[เพรงพรหม] ตอนเรื่องของหัวใจ....

แมงกุ๊ดจี่

เสียงกริ่ง...ดังบอกสัญญาณว่าได้เวลา  16.00 น.   เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว  ดารินกำลังเก็บของบนโต๊ะ  ก็มีเด็กชายวิ่งหอบมาหยุดที่หน้าประตูทางเข้าห้องพักครู  
"ครูครับ   มีคนมารอครูครับ"   เสียงเด็กชายบอกแบบหายใจติดขัดเพราะเหนื่อยจากการวิ่ง   ดารินสงสัยเพราะปกติไม่เคยมีใครมาหาตน    และเวลาอย่างนี้ก็ไม่มีใครมาหากันหรอก
"ใครหรือครับ ?  "ดารินถามกลับไป   เด็กชายได้แต่ยืนส่ายหน้า  บ่งบอกว่าไม่รู้จัก  ยิ่งทำให้ดารินสงสัยมากยิ่งขึ้น...นึกทบทวนว่าน่าจะเป็นใครแต่ก็ไม่ได้คำตอบ..
"งั้นไม่ไรเป็นจ๊ะ   เทิดศักดิ์  กลับบ้านได้แล้วจ๊ะ"   เสียงครูสาวบอก  เด็กชายเทิดก็วิ่งไปข้างล่าง
ดารินเก็บโต๊ะ   จัดสมุดการบ้านเรียนบร้อยแล้วเก็บของเสร็จรีบเดินลงมาจากชั้นสอง  อาคารเรียนมีสองชั้นซึ่งห้องเธออยู่บนชั้นสอง  เป็นห้องพักครูเหมือนโรงเรียนทั่วไป   แล้วเดินมาถึงหน้าอาคารก็ต้องอ้อ...  คนที่มาพบหล่อนก็คนนี้หน่ะเอง    คิดว่าเป็นผู้ปกครองมาพบเสียอีก...
แต่ก็อดแปลกใจ   ที่ชายหนุ่มผู้นี้มาปรากฏที่นี้ได้ยังไง  การมาของเขาทำให้หล่อนฉงนไม่น้อยเลยทั้งที่ไม่เคยบอกว่าอยู่ที่นี่  และทำอะไร   แต่ความฉงนก็ทำให้คิดถึงสุภาพสตรีสูงวัย  อย่างคุณป้าศรีพรรณ   แต่ก็จะมีข้อมูลขนาดนั้นเชียวหรือ...
ชายหนุ่มผู้มาเยือนเดินมายิ้มแฉ่ง   เดินตรงมาทางหล่อนแล้ว   แต่มัวแต่เก็บของไว้หลังรถทำให้ไม่ได้สังเกต  ว่าเขาเดินมาถึงเมื่อไหร่   เมื่อหันหลังกลับมาเพื่อที่จะเดินไปหาเขากลับต้องตกใจ 
"อุ๊ย!   คุณ"   ทำได้เพียงอุทานก็ต้องหยุดหายใจ  ตั้งตัว  ตั้งสติเสียก่อน
"เห็นผีหรือครับคุณผู้หญิง"   ความทะเล้นไม่มีใครเกินจริง ๆ
"สวัสดีค่ะ  คุณรณช"   หญิงสาวยกมือไหว้   ทักทายผู้สูงวัยกว่า
"สวัสดีครับ  "  รณช   ยกมือรับไหว้   แล้วก็ยิ้มบอกเลิศนัย
"วันนี้ลมอะไรหอบมาค่ะ"  ไม่ทันจะถามต่อชายหนุ่มก็ตอบแบบกวนซะ
"ก็ลมคิดถึงคุณไง"   ยิ้มกริ่ม
"ค่ะ  ขอบคุณมาถ้านั่นเป็น  ความรู้สึกจากใจ "  หญิงสาวแควะให้ซะ ทำเอาเขากลั่นหัวเราะไว้ไม่อยู่
"ครับ   ครับ  ผมไปที่บ้านคุณมา  แล้วคุณพ่อคุณบอกว่าคุณอยู่ที่นี่  ท่านบอกให้รอคุณกลับ  แต่ผมอยากมาดูว่าโรงเรียนที่คุณสอนเป็นยังไงบ้าง"   เขาอธิบายยืดยาว  เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เขาคิดจริง  ด้วยความเจ้าเล่ห์  ก็ต้องการมาดูว่าที่นี่มีคู่แข่งสำหรับหรือไม่  และอีกประการเขาต้องการให้คนที่นี่  ได้รับรู้ว่าเขาคือคนที่จะจองผู้หญิงคนนี้เป็นนัย ๆ
