บางความทรงจำ.. ถึงแม้ว่าจะลางเลือน ก็ยังอยากที่จะจำ วันนั้น .. วันที่ฝนกระหน่ำตั้งแต่เช้ามืด ฉันวิ่งขึ้นเพื่อที่จะขึ้นรถเมล์สาย 102 ทางด่วน ด้วยสภาพเปียกปอนไปทั้งชุดนักเรียน เมื่อก้าวเท้าขึ้นไปบนรถ จึงได้ฉุกคิดขึ้นได้ว่า .. "ผิดที่ผิดทางเสียแล้ว" คนแน่นรถมาก ฉันถูกเบียดแล้วเบียดอีก พื้นที่ที่จะวางเท้าแทบไม่มี กลิ่นเปียกชื้น กลิ่นเหงื่อ กลิ่นอับแอร์ฟุ้งไปทั่ว ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัว ฉันพยายามหาทางออกจากรถให้ได้ แต่ทว่า..ฉันไม่สามารถ ถึงตอนนั้น ฉันได้แต่ภาวนาขอให้ฉันไปถึงโรงเรียนได้อย่างปลอดภัย แต่ คำภาวนาของฉันไม่ได้ผล .. ฉันเริ่มรู้สึกถึงความติดขัดในระบบหายใจ ภาพที่อยู่รอบ ๆ ตัว ค่อย ๆ พร่า ค่อย ๆ เลือนลาง ก่อนที่สติของฉันจะดับวูบ ฉันจำได้แต่ว่า มีผู้ชายคนหนึงประคองฉันไปนั่ง ฉันจำได้แต่ว่า กางเกงสแลคสีดำเข้มและรองเท้าหนังสีดำขัดมัน คราวที่ฟื้นตัวมาอีกที ฉันนอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลของโรงเรียนแล้ว พอฉันลืมตามองสิ่งที่อยู่รอบข้างด้วยสายตามึนงง ครูพยาบาลก็บอกกับฉันว่า .. "มีคนมาส่ง เขาเห็นตัวย่อปักของโรงเรียน และบอกว่าเธอเป็นลมบนรถเมล์" "หนังสือเรียนของเธอเขาก็เก็บมาให้ด้วย บางเล่มปกเละแล้ว คงเพราะรอยย่ำเท้า" "เอาเถอะ เธอปลอดภัยแล้วล่ะ โชคดีที่มีเขาช่วยเหลือพามาส่งที่นี่" ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นทันที ฉันรู้สึกอับอายที่ก่อเรื่องโกลาหลบนรถเมล์ ฉันรู้สึกขอบคุณผู้ชายคนนั้น คนที่ช่วยเหลือฉัน เสียดายตรงที่ ฉันจำอะไรไม่ได้มากไปกว่า สีของกางเกงและรองเท้า ฉันเขียนเรื่องราวจากความทรงจำที่ลางเลือนบนเวปบอร์ด เผื่อว่าเขาคนนั้นจะได้เข้ามาอ่าน เพื่อที่จะให้เขาได้รับรู้ว่า "ฉันขอบคุณ .." //////////////////////////////////////////////////////////////////////// ช่วงนี้ผมมีเวลาว่างมากขึ้น จากแต่ก่อนที่แทบจะเรียกได้ว่า ไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง ด้วยหน้าที่การงานของผม และด้วยภาระรับผิดชอบต่อครอบครัว มันทำให้ผมรู้สึกว่า "ช่วงเวลาของผมหายไป" แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น .. ผมไม่คิดจะโทษโชคชะตา ผมกลับคิดว่า สิ่งที่ผมฝ่าฟันมาตั้งแต่ต้นท้ายสุดคือผลสำเร็จ ต้องขอบคุณยถากรรม ต้องขอบคุณความยากจน ผมขอบคุณก็เพราะว่า นั่นคือ บททดสอบ ในสถานภาพระดับกรรมการผู้บริหาร ผมใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมากกว่าแต่ก่อน