กาแฟใส่เกลือ

เที่ยนหยด

เขาเจอเธอในงานเลี้ยงแห่งนึง เธอดูโดดเด่นมาก 
และมีคนมากมายรุมล้อมเธอ ในขณะที่เขาดูเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึง 
ไม่มีใครใส่ใจเขาเลย และหลังงานเลี้ยงเลิก เขาได้มีโอกาสชวนเธอ
ไปทานกาแฟต่อ เธอประหลาดใจมากแต่ท่าทีที่สุภาพของเขา ทำให้เธอ
ตอบตกลง...
พวกเขานั่งในร้านกาแฟดีๆแห่งนึง เขาดูประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก
เธอรู้สึกอึดอัดมาก จนคิดในใจว่า ได้โปรดให้ฉันกลับบ้านเหอะ
แต่ทันใดนั้น..
เขาถามบ๋อยว่า ขอเกลือป่นได้ไหม อยากเอามาใส่ในกาแฟ
ทุกคนในร้านหันมาจ้องเขาด้วยความประหลาดใจ เขาอายจนต้องก้มหน้า
แต่ก็ยังเติมเกลือลงในกาแฟ และก็ดื่มมันเสียด้วย
ทำให้เธอต้องถามเขาอย่างอดไม่ได้ว่า ทำไมชอบกาแฟรสชาติแบบนี้
เขาตอบว่า เมื่อเขายังเด็ก บ้านเกิดเขาอยู่ริมทะเล เขาเป็นลูกน้ำเค็ม
เล่นกับทะเลทุกวัน เคยชินกับรสเค็มของเกลือ เหมือนกับรสชาติของ
กาแฟเค็มเพราะฉะนั้นเมื่อทุกครั้งที่เขาได้ลิ้มรสกาแฟเค็มๆ เขาก็จะ
คิดถึงวัยเด็ก คิดถึงบ้านเกิด เขาคิดถึงพ่อแม่ทียังอยู่ที่นั่น
เขาเล่าไปก็น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอรู้สึกสงสารเขาจับใจ....
นั่นเป็นความในใจลึกๆของเขา ผู้ชายคนไหนที่กล้าบอกว่าเขาคิดถึงบ้าน
แสดงว่าเขาต้องรักครอบครัวอย่างมาก และมีความรับผิดชอบต่อครอบครัว
ดังนั้นเธอก็เริ่มประทับใจในตัวเขา เริ่มชวนเขาคุย เล่าถึงบ้านเกิด
ของเธอบ้าง ชีวิตในวัยเด็ก ครอบครัวของเธอ......
เธอกับเขาคุยกันถูกคอมากขึ้นเรื่อยๆ และจากการเริ่มต้นที่ดีทำให้
เขากับเธอคืบหน้าความสัมพันธ์ต่อไป จนทีสุด เธอก็ค้นพบว่า
 เขาคือผู้ชายแบบที่เธอต้องการอย่างแท้จริง เขาใจกว้างอ่อนโยน 
อบอุ่น และดูแลเธอเป็นอย่างดีแต่เธอเกือบจะมองข้ามเขาไป
! ต้องขอบคุณกาแฟแก้วนั้น
และชีวิตรักที่สวยงามเช่นนี้ ก็เหมือนดังเรื่องทั่วไปเมื่อเธอตกลงใจ
แต่งงานกับเขา และก็มีความสุขมาโดยตลอด.
โดยทุกๆครั้งที่เธอชงกาแฟให้กับเขา เธอต้องใส่เกลือลงไปในกาแฟ
ให้ทุกครั้งไปเธอรู้ว่านี่เป็นกาแฟที่เขาชอบมากที่สุด หลังจากนั้นอีกสี่สิบปี
เขาก็จากเธอไปและได้ทิ้งจดหมายไว้ให้เธอฉบับนึง  ข้างในมีใจความว่า
ที่รัก อภัยให้ผมด้วย ที่ต้องโกหกคุณชั่วชีวิต
มีเรื่องเดียวเท่านั้นที่ผมโกหกคุณ เรื่องกาแฟเค็มนั่น
จำวันแรกที่เรามีนัดกันได้ไหม ผมประหม่ามากในตอนนั้น 
จริงๆแล้วผมต้องการน้ำตาลแต่ผมพูดผิดเป็นขอเกลือ 
ซึ่งมันยากที่จะกลับคำในตอนนั้น ผมจึงต้องปล่อยมันไป
และผมก็ไม่คิดว่า นั่นจะทำให้เราได้เริ่มต้นการพูดคุยกัน
ผมพยายามที่จะสารภาพกับคุณหลายต่อหลายครั้ง แต่ผมก็
ไม่กล้าที่จะสารภาพออกไปทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่า
จะไม่โกหกอะไรคุณอีกแม้แต่ครั้งเดียว
ตอนนี้ผมจากไปแล้ว ผมไม่ต้องหวาดกลัวอะไรอีก
ดังนั้นจึงเล่าความจริงในจดหมายฉบับนี้
แท้จริงแล้วผมไม่ได้ชอบทานกาแฟรสเค็มเลยแม้แต่น้อย
มันรสชาติค่อนข้างแย่ทีเดียว
แต่ว่าผมทานมันตลอดทั้งชีวิตตั้งแต่ได้รู้จักคุณ
ผมไม่เคยนึกเสียใจในสิ่งที่ทำเพื่อคุณเลย
การได้พบคุณเป็นความสุขอันยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดชีวิตของผม
ถ้าผมได้มีโอกาสมีชีวิตอีกครั้ง ผมก็ยังอยากจะได้พบคุณ
และมีคุณเป็นภรรยาผมอีกครั้งเช่นกัน
แม้ว่าผมจะต้องดื่มกาแฟรสเค็มอีกตลอดชีวิตก็ตาม!
น้ำตาของเธอหยดใส่กระดาษจดหมายจนเปียกชุ่ม 
และหลังจากนั้น หากมีใครถามเธอว่า
กาแฟใส่เกลือรสชาติเป็นเช่นไร?
เธอก็จะตอบเสมอว่า "มันหวาน"