"อ้อ   คุณพ่อบอกคุณ  มิน่าละ"  หล่อนเริ่มจะเข้าใจอะไรมากขึ้นแล้วว่าทุกอย่างเป็นยังไงมายังไงแน่
"แล้วนี่   คุณจะไปไหน?  หรือว่ากลับบ้านครับ"   ที่เขาถามเพื่อจะได้หาแนวทางเพื่อชวนหล่อนไปทานข้าวหน่ะเอง
"วันนี้ไม่ธุระที่ไหนค่ะ  กลับบ้านเลยค่ะ"   ดารินตอบไปตามตรง  ก็หล่อนเป็นคนตรงนี้  น้องไม้บรรทัดเชียวแร่ะ
"งั่นผมขอทานข้าวบ้านคุณนะ"   เขาไม่ได้ถามหล่อนสักนิดว่าเต็มใจหรือเปล่า?    หรือชวนหรือเปล่าและเขาก็ไม่เปิดโอกาสให้หล่อนชวนหรอก  เพราะเขารู้ว่าหล่อนไม่ชวนเขาแน่
"ผลึกคนจังคุณ  ฉันยังไม่ได้ชวนคุณเลยนะ"  ดารินรีบเตือนคนเจ้าเล่ห์
"ผมรู้ว่าคุณไม่ชวนผมหรอก"  เขาตอบพร้อมกับจ้องหน้าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า
"รู้ตัวอีกนะค่ะ   งั่นก็เอางี้เราไปตลาดกัน คุณไปช่วยฉันถือของด้วย"  หญิงสาวรู้ว่าไล่เขาก็ไม่ยอมแน่จึงชวนเขาไปด้วยเลย
รณช   ทำหน้าที่ผู้ช่วยได้อย่างดี   สงบเสงี่ยม  ถือของให้อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย  ทั้งที่วันนี้ดารินเหมือนแกล้งเขา  เขาเองก็รู้  ซื้อได้ไงข้าวสาร   มัน เผือก  ฝักทอง   มีแต่ของหนัก ๆ  ทั้งนั้นเลย   จงใจชัด ๆ  เขาคิดแต่ก็ยอมทำตามในเมื่อเขาเองเป็นคนขอไปทานข้าวบ้านหล่อนก็ต้องยอมเขาล่ะ
เมื่อทานข้าวเย็นรีบร้อยแล้ว...  ทั้งสองก็นั่งคุยกันอยู่ที่ระเบียงด้านนอก   ด้านในเป็นห้องนั่งเล่นที่คุณปาร์นนท์  กับคุณดาวรุ่ง  นั่งมองสองหนุ่มสาวอยู่ท่านสองก็ชื่นชม  รณช  ไม่น้อยด้วยรู้จักก่อนนี้แล้ว   ดารินเองไม่มีโอกาสได้รุ้จักกับเขาเพราะไปเรียนและทำงานที่อื่น  จนไม่ค่อยได้กลับมาบ้าน    บิดาและมารดาจะเดินทางไปหาหล่อนมากกว่า   ทำให้ไม่มีโอกาสได้รู้จักกับเพื่อนๆ   ของทั้งคู่  ดารินมีน้องชายร่วมบิดา-มารดาคนหนึ่งตอนนี้ทำงานอยู่ต่างจังหวัด  เหตุผลนี้เองที่ทำให้หล่อนต้องกลับมาอยู่กลับบิดา-มารดา   เพื่อดูแลบุพการีนั้นเอง   ทำให้มีโอกาสได้พบกับรณช
"นี่คุณ  ฉันถามคุณจริงๆ นะ  คุณจีบฉันเหรอ?"   ดารินจ้องตาเขา  แบบเอาคำตอบทำเอาเจ้าตัวม้วนเชียว
"คุณ   คุณเป็นผู้หญิงนะ" เขาจ้องตอบ  ปนกยิ้มมุมปากแบบยี้ยวนซะ
"ฉันเคยบอกคุณแล้วไง  ฉันชอบพูดตรง ๆ  และอีกอย่างเราสองคนอายุก็สามสิบ Up แล้วนะ"  หล่อนอธิบายแก่เขา
"ก็จริง   เราเป็นผู้ใหญ่แล้ว   ทำแบบเด็กวัยรุ่นก็ไม่เหมาะ  ก็อย่างที่คุณเข้าใจผมจีบคุณ"  เขายอมรับแต่โดยดี
แต่อีกฝ่ายไม่ได้ยินดี  ยินร้ายกับคำที่เขาเอ่ยบอก  เพราะหล่อนเองก็รู้อยู่แก่ใจและพ่อจะเดาสถานการณ์ต่าง ๆ  ออกแล้วว่าผู้ใหญ่เป็นคนจัดการเรื่องนี้แน่นอน   หล่อนชักจะแน่ใจมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม...