ทว่าผมก็ไม่เคยลืมความยากจนที่ผมเคยมี ขึ้นรถเมล์ กินข้าวแกง มันเหมือนภาพที่ผุดขึ้นมาบ่อย ๆ ในยามที่ผมย้อนทบทวนตัวเองว่าผ่านอะไรมาบ้าง มีอยู่เรื่องหนึ่ง ซึ่งผมไม่ได้ใส่ใจ เรียกได้ว่า ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำ แต่เมื่อผมได้อ่านข้อความเล่าในบอร์ดแห่งหนึ่ง มันเหมือนถูกช็อต อย่างแรง เช้าวันนั้น เป็นวันที่ผมรีบ เนื่องจากผมมีนัดสอบสัมภาษณ์เข้าทำงาน ถึงผมจะแต่งกายเนี๊ยบแค่ไหน แต่ปัจจัยในการเดินทางของผมก็ไปได้แค่รถเมล์ ยังโชคดีที่ผมขึ้นต้นสาย ได้ที่นั่งริมหน้าต่าง แต่บรรยากาศมีดฟ้ามัวฝนขนาดนั้น ทำให้ผมคิดในใจว่า "ช่างเป็นวันที่ฤกษ์ไม่ดีเอาเสียเลย" ทั้งที่ฝนตกหนัก แต่ทุกคราวที่รถเมล์จอดรับส่งผู้โดยสารตามป้าย กลับปรากฏคนขึ้นรถเมล์มากกว่าคนลงรถเมล์เสียอีก สภาพภายในรถเมล์แออัดยัดเยียดมาก ผมรู้สึกเอาเองว่า"แอร์คงเสีย" คนแล้วคนเล่าที่ก้าวเท้าขึ้นรถ ซึ่งดูแล้วเหมือนถูกจับขังรวมกันเสียมากกว่า ผมสังเกตุเห็นนักเรียนสาวคนหนึ่ง ดูเธอกระวนกระวายพยายามขอทางลง แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่า เมื่อรถเมล์แล่นบนทางด่วนแล้ว มันจะไม่เปิดประตูจนกว่าจะลงทางด่วน สภาพของเธอดูไม่ค่อยดีเลย หน้าซีด และดูเหมือนการทรงตัวจะเริ่มแย่ ผมรู้ว่า กรณีนี้ผมต้องเลือก เลือกระหว่างที่จะช่วยเธอคนนั้น หรือเลือกที่จะนิ่งเฉยและไปสอบสัมภาษณ์งานให้ทันเวลา ผมรีบลุกจากที่นั่งและแหวกทางไปหาเธอ ซึ่งยังทันการณ์พอดีก่อนที่เธอจะหมดสติลง ด้ายปักอักษรย่อสีน้ำเงิน พ.น. บนอกเสื้อ ทำให้ผมรู้ว่าเธอเรียนอยู่ที่วิทยาลัยพณิชยการบางนา ทั้งที่ผมรู้ว่าผมคงไปสอบสัมภาษณ์ไม่ทันเวลาแน่ แต่ผมก็เลือกที่จะช่วยเธอ โดยที่ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรไปมากกว่า พาตัวเธอไปให้ถึงวิทยาลัยโดยปลอดภัย เหตุการณ์ในวันนั้น ผลคือ .. ผมพลาดโอกาสที่จะได้งาน แต่ในอีกไม่กี่วันถัดไป อีกบริษัทหนึ่งเรียกตัวผมไปสอบสัมภาษณ์ ซึ่งก็เป็นที่ทำงานในปัจจุบันนี้ เหมือนเรื่องตลกที่จู่ ๆ ผมก็นึกอยากท่องเที่ยวในเน็ต จนกระทั่งได้อ่านเรื่องเล่าของเธอ และที่ตลกกว่านั้น เธอเองก็คงไม่รู้ว่า ผมรับรู้ถึงคำขอบคุณของเธอแล้ว./
อัลมิตรา 25 ก.ย. 2555 10:08 น. - ID 12301 
1794
6
0
25 กันยายน 2555 10:12 น. - comment id 130447
^__^ สักวันอาจจะเจอนะคะ
25 กันยายน 2555 11:24 น. - comment id 130448
25 กันยายน 2555 13:39 น. - comment id 130449
เขารับรู้แล้วละค่ะ
