คำบางคำอย่ารอ……ให้สายเกินไป ! ตอนที่5

yacoolmi

วันที่ผมรอก็มาถึง ฟ้าเธอดีใจมากที่เห็นผมได้อยู่ห้องเดียวกับเธอ 
แต่เธอก็แปลกใจอยู่เหมือนกันว่าคนอย่างผมทำไมถึงได้อยู่สาย ศิลป์-ภาษา 
ฟ้าเธอดูเป็นสาวขึ้น สวยขึ้น 
แต่นิสัยก็ยังคงเป็นฟ้าเหมือนเดิมเด็กผู้หญิงที่น่ารัก ขี้เล่น 
และก็ชอบที่จะให้ผมเอาใจอยู่เสมอ 
เธอมักจะให้ผมชอบอะไรที่เหมือนเหมือนกับเธอ 
เวลากินข้าวอาหารก็ต้องเหมือนกัน 
ถ้าข้าวจานไหนเยอะกว่ากันเธอก็ต้องเอามาแบ่งให้เท่ากันทั้ง 2 
จานถึงจะกินได้ 
น้ำที่ดื่มก็ต้องเหมือนกันโดยมากจะเป็นน้ำส้ม 
ปากกายังต้องเป็นยี่ห้อเดียวกันเลย 
และก็อีกหลายต่อหลายอย่างที่เธอมักจะสรรหามา แม้แต่รองเท้า 
เธอยังเคยเปลี่ยนกันใส่กับผมเลย ถึงผมจะอายเพื่อนก็เหอะ 
แต่ผมก็ไม่เคยขัดใจเธอ 
เธอว่าไง ผมก็ว่างั้น ความสุขเล็กเล็กน้อยน้อยที่เกิดขึ้นในใจผมทุกวัน 
จึงทำให้ผมรู้สึกห่วงใยเธออยู่ตลอดเวลา 
เวลาที่เธอร้อนผมก็จะหากระดาษมาทำเป็นพัดแล้วก็พัดให้เธอ 
เวลาที่เธอหนาวผมก็จะถอดเสื้อหนาวของผมคลุมให้เธอ 
เวลาที่เธอตากฝนผมก็จะใช้กระเป๋าผมเป็นร่มบังฝนให้เธอโดยที่ไม่สนใจหนังสือที่อยู่ข้างในเลยว่ามันจะเปียกแค่ไหน 
หรือแม้แต่เวลาที่เธอถูกอาจารย์ทำโทษ ผมก็มักจะออกรับแทนเธอเสมอ 
ฟ้าเธอเป็นคนที่ไม่กล้าเถียงคนอื่น ผมจึงหาข้อแก้ตัวสารพัดมาช่วยเธอ 
หรือถ้ามันเป็นความผิดแบบเต็มเต็ม ที่เถียงไม่ขึ้น ผมก็จะรับโทษแทนเธอ 
เธอมักจะถามผมเสมอว่าผมทำไมถึงต้องดีกับเธอขนาดนั้น 
แต่ทำไมนะถึงไม่มีสักครั้งเลยที่ผมจะกล้าเอ่ยปากบอกเธอว่า ผมรักเธอ 
ผมเอาแต่กลัวกลัวว่าหากเธอรู้เธออาจจะจากผมไป