"คุณชอบฉัน   ทั้งที่ไม่รู้ว่าฉันชอบคุณหรือเปล่างั่นเหรอ?"  หล่อนปล่อยคำถามทำเอาเจ้าของคำตอบมีสีหน้ากังวลไม่น้อย
"ใช่ผมชอบคุณ  ทั้งที่ไม่รู้ว่าคุณคิดยังไง  แต่ผมก็อยากจะทำให้ดีที่สุด"   เขาตอบตามตรงสิ่งที่เขาคิด  ทำไมเขาจะไม่คิดว่าเขาจะมีสิทธิ์ได้หัวใจดารินหรือไม่   เพราะผู้ใหญ่ให้ข้อมูลก็ตามที่ผุ้ใหญ่รู้และเข้าใจ   เขาต้องเสี่ยงบุกรุกเข้ามา  เพื่อค้นให้เจอคำตอบด้วยตัวเอง
"แต่เท่าที่ผมรู้   ตอนนี้คุณก็ไม่ได้มีใคร"   เขาพูดจบก็สบตาเพื่อขอคำตอบ
"ฉัน....ใช่ไม่มีใคร   แต่ไม่ใช่ไม่เคยมีใคร"  คำตอบทำเอาเจ้าของคำถามใจแป๋วไม่น้อย  แสดงออกชัดเจนทางสีหน้า
"นั่นมันเป็นเรื่องที่เราไม่ควรรื้อฟื้นให้มันกลับมาทำร้ายใจอีกนะ  ในความคิดของผม" เขายังคงบอกแนวคิดที่เป็นของเขาเสมอ
"ประสบการณ์ความรัก   ที่ไม่ประสบความสำเร็จนั่นจะกลายเป็นเรื่องราวที่น่ากลัวสำหรับเรา"  ดารินจ้องมอง  รณช  ว่านี่คือคำตอบ  
"คุณไม่ตอบตามตรง  เหมือนปากบอกว่า  ชอบตรงๆ "  เขาทวงคำพูดที่ตกลงกันไว้
"คุณไม่ได้ถามฉันตามตรงนี้"   หล่อนแย้งสิ่งที่เขาพยายามต้อนให้หล่อนจนมุม  กับเรื่องราวที่เขาพยายามค้นหา
"ผมเชื่อความรู้สึก  และซื่อสัตย์กับความรู้สึกของผมเอง  ว่าผมชอบคุณ"   เขาชี้แจงความเป็นเขาล่ะ  รณช..
"ฉันอาจชอบคุณสักวัน   แต่ทุกคนต้องทำตามหัวใจตัวเอง"   ดารินหยุดพูด  แล้วจ้องมอบสบตาเขา
"ใช่เรื่องหัวใจของใคร   ก็หัวใจของคนนั้นจะบังคับกันไม่ได้"   เขาหยุดพูดแล้วเบือนใบหน้ามองออกไปที่สวน
รณช    ขับรถเพื่อเดินทางกลับ  ระหว่างทางเขาคิดถึงประโยชน์ที่ดารินบอกกับเขาก่อนที่จะขึ้นรถ
"ความรักเป็นเรื่องของหัวใจเป็นสิ่งที่ต้องทำตามหัวใจ  แต่ฉันมีปัจจัยสำคัญมากกว่าการทำตามหัวใจเรียกร้องเพราะการทุ่มเทให้กับความรัก   แบบไม่มีเหตุผล   มักจะทำให้ความรักล้มเหลว"  
นั่นเป็นประโยคที่หล่อนบอกเขาก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกมา   สำหรับเขาแล้วสิ่งที่ทำอยู่ในขณะนี้คือทำตามหัวใจ  ในเมื่อเขาชอบผู้หญิงคนนี้   และผู้หญิงคนนี้มีอะไรหลายอย่างที่ไม่เหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาของเขา   ดารินเป็นคนที่น่าค้นหา  แต่บางเสี้ยวนาที   แววตาที่เขาจ้องมองนั้นกับมีความเศร้าซ่อนไว้ภายใน...
รณช...รู้ว่าไม่ง่ายนัก   ที่จะชนะใจผู้หญิงอย่างดาริน...