25 กันยายน 2555 15:19 น. - comment id 130450
เป็นเรื่องที่ยากจะลืมจริงๆค่ะ บางทีน้ำใจคนอาจหาได้จากคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อนงค์นางกับสามีเคยเจออุบัติเหตุบนถนนทางด่วน รถหมุนติ้วหลายรอบกลางถนน โชคดีถนนมีสามเลนรถไม่ค่อยเยอะ มีรถคันหนึ่งจอดข้างทาง ลงไปโบกให้รถคันอื่นผ่านถามเราว่า Are you ok ? โชคดีรถและคนไม่เป็นอะไรไปต่อได้ ตกใจมากจนลืมถามชื่อเขาค่ะ อีกครั้งขับไปคนเดียว ถนนเลนไม่ด่วนมีแค่สองเลนสวนกัน รถดับลงเฉยๆกลางถนน ระหว่างนั่งในรถรอรถมาลาก ร้อนก็ร้อน มีสองคันจอดลงมาช่วยเข็นรถให้เราหมุนพวงมาลัยเข้าข้างทาง ถามชื่อแต่เขาว่าไม่เป็นไรแล้วก็จากไป เลยคิดว่าบุญที่เราเคยทำคงช่วยเราไว้ค่ะ คุณอิมเป็นคนใจบุญ จึงมีคนช่วยค่ะ
25 กันยายน 2555 17:32 น. - comment id 130451
โห เขียนต่อเป็นนิยายรักได้เลยนะเนี่ย พรมลิขิตขีดดอกโศกมาให้พบพี่ภาคย์(เอ้ามั่วแล้วตูนี่ดาวพระศุกร์) แล้วมาพบรักกันตอนโตขึ้น คลาสิกจิงๆ อิอิ จัดตอนต่อสักตอนคุงอิม
25 กันยายน 2555 21:15 น. - comment id 130452
อ่านแล้วอมยิ้มเลยครับ ชอบมาก คุณอัลมิตรา..ผมเชื่อว่าเรื่องแบบนี้มีอยู่จริงครับ ผมเจอกับตัวเองมาแล้ว
25 กันยายน 2555 21:41 น. - comment id 130453
แปลกนะตัวใหญ่แข็งแรงน่าจะเป็นนักกีฬาประจำโรงเรียนด้วยซ้ำไม่น่าเป็นลมได้เลย
26 กันยายน 2555 07:39 น. - comment id 130455
เหมือนหนังไทยเลยอ่ะตี้..แบบว่าพลิกสถานการณ์ให้มาบังเอิญเจอกัน..แฮ่ๆแบบมาเจอทายาทเจ้าคุณปู่(พบไฝที่ก้น อิอิ)อะไรทำนองนั้น ถ้าหนังฝรั่งก็ the message in the bottleแล้วตกลงจริงรึเปล่านี่..ที่ชายคนนั้นได้มาอ่านพบ..แล้วจะมาติดตาม..ตอนต่อไป
26 กันยายน 2555 07:46 น. - comment id 130456
คลาดเคลื่อนไปนิด Message in the Bottle ดูแล้วรู้สึกดีๆ ( ว่าไปก็เคยดูสัก 12-13 ปี ก่อนโน้นนน)
26 กันยายน 2555 08:40 น. - comment id 130458
บังเอิญได้กินไข่
26 กันยายน 2555 14:33 น. - comment id 130470
ซึ้ง บอกได้คำเดียวค่ะว่า ซึ้ง มันเป็นการอคอยที่เราไม่รู้ว่า คนๆนั้นจะรับรู้หรือไม่ ถ้าหากเปรียบกับคนรักที่ถูกพัดพราก คงจะทรมานใจไม่น้อยทีเดียว แต่เมื่อวันหนึ่ง โลกหมุนเวลาจูนให้ตรงกัน เขาและเธอก็ส่งรอยยิ้มให้กัน คนหนึ่งอาจอยู่ไกลโพ้นตรงเส้นขอบฟ้า อีกคนหนึ่งอาจจะยังนั่งรอที่เดิม การรอได้จบลงโดยไม่มีความคลางแคลงใจ ยิ้มแบบนี้อีกนะคะ "อัลมิตรา"
26 กันยายน 2555 14:54 น. - comment id 130471
ถ้าเป็นเรื่องจริง ก็เป็นความทรงจำที่ยากจะลืมจ้ะ
