เก็บตก..ยกมาเล่า

เที่ยนหยด

เที่ยงวานนี้ฉันต้องไปทำธุระที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
แต่เนื่องจากมีสัมภาระที่ค่อนข้างจะหนักเอาการ ก็เลย
ต้องใช้บริการรถแท๊กซี่..ฉันหอบหิ้วสัมภาระมายืนรอรถ
อยู่สักพัก..นึกแปลกใจเหมือนกันว่าทำไมวันนี้รถแท๊กซี่
ไปไหนกันหมด..ปกติจะเห็นวิ่งผ่านตลอดนี่นา
             
โน่นๆ มาแล้ว..ฉันโบกมือเรียก ทันทีที่รถจอดตรงหน้า
 ฉันชะงักนิดหนึ่งมองเห็นสภาพรถแล้ว..แทบไม่อยากจะ
ใช้บริการเล้ยยให้ตายซิเอ้า...ไม่ใช่ว่าเป็นคนเรื่องมากนะคะ
 แต่สภาพรถตั้งแต่หน้ายันท้าย มีแต่รอยวีรกรรมทั้งน้าน..
แถมยังเป็นรถรุ่นเก่าด้วยแล้วมันจะถึงที่หมายรึป่าวหว่า?
ฉันคิดในใจ แต่เอาเถอะน่า..ยังไงก็ต้องไปหล่ะ เรียกแล้วนี่..
เวลาก็มีจำกัดเสียด้วยซิ...
              
ทันทีที่เข้าไปนั่งเบาะหลัง..กลิ่นที่ไม่ค่อยพึงประสงค์ก็ลอยมา
เตะจมูก...มันคล้ายๆกับกลิ่นสาบอะไรสักอย่าง..แถบแอร์ก็แทบ
ไม่มีความเย็นให้เปิดกระจกรับลมถ้าจะดีกว่าน๊ะนี่...ตอนแรก
ฉันก็คิดว่าร่างกายเราคงยังปรับไม่เข้าที่ เพราะฉันยืนอยู่กลางแดด
นานพอควร..คงต้องรอสักครู่น่า..ฉันปลอบใจตัวเอง..เวลาผ่านไป
ประมาณเกือบสิบนาทีฉันก็ยังไม่รู้สึกว่าแอร์มันเย็น ฉันเลยบอกกับ
คนขับว่า 
คุณค่ะ ช่วยเร่งแอร์ให้เย็นกว่านี้หน่อยได้มั๊ยคะ
เงียบ...ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ 
หรือคนขับจะหูตึงหว่า? ฉันแอบคิด  เสียงเราก็ออกจะดัง แล้วก็นั่ง
ใกล้กันแค่นี้ทำไมไม่ได้ยินเนี่ย...ลองพูดประโยคเดิมอีกครั้ง...เงียบ 
อีกแล้วค่ะท่าน..รัยว๊า? ฉันเริ่มหงุดหงิด  ไอ้ที่ใช้บริการรถแท๊กซี่เนี่ย
ไม่เพราะเราต้องการนั่งสบายๆหรือนี่..
ไม่ได้เรียกมาขับให้นั่งฟรีๆนาเฟร้ย..เงินก็จ่าย  
                 
ถ้าคนขับพูดสักคำว่า  แอร์มันใกล้กลับบ้านเก่าตามรถและ..หรือพูด
อะไรก็ได้ที่ทำให้ฉันรู้สึกดีกว่านี้ไม่ใช่เป็นคนบ้า พูดอยู่คนเดียวแบบนี้
ฉันก็คงไม่คิดอะไรมากมาย...แต่นี้ทำเป็นไม่ใส่ใจซะงั้น..ฉันเริ่มนับหนึ่ง
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะถึงสิบหรือเปล่า...นี่ถ้าไม่ติดว่ามีข้าวของเยอะแยะฉันคงให้
จอดกลางทางแล้วหารถคันใหม่แทนซะ....บรรยากาศภายในรถ คงไม่ต้อง
บอกนะคะว่ามันแย่ขนาดไหน...ฉันนั่งนิ่งสูดกลิ่นสาบมาตลอดเส้นทาง
จนกระทั่งใกล้ถึงห้างฉันรีบบอกว่า 
ช่วยเลี้ยวขึ้นไปบนลานจอดรถ ชั้นสองให้ด้วยนะคะ  
ดู๊ดูซิ..ขนาดอารมณ์ไม่ค่อยดีฉันยังยอมพูดดีๆน๊ะเนี่ย..ทั้งๆที่ไม่อยาก
จะพูดเลยให้ตายซิเอ้า...คราวนี้มีเสียงตอบรับค่ะ  
แท๊กซี่ไม่ขึ้นไปบนลานจอดหรอกครับ  ห๊า! ฉันหูฝาดไปหรือเปล่านี่...
เป็นครั้งที่สองแล้วที่ฉันถูกปฏิเสธแบบนี้...ครั้งแรกที่เจอยังเคยเล่าให้ 
โคลอน กะ ฉางน้อยฟังเลยเพราะมันเพิ่งเกิดได้ไม่นานเท่าไร..ไม่คิดว่า
จะเจออีกแล้ว..เหอๆๆ
                
อีกอย่างหนึ่งเพราะฉันรู้ว่าหน้าห้างมันจอดไม่ได้จึงบอกให้เขาขึ้นไปบน
ลานจอดในห้างเพื่อว่าลงจากรถแล้วจะได้ขึ้นลิฟท์เลยอย่างน้อยก็ทุ่นแรง
ในการขนของได้บ้าง....ฉันเลยพูดกลับไปว่า
ฉันมีของเยอะแยะจะให้แบกไปยังไง  เขาตอบมาว่า 
 จะจอดให้หน้าห้าง   อ๊ะๆ ตอบแบบนี้มันตอบไม่ตรงคำถามนี่หว่า... 
รู้ทั้งรู้ว่าเขามีป้ายห้ามรถอื่นเข้ามาจอดยกเว้นรถเมล์ประจำทาง  
นอกนั้นต้องเลยหน้าห้างไปจะลักไก่เข้ามาก็ไม่ได้..เพราะมีตำรวจยืนอยู่ 
ฉันเริ่มโมโหจริงๆแล้วคราวนี้แต่ดูเหมือนคนขับเขาไม่สนใจสักนิด...
ใช่ว่าขึ้นไปบนลาดจอดแล้วมิเตอร์มันจะหยุดเดินเมื่อไหร่....ขนาดฉัน
บอกเหตุผลแล้ว เขายังไม่สนแค่นี้ก็บอกถึงความมีน้ำใจของคนได้แล้ว
ไม่น่าเกิดเป็นคนไทยเล๊ยยย...ให้ตายซิ  
               
