เหตุบังเอิญ...(จริงๆนะ)

น่านฟ้า

" ว้าย..."
เสียงของน่านฟ้าดังขึ้นหลังจากที่หนังสือเกือบ 10 เล่มที่อยู่ในมือของเธอหล่นกระจายไปทั่วพื้น  ตัวเธอเองก็ล้มลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น  แว่นตากรอบสีดำหนาเทอะทะของหล่อนก็กระเด็นหายไปด้วย  พอได้สติเธอก็รีบควานหามันทันที
" แว่นตาของคุณอยู่นี่ครับ  ผมขอโทษที่ชนคุณ" 
เขาส่งแว่นตาให้เธอแล้วกุลีกุจอช่วยเก็บหนังสือมาเรียงซ้อนกัน 
" ไม่เป็นไรค่ะ ฉันซุ่มซ่ามเอง  เป็นอย่างนี้เสมอล่ะค่ะ "
เธอก้มเก็บหนังสือต่อไปโดยที่ไม่เงยหน้ามองเขาสักนิดเดียว
" เอ่อ..ครับ  คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า " 
เขาถามด้วยนำเสียงห่วงใยจริงๆ
"ไม่เป็นไรค่ะ  ฉันไม่เป็นไรจริงๆ " 
น่านฟ้าอายเหลือเกิน เธอต่างหากที่ต้องขอโทษเขา  เธอเองที่หอบหนังสือกองใหญ่ที่สูงเหนือศีรษะ  พอมองไม่เห็นก็เดินเซไปทั่ว  แล้วเธอก็ชนเขาเข้า  เมื่อก้มหน้าก้มตาเก็บเรียบร้อยน่านฟ้าก็เตรียมหอบหนังสือทำท่าจะวิ่งหนีไป
" เดี๋ยวครับนี่อีกเล่มหนึ่ง..ของคุณ " 
เขาประคองหนังสือเล่มนั้นอย่างกรีดกายราวกับมันมีเชื้อโรคติดอยู่  แล้ววางไว้บนกองที่อยู่ตรงหน้าเธอ  นิ้วมือเรียวยาวดุจลำเทียนของเขานั้นช่างสะอาดสะอ้าน  แหวนสีทองที่นิ้วนางนั้นก็เด่นรับกับนิ้วมือเรียวขาวอย่างเหมาะเจาะ  บนแหวนสลักอะไรสักอย่าง  เขาคงจะแต่งงานแล้วกระมัง  น่านฟ้าคิดในใจ
      เมื่อเขาชักมือกลับสายตาของน่านฟ้าก็ไปสะดุดกับตัวอักษรที่สลักไว้บนแหวน  " ปฐพี "  แหวนทองสลักชื่อปฐพี  คุ้นมาก คุ้นเหลือเกิน แหวนประจำตัวของพี่ดินชายคนรักของเธอนั่นเอง  ขออย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิดเลย
" คุณคะ..คุณคะ  อย่าเพิ่งไปค่ะ ฉันขอรบกวนสักนิดนะคะ " 
น่านฟ้าพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ  แต่ก็รู้ตัวว่าทำได้ไม่ดีนัก  เพราะเขาหันมาพูดกับเธอด้วยสีหน้าตกใจ
" ครับๆ  ได้ครับ "
" เอ่อ..แหวนวงนี้ของคุณใช่ไหมคะ  สวยจัง " น่านฟ้าฝืนยิ้มแห้งๆ
" ใช่ครับ  แต่ก็ไม่ใช่ของผมซะทีเดียว  คือคนรักของผมให้มาครับ " 
เขาทิ้งรอยยิ้มที่หวานหยดย้อยไว้แล้วก็เดินจากไป
ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของน่านฟ้า  เธอทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง......