วิญญาณแห่งความคิดถึง

วิญญาณศิลา

 เสียงกล่าวขานจากฉัน ผู้ 
...เบื้องหน้า ท้องทุ่งอันยืดยาว ทอดตัวไปลำแสงสุดท้ายแห่งแสงตะวันลมพัดเอื่อย ๆ มาต้องถูกฉัน ผู้รู้สึกว่ามันไม่มีแม้กระทั่งลมเย็นสักนิดหนึ่ง
...ทำไมนะ ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ อาจจะเป็นเพราะตั้งแต่ วันนั้น วันที่เรา สองคนได้เจอกัน วันที่สองเราได้พบกัน วันที่สองเราได้คุยกัน วันที่เธอเข้ามาในชีวิตฉัน
...แต่ก่อนหน้านั้น ฉันเป็นตัวของฉันเอง ไม่มีกฎเกณฑ์อะไร ฉันอยากทำอะไรทำ ฉันอยากพูดอะไรพูด ฉันอยากเขียนอะไรเขียน ไม่มีข้อผูกมัดอะไร ไม่แคร์ความรู้สึกของใคร เพราะทุกอย่างมันเป็นความรู้สึกของฉันเอง ไม่ข้องเกี่ยวกับผู้ใด
จนวันนั้น เรา พบกันโดยบังเอิญ 
เธอ ร้องไห้  ต้องการคนปลอบ
ฉันได้คุยกับเธอ รับรู้เรื่องราวของเธอ  ฉันต้องการเป็นคนปลอบเธอ
เราคุยกัน เราปลอบกัน ให้ความรู้สึกที่ดีต่อกัน  เธอดีต่อฉัน ฉันดีต่อเธอ
...นับแต่วันนั้น ฉันรู้สึกเป็นเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง ฉันจะทำอะไรฉันต้องคิดก่อนทำ ฉันอยากพูดอะไรต้องคิดก่อนพูด ฉันอยากเขียนอะไรต้องกลั่นกรองให้ดีที่สุดก่อนเขียน รู้สึกเหมือนมีข้อผูกมัดขึ้นมา ( แต่เป็นข้อผูกมัดที่ดี ) 
...เพราะอะไรนะหรือ  เพราะ ฉันจะทำอะไรต้องคิดก่อน เพราะการกระทำนี้ต้องทำเพื่อเธอ ฉันอยากพูดอะไรต้องคิดก่อนพูด เพราะคำพูดทุกคำมีความหมายสำหรับเธอ ฉันจะเขียนอะไรต้องกลั่นกรองให้ดีที่สุด เพื่อให้ได้ข้อความที่ถูกใจเธอ แต่นั้นมา ฉันแคร์ความรู้สึกเพียงของเธอ เพราะทุกความรู้สึกมีให้เพียงเฉพาะเธอ ฉันผูกพันธ์กับเธอ  เรามีความรู้สึกที่ดี ๆ ให้กัน เราอยู่ใกล้กัน
...กาลเวลาผ่านไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี เราต้องห่างจากกัน เพราะการกระทำของเธอ
ความรู้สึกดี ๆ ของเรา ยังมีให้กันอยู่ หรือไม่ก็ตาม 
...ณ ขณะเวลานี้ ฉัน อยู่ไกลจากเธอ ความรู้สึกคิดถึงทำให้ฉันได้มาอยู่ตรงนี้ เวลานี้ ที่นี่  เราห่างกัน ไกลกัน ฉันคิดถึงเธอ ฉันต้องการเธอ ฉันอยากพบเธอ ฉันจึงดั้นด้นมาหาเธอ 
แต่สิ่งที่ฉันพบ มีแต่ความว่างเปล่า แห่งท้องทุ่ง 
ความว่างเปล่าแห่งบุคคล 
ความว่างเปล่าแห่งตัวตน  จิตใจฉันเลื่อนลอยไปหาเธอ แต่คงอีกไม่นาน  ฉัน จะรอพบกับเธอ เธอผู้ห่างไกล 
ลมพัดโชย ผ่านอณูแห่งชีวิต ผู้ไร้ซึ่งร่างกาย มีคงไว้แต่จิตใจที่ระลึกถึงเธอ ผู้อยู่ในความทรงจำของฉัน   ผู้เป็นวิญญาณแห่งความคิดถึง