เขาขับเลยหน้าห้างไปแล้วก็ชิดซ้ายจอด ฉันมองดูระยะทางที่ฉันต้องเดินย้อน
กลับมาก็พอประมาณเหมือนกัน...ทันทีที่รถกำลังจะชิดจอด  เขาถามฉันว่า 
" มีแบงค์ย่อยหรือเปล่า"   ฉันมองไปที่มิเตอร์
ค่าโดยสารมัน 55 บาท ฉันก็บอกว่ามีไม่พอค่ะ มีแต่แบงค์ร้อย...
นั่นยังพูดดีมีค่ะขาอีกวุ๊ย..เรา   ทั้งๆที่ในใจเดือดปุปุ ...
เขาบอกเขาไม่มีทอน...กรรมของตรูซะจริงๆเล๊ยยย... ฉันคิดในใจ  
แล้วทำไงดีหล่ะตรงนั้นไม่มีร้านค้าซะด้วยซิ
ฉันมองย้อนกลับมาหน้าห้าง เห็นมีมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ก็เลยบอกว่าให้เขา
ถอยลงไปอีกนิดก็ได้เดี๋ยวจะไปแลกที่วินมอเตอร์ไซค์ให้...เขาก็ไม่ยอมถอย
กลับเดินหน้าไปอีกแน่ะ..ฉันก็บอกว่าจะเดินหน้าไปไหนมันก็ไม่มีที่ให้แลก
เขาไม่สนค่ะ จังหวะนั้นมีกลุ่นนักศึกษาชายหญิงกำลังเดินผ่านมา..เขาจึง 
ตะโกนเรียกแล้วพูดว่า  "น้องๆขอแลกแบงค์ร้อยหนึ่งดิ"    
คำพูดแบบนี้  ถ้าเป็นคุณๆจะให้แลกมั๊ยหล่ะ...
ฉันเลยพูดขึ้นว่า  ใครเขาจะให้แลก.. มาตะโกนโหวกเหวกแบบนี้
เท่านั้นยังๆไม่ซะใจท่านค่ะ เพราะเหลือบไปเห็นป้าคนหนึ่งกำลังนั่งแยกพวกขวด
พลาสติกอยู่  ก็ตะโกนเรียกอีก  แล้วก็รับทานแห้วไปตามระเบียบ...
ฉันชักทนไม่ไหวแล้ว เลยบอกไปว่า รอตรงนี้หล่ะ ฉันไม่หนีไปไหนหรอก
จะไปแลกที่วินรถให้...เขาก็ไม่ฟังแถมขับขึ้นไปอีกแน่ะ.. พอดีตรงนั้นจะมีร้านขายก๋วยเตี๋ยวอยู่  เขาบอกให้ฉันไปแลกที่ร้านนี้หล่ะ.. 
ฉันไม่พูดแล้วเพราะอารมณ์กำลังขึ้น  ฉันลงจากรถทันทีซึ่งเวลาขณะนั้นประมาณ
เที่ยงกว่า  คนก็เริ่มทยอยมานั่งกินกันเต็มร้าน แถมยังมีคนรอซื้ออยู่หน้าร้านอีก
สองสามคน...
ถามหน่อยเถอะค่ะ ว่าใครเขาจะมีอารมณ์มาหยิบเงินให้แลกเนี่ย..
                
ฉันเดินไปหยุดหน้าร้าน แม่ค้ากำลังง่วนกับการลวกก๋วยเตี๋ยวตรงหน้า..ทำไงดีหว่า
ฉันคิดแล้วมองเข้าไปในร้าน เห็นตู้แช่น้ำขวดตั้งอยู่  ฉันปราดเข้าไปหยิบน้ำเปล่า
ออกมาหนึ่งขวดพร้อมกับยื่นแบงค์ร้อยให้..แม่ค้ามองหน้าฉันคล้ายกับว่าอยาก
จะพูดอะไรสักอย่างแต่แล้วก็ไม่พูด..หากสายตาที่มองนั้นฉันก็รับรู้ได้ว่าคงคิด
ตำหนิฉันในใจน้ำขวดละแปดบาทให้แบงค์ร้อย ..ฉันเลยรีบพูดว่า 
"ขอโทษด้วยนะคะเศษแบงค์ไม่มีจริงๆ"
                 
                 
ฉันรับเงินทอนมา ..ยังไม่ทันได้ก้าวออกจากร้าน.. เสียงแตรรถดังลั่น
พ่อเจ้าประคุณเอ๊ย!แท๊กซี่นั่นเอง...หนอยแน่ะ..ถ้าจะกลัวไม่ได้ค่าโดยสารหล่ะซิ 
เดี๋ยวแม่แกล้งเดินหนีซะเลยนี่...คนรัยว๊า   ฉันเดินไปยื่นเงินให้โดยไม่แม้แต่จะมอง
หน้าเขาซึ่งปกติ ถ้าค่ารถห้าสิบห้าบาท ฉันมักจะให้หกสิบทุกครั้ง แต่สำหรับรายนี้
เจ้าอย่าหวัง...สตางค์เดียวก็ไม่ได้แอ้ม....ห้าสิบห้าบาทขาดตัวเฟร้ยยยย
หลังจากนั้นคนสวยต้องรับบทหนักค่ะ  ก็ของที่ขนมานั่นหล่ะมันหนักจริงๆค่ะ...
กว่าจะเดินมาถึงห้างเล่นเอาเหงื่อตก...
นี่ถ้าเขาถามฉันก่อนขึ้นรถว่ามีแบงค์ย่อยมั๊ย...เหตุการณ์แบบนี้ก็คงจะไม่
เกิดขึ้นแน่นอนว่าไหมค่ะ...เฮ้อ..วัยรุ่นเซ็ง!!!!!
               
                
เล่าเรื่องโดย.....
เทียนหยด  ^-^