26 กันยายน 2555 19:20 น. - comment id 130473
26 กันยายน 2555 19:34 น. - comment id 130474
มาติดตามตอนต่อไป...ว่าผู้บริหารคนนี้มีตัวตนจับต้องได้รึเปล่า..แหม..เจ้าหนุ่มในรูปประกอบเรื่องนี่ยืนพิศ สาวพาณิช ว่า..เอ...ใช่เปล่าว่า(วันนั้น..มันไม่มีตีนกานี่...^-*
27 กันยายน 2555 18:49 น. - comment id 130490
เรื่องที่เขียนนี้ครึ่งหนึ่งจริง อีกครึ่งหนึ่งแต่งเติมเอง .. ด้วยความที่บ้านอยู่ไกลจากโรงเรียนมาก ต้องนั่งรถเมล์หลายทอด เริ่มต้นจากต้องเดินออกจากซอยตอนตี 5. พ่อต้องเดินมาส่งทุกวัน เพื่อให้ทันขึ้นรถเมล์สาย 62เที่ยว 05.20 น. เป็นอย่างช้า ไปต่อรถที่สวนลุม ข้ามถนนมายังโรงเรียนเตรียมทหาร(เดิม) ยังไม่ทันมีเวลายื่นเหล่นักเรียนเตรียมทหารสักเท่าไหร่ ก็ต้องขึ้นรถอีก จะเป็นสาย 45 หรือ สาย 46 ก็ได้ แต่ถ้าสาย 45 ต้องลงสี่แยกบางนา และถ้าเป็นสาย 46 ก็ลงเลยสี่แยกบางนาไปหน่อย ปากทางเข้าวิทยาลัย ตอนนั้น สาย 102 มันเริ่มต้นสายที่คลองเตยไปสุดปากน้ำโน่น ทางด่วนเพิ่งจะมี วันไหนที่พอจะมีเงินในกระเป๋า และหากเป็นวันรีบเร่ง ก็จะไปขึ้นรถเมล์ทางด่วน 102 แต่ส่วนใหญ่ไม่มีเงินหรอก อัลมิตราขึ้นลงรถโดยสารโดยใช้ตั๋วเดือน ต้องไปซื้อที่อู่บางจาก ขึ้นบ่อยลงบ่อยเพราะเมารถ เขาเรียกว่า ไม่เจียมบอดี้ เมารถดันสะเออะไปเรียนซะไกลโพ้น วันที่เกิดเหตุ .. เป็นวันที่ฝนตกหนักมาก ด้วยความที่ไม่เคยไม่ไปเรียน ก็เลยต้องไปเรียน การเดินทางเป็นไปอย่างลำบากลำบน การจราจรอย่างกะการจราจล บนท้องถนนวุ่นวายมาก พออัลมิตราขึ้นสาย 46 ไม่กี่ป้าย พอเห็นสาย 102 ทางด่วน ก็เปลี่ยนรถ ยอมเสียเงินเอง แต่พอขึ้นสาย 102 มาแล้ว ก็รู้สึกผิดท่าอย่างแรง คนแน่นมาก ถอยก็ถอยไม่ได้ เขยิบหน้าก็ไม่ไหว พอผ่านไปสักหน่อย ก็เริ่มรู้สึกไม่ดีแล้ว อัลมิตราพยายามอย่างมากที่จะขอทางลง เหมือนอย่างเคย แต่รถที่ขึ้นทางด่วนแล้วมันจะไม่มีทางเปิดประตูให้ผู้โดยสาร อัลมิตรามองผ่านกระจกอย่างสิ้นหวัง จากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็ค่อย ๆ ดับวูบ อย่างที่เขียนในเรื่องเล่านั่นแหล่ะ ส่วนเขาคนนั้น .. ให้ตายเหอะโรบิ้น ให้ดับดิ้นเหอะแบทแมน .. ใครกันนะ ที่ช่วยไว้ อัลมิตราไม่รู้หรอก.. รู้แต่ว่าสแลคสีดำ/รองเท้าสีดำ มันเป็นภาพก่อนมืดมน จำได้แค่นั้นเอง ในส่วนที่อัลมิตราเขียนต่อเติมก็เป็นแค่ความคิด .. ถ้าเป็นเช่นอย่างที่เขียนได้ก็คงจะดี แต่ถึงจะไม่เป็นไปตามนั้นก็ไม่เป็นไร แค่ได้เขียน ได้ขอบคุณชายนิรนามผ่านตัวอักษรบนหน้าเวป ก็รู้สึกดีแล้วล่ะ ..
