ตัวสำรอง

windsaint

เช้าวันธรรมดาๆวันหนึ่ง  ผมไปถึงโรงเรียนตั้งแต่ 6โมงครึ่ง   ผมชอบไปที่โรงเรียนแต่เช้าเพื่อไปจองที่นั่งศาลาใต้ต้นไม้ใหญ่เป็นประจำ จนที่ตรงนั้นกลายเป็นที่ประจำของผมและเพื่อนไปแล้ว   
ทุกเช้าเราจะมานั่งคุยกันที่นี่   ที่นี่เป็นที่ที่วิวดีที่สุดในโรงเรียนก็ว่าได้   เมื่อผมไปถึงที่ประจำของกลุ่มเรา  กลับพบสิ่งที่น่าแปลกใจ    
นั่นคือเจ้า ตั้ม คนที่มักจะมาสายเสมอ   แต่ทำไมวันนี้ถึงได้มาเร็วได้   ผมจึงรีบเข้าไปทักทายตามประสาเพื่อนฝูง
      เฮ้ย!   มิน่า   วันนี้ฟ้าครึ้มๆ ที่แท้แกมาแต่เช้านี่เอง
      ก็ไม่มีอะไรหรอก   แค่อยากมานั่งคิดอะไรหน่อย
      ข้าว่าแกต้องมี   ไม่งั้นแกไม่มานั่งงี้หรอก บอกมาเหอะ   เพื่อนกันนี่หว่า
      ข้าเลิกกับพลอยแล้วว่ะ   เราเข้ากันไม่ได้
      เอาน่า  ก็คนให้มันเข้ากันซะทีสิวะจะได้เข้าได้   ผมพูดติดตลกเพื่อให้ตั้มมันสบายใจ
      พลอยเองเป็นเพื่อนอีกคนหนึ่งของผม   เธอเป็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักและนิสัยดี   ที่สำคัญเธอเป็นคนที่ถูกรุมจีบมากจากรุ่นเดียวกันและรุ่นน้อง  
แต่พลอยก็ยอมคบกับตั้ม  ผมเคยแซวสองคนนี่ว่าเป็นดอกฟ้ากับหมาวัด   แต่ตั้มก็มักจะตอกกลับมาว่า  หมาวัดตัวนี้ก็โน้มดอกฟ้ามาได้ก็แล้วกัน
      วันนั้นผมนั่งปลอบตั้มอยู่เป็นนานจนเข้าเรียน  วันนี้พลอยไม่มาโรงเรียน   ผมกลัวว่าพลอยจะคิดมาก  จึงไปหาพลอยที่บ้าน   บ้านของพลอยอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนักเดินไป 15 นาทีก็ถึง   เมื่อผมไปถึงพลอยออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง   ผมจึงต้องปลอบพลอย  จนอาการพลอยเริ่มดีขึ้น   ผมจึงกลับบ้านไป
      เรื่องเป็นแบบนี้อยู่เกือบเดือน  จนกระทั่งวันหนึ่ง  ผมก็เห็นตั้มกับพลอยเดินคุยมาด้วยกันอีกครั้ง   ผมเข้าไปถามจึงได้ความว่า  ตั้มไปขอโทษพลอย  แล้วปรับความเข้าใจกัน  ผมรู้สึกยินดีที่ทั้งสองกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง
      หลังจากวันที่ทั้งสองคืนดีกัน ไม่เกิน 2 อาทิตย์   ทั้งคู่ก็เลิกกันอีกครั้ง  ผมไปหาพลอยที่บ้าน  และพลอยก็พูดขึ้นว่า เธอดีกับเราจริงๆ   เรามาเป็นแฟนกันเถอะนะ
      คำพูดนี้ทำให้ผมงง  จริงๆแล้วผมก็แอบชอบพลอยอยู่แต่ไม่เคยพูด  แต่ผมก็เกรงใจตั้ม   จึงได้แต่ตอบว่า  ก็ได้นะ  ถ้ามันจะทำให้เธอพอใจ  แต่อย่าเพิ่งไปบอกตั้มนะ
      จากวันนั้น  เราสองคนก็คบกันเป็นแฟนเป็นเรื่องเป็นราวโดยที่ตั้มไม่รู้เรื่องเลย  เราสนิทกันมากและดูท่าว่าจะไปได้ดีด้วย  แต่แล้ววันหนึ่งพลอยก็มาบอกกับผมว่า  เราเลิกกันเถอะ
      ทำไมล่ะพลอย   ก็เรากำลังจะไปได้ดีไม่ใช่เหรอ  ผมถามเธอหลังจากอึ้งไปหลายนาที
      อืม ก็ใช่นะ  แต่เมื่อวาน  ตั้มมาขอโทษเรา  แล้วขอคืนดีกับเรา เราขอโทษ  แต่คือ เรา
      เธอยังรักตั้มอยู่ใช่มั๊ย   ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร   เราขอไปเอง
      จากวันนั้นผมจึงได้รู้ความจริง  ว่าที่แท้จริงแล้วผมก็แค่ตัวสำรองเท่านั้น   แค่ตัวสำรองที่มีโอกาสได้ลงเป็นตัวจริงไม่กี่ครั้ง   แล้วก็ต้องกลับไปเป็นตัวสำรองอีกครั้งเมื่อตัวจริงหายดี
http://www.thaipoem.com/web/poemdata.php?id=24700 
บทกลอนจากเรื่องสั้น