น้ำตากับการลาจาก

windsaint

ระยะเวลา 14 วันที่ผ่านมา สั่งสมความสนิทสนม ความคุ้นเคย 
ระยะเวลาที่ต่างร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา 
ช่วงเวลาเหล่านี้กำลังจะจากไป เหลือไว้แค่เพียงความทรงจำของแต่ละคนที่มีทั้งดีและร้าย 
ขึ้นอยู่กับว่าใครจะเก็บความทรงจำช่วงไหนได้ หลายคนอยากจะเก็บความทรงจำในทุกๆช่วงเวลา 
อีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้ ทุกคนจะต้องจากลา ต่างคนต่างไม่อยากจาก 
เพราะด้วยความผูกพัน ทุกคนรู้สึกไม่อยากให้เวลานี้ล่วงเลยไป 
มีเพียงไม่กี่คนที่ทำใจได้ ไม่กี่คนจริงๆ แม้แต่เธอก็ยังมีน้ำตา 
ทั่วทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงร่ำลาและเสียงสะอื้น 
ฉันได้เห็นทะเลน้ำตาเป็นครั้งที่ 2 ในชีวิต ทะเลน้ำตาซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะเหือดแห้งไป 
ครั้งนี้ฉันไม่ได้พูดให้เธอทำใจ ไม่ได้พูดปลอบใจเธอ 
เพราะคราวนี้คำพูดปลอบใจ ก็ไม่สามารถที่จะมีคุณค่าเทียบเท่ากับการปล่อยให้เธอเสียน้ำตาเพื่อที่จะจดจำภาพเช่นนี้ไว้เป็นความทรงจำที่ดีอีดหนึ่งความทรงจำ 
ความทรงจำที่ไม่มีใครถ่ายรูปเก็บไว้ 
ความทรงจำที่บรรยายไม่ได้ด้วยคำพูดและรูปถ่าย 
แต่จะเป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืม 
จนถึงเวลาที่จะต้องกลับ ฉันพยายามบอกให้ทุกคนรีบไปขึ้นรถ เพื่อที่จะกลับโรงแรม 
แต่กว่าจะขึ้นรถได้ก็กินเวลาไปถึงเกือบชั่วโมง 
ฉันพยายามทำให้ทุกคนร่าเริง แต่เป็นไปได้ยาก ทุกคนตกอยู่ในภวังค์แห่งการลาจาก 
ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เพียงปล่อยให้เวลาช่วยทำให้เธอค่อยๆทำใจยอมรับการลาจาก 
เคยมีคนถามฉันว่าทำไมต้องมีการลาจาก ฉันตอบเขาว่า 
งานเลี้ยงต้องมีการเลิกรา การเลิกราเพื่อที่จะไปสู่งาเลี้ยงงานใหม่ ในสังคมใหม่ๆ 
เพราะฉะนั้นหากเราไม่เลิกงานเลี้ยงนี้ เราจะก้าวไปสู่งานเลี้ยงใหม่ได้หรือ