27 กันยายน 2555 19:06 น. - comment id 130491
คุณเพียงพลิ้ว .. เป็นความหวังที่ไม่กล้าหวังจริง ๆ เอาไว้ฝันดีกว่า คุณน้ำตาลหวาน .. ขอบคุณจ้าสำหรับดอกไม้พวงมาลัยคล้องคอ แฮ่ อย่างกะนักร้องเลยนะ แต่ถ้าเป็นพวงแบงค์จะเจ๋งสุด ๆ 555 คุณเฌอมาลย์ .. อั่นแน่ คุณเฌอรู้ได้ไง เออ นี่ .. มีนกพิราบส่งข่าวไปหรือยัง เรื่องไปพิพิธภัณฑ์ 3 มิติ ที่พัทยากลางน่ะ คุณอนงค์นาง ..ในหลาย ๆ เหตุการณ์ที่เราคิดว่ามันฉุกละหุก แต่กลับมีคนมาช่วยเหลือ หรือในสถานการณ์ที่เป็นอันตรายแล้วก็มีคนมาช่วยให้รอดพ้นจากอันตรายนั้น นึกถึงทีไร ใจก็วูบทุกทีนะ ปีที่แล้วเพื่อนทางไกลเล่าว่า ขับรถบนเส้นทางที่มีหิมะปกคลุมแล้วเกือบเกิดเหตุ แค่เราอ่านที่เพื่อนเล่า ก็ยังรู้สึกเป็นห่วงมากมาย ยิ่งคนที่อยู่ไกลบ้านเมือง มองไปแล้วผู้คนรอบข้างก็เหมือนกับแปลกหน้าไปซะหมด ดังนั้น ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะเกิดความประทับใจ เหมือนเช่นในกรณีที่คุณอนงค์นางเล่าค่ะ คุณยาแก้ปวด .. เอายัง เอายัง ไปชนแก้วกันริมเล 14 ตค. เคลียร์คิวด่วน คุณยิปซี .. เหรอ ดีจังเลย ถ้าคุณเคยเจอเหตุการณ์อะไรทำนองนี้ อัลมิตราเองก็อยากเจอจริง ๆ คุณยิปซี .. นั่นดิ ตัวใหญ่แข็งแรง มีอยู่คราวหนึ่ง กะว่าจะไปพิชิตภูกระดึงซะหน่อย ปรากฏว่าเดินขึ้นภูเป็นคนสุดท้าย ลงภูเป็นคนโหล่ .. สุดยอดเลย แทบจะถอดขาทิ้งไว้ที่ภู พี่สาว .. ตี้น่ะ ขำคนอยู่สองคนที่เขียนคอมเมนท์ แต่ไม่บอกในนี้ล่ะ เดี๋ยวเจ้าตัวเขาอาย เรื่องที่ตี้เขียน ในส่วน part ล่าง .. โม้ ทั้งหมดอ่ะจ้า คุณเฌอมาลย์ .. แหม๊ พลาดจนได้ ไข่หลุดร่วง คุณแก้วประภัสสร .. ใคร ๆ ก็มีสิทธิ์ฝัน อัลมิตราก็เช่นกัน ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากให้เป็นไป เคยกระทั่งคิดเล่น ๆ ว่า หากจะต้องลดทอนอายุตัวเอง 1 วัน เพื่อให้ได้พบบางใครสัก 1 นาที ก็ยังยอม เออ ! เป็นไปได้ขนาดนั้นเชียวนะ คุณ din .. ปู้ปี้ ปู้ปี้ .. คุณ คห.13 อาราย เขาก็รู้กันหรอกน่า ว่าโม้ พี่สาว .. ภาพถ่ายบนกระดาษมีรอยย่นน่ะ พี่สาวสังเกตุจิ มีหลายจุดเลยนะ แต่บังเอิญมาตรงหางตาพอดิบพอดี เสียลุคเลยแฮะ 555 ภาพนี้ เป็นภาพที่เพื่อนแอบถ่าย (จริง ๆ นะ) ตอนไปช่วยน้ำท่วมเมื่อปีกลาย ตัวดำ หน้าดำ ผมที่เห็นก็เพิ่งจะผลัดแรกหลังจากหัวล้านมาหลายเดือน ตี้ชอบรูปนี้ เพราะยิ้มกว้างดี ฮา ..แทบจะงาบหัวคนยืนดูได้เชียว
27 กันยายน 2555 20:31 น. - comment id 130493
ว้าว ๆเอาอีก เอาอีกเรื่อง
28 กันยายน 2555 10:38 น. - comment id 130500
ถึงว่าสิ ทำไมพิมพ์ดีดเก่งมาก :)
28 กันยายน 2555 20:53 น. - comment id 130512
เรื่องจริงรึป่าวเนี่ยะถ้าเป็นเรื่องจริง... โหหหหหหหห....
29 กันยายน 2555 22:56 น. - comment id 130518
คุณร้อยฝัน .. อุว๊ะ ต้องหาเรื่องมาโม้ เปลี่ยนสถานที่เป็นโรงพยาบาลได้ไหม มีแก๊กให้เขียนเยอะเลย คุณกุ้งหนามแดง .. ตอนเรียนน่ะ เกลียดวิชาพิมพ์ดีดมาก ๆ เลย เพราะเครื่องพิมพ์ดีดไม่ค่อยดี ปัดแคร่ก็แข็งโป๊ก ปัดแรงก็กระเด็นไปอีกโต๊ะ แต่ทำไปทำมา ต้องมาหากินกับการพิมพ์ดีดทุกวันเนี่ย คุณกีรติ .. จริงครึ่ง โม้ครึ่งค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