
ตลอดมา – และนิรันดร์ไป พระจันทร์ที่ ๒๙ มิถุนาย์ ๕๒ / แทนคุณแทนไท
แทนคุณแทนไท 29 มิ.ย. 2552 18:33 น. - ID 10254 
1619
5
0
29 มิถุนายน 2552 19:14 น. - comment id 105737
สวัสดีค่ะ พี่แทน... "แท้แล้ววันเวลาอันสุขชื่นสำหรับฉัน... คือฝัน ฝันที่แม้มีอาจจะคว้าได้ดั่งวาดหวัง แต่ก็ฝันได้ดั่งปรารถนา ความฝันที่สัตย์ซื่อ มิเคยใจชืดปฏิเสธความโศกดายทั้งมวล... ที่ฉันมี" ปวดร้าวดีแท้...
29 มิถุนายน 2552 19:17 น. - comment id 105738
ไพเราะทุกคำและภาพสวยดูเหงาๆ ทำให้รู้สึกคิดถึงนะคะ ขอชื่นชมค่ะ จุ๊ฟๆ
29 มิถุนายน 2552 19:31 น. - comment id 105739
ภาพสวยคะ ขโมยหน่อยน๊า แว่บบบบบบ
29 มิถุนายน 2552 20:31 น. - comment id 105752
บรรณาการ ได้ลึกซื้งดีจัง สวัสดีค่ะ พี่แทนไท ขอให้มายาสภาพ เป็นปรากฏการณ์ที่เป็นจริงเถิดค่ะ มีแต่ความสุขสมหวังค่ะพี่แทนไท
30 มิถุนายน 2552 08:35 น. - comment id 105764
หน้าส่วนตัว
ผ่านมาและผ่านไป
หลงเหลือสิ่งใดให้กับชีวิตหรือ วันเวลา
ความรักอันคล้ายสายลมพัดผ่าน
หรือความอบอุ่นแห่งมิตรไมตรี
ลบเลือนสิ่งใดไปจากชีวิตได้หรือ วันเวลา
หยาดน้ำตาใสที่หลั่งในครั้งเยาว์วัย
หรือดวงตาช้ำ ฉายความหมองเศร้านานมา
นำสิ่งใดมอบให้ไว้กับชีวิตหรือ วันเวลา
ดอกไม้ตูมเต่งแย้มบานแล้วก็ร่วงโรย
ชีวิตร่าเริงสดใสเติบโตแล้วแก่ชรา
นำสิ่งใดมอบให้ไว้กับชีวิตหรือ วันเวลา
บาดแผลแห้งหายลบเลือนร่องรอย
โศกเศร้าลืมเลือนแล้วร่าเริงใหม่
เจ้าเพียงผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
นำพาชีวิตสัญจรมาในโลกกว้าง
แล้วก็นำพาจากไป...
เรืองรอง รุ่งรัศมี
เคยรำพึงรำพันกับใครสักคน..
วันข้างหน้า.. หากไม่มีเขา ชีวิตจะว่างเปล่าสักเพียงไหนนะ
เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า...
ไม่ไปไหนหรอก.. เรา รู้จักกันแล้ว เขาจะไม่ไปไหน....
แต่นั่นแหละนะ ใครจะรู้กาลข้างหน้า...
ทุกสิ่งอาจเป็นเพียงแค่ ผ่ า น ม า แล้ว ผ่ า น ไ ป...
แต่.. วันนั้น..
คำคุณ.. อุ่นจัง..
...
เฮ้อ.!... อ่านงานคุณแล้วเศร้าหัวใจยังไงพิกล
..
..
..
30 มิถุนายน 2552 11:03 น. - comment id 105770
30 มิถุนายน 2552 17:18 น. - comment id 105784
โอย....ไปอ่านเรื่องสั้นของ ฉางน้อย กับ แก้วประภัสสรมา เข้ามาบ้านนี้ปุ๊บ...บรรยากาศต่างกันลิบเลย ขอจูนอารมณ์นิดหนึ่งนะคะอืม....เวลาความคิดถึงทำงานนี่เหมือนเรานั่งไทม์แมชชีนของโดเรมอนย้อนกลับไปหาความทรงจำ ที่ผ่านมาเลยนะคะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