เพราะรักยังคงอยู่

ทะเลใจ

มีคำพูดนึงกล่าวกันว่า
       "ที่เราต้องเจ็บปวดกับความรัก
       ไม่ใช่เพราะมันจากไปหรอก
       แต่เพราะมันยังคงอยู่ต่างหาก"

������ ใช่มันก็ถูกต้อง� ถ้าความรักพลัดพรากไปจากใจเราจริง ๆ
������ มันก็ย่อมหมายความว่า เราไม่ได้รักเขาแล้ว
������ แต่ไอ้ที่ยังร้องไห้ฟูมฟายอยู่อย่างนี้�
       เป็นเพราะยังความรักยังคงตราตรึงฝังลึกลงในหัวใจ
       หยั่งลงในความทรงจำวนเวียนอยู่ในความคิด
������ ทุกๆวันนี้ในสมองมีแต งานๆๆๆๆๆ ทำงาน ทำงาน และทำงาน ให้มันลืม ๆ ไป
������ แต่พอเลิกงานกลับมาที่บ้าน กลับมาอยู่ในโลกของตัวเอง
แสนสงสัยว่าทำไมโลกส่วนตัวของฉันช่างเงียบเหงา อ้างว้าง ใจก็หวนคิดถึงเขา�
มองไปทางไหนก็ไร้เงาคน ๆ นั้น� น้ำตาที่มันหยุดไหลมาทั้งวัน
������ มันกลับไหล่เอ่อออกมาซะดื้อ ๆ ภาพเก่า ๆ
มันยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำเสมอ
������ หัวสมองไม่ใช่แค่คิดเฉย ๆ เจอจดหมาย รูปภาพเก่า� ๆ
������ ที่เคยถ่ายคู่กัน เจอจดหมายที่เขียนถึง คำบรรยายที่ตรอกย้ำให้เรารู้ว่า
������ คิดถึงเราตลอดเวลา� พอได้อ่านก็แอบยิ้มนิด ๆ ยิ้มทั้งน้ำตา
โดยที่ไม่รู้เลยว่า มันควรจะยินดีหรือเสียใจกันแน่
������ ความรู้สึกทีแท้จริงมันเป็นยังไง� อยากได้ยินเสียงเขาโทรหาดีกว่า
เผื่ออาการจะดีขึ้น
 ������������������� หยิบจดหมายเก่าเก่าเอามาอ่าน
���������������������เมื่อวันวานพรรณาว่าคิดถึง
��������������������� ตัวอักษรพาใจให้คิดถึง
��������������������� ความซ่านซึ้งแต่วันนี้มีเพียงเรา...คนเดียว
������ - - - - - - - - - - - - - -
������ ผ่านไปครึ่งชั่วโมงของการสนทนา� วางหูโทรศัพท์ลงคำพูดมันก้องอยู่ในหู
������ " พี่เสียใจที่ทำให้เขาร้องไห้ "� เสียใจ� เสียใจมากมายหรือ แล้วคน ๆ
นี้ล่ะ
������ กับคำพูดแบบนี้� ฉันเสียใจไม่เป็นหรือไง
��������� บอกตัวเองว่าฉันมันไร้ค่า
��������� เสียน้ำตาอย่างนี้อีกกี่ครั้ง
��������� เหมือนความรักเปลี่ยนเป็นเช่นชิงชัง
��������� น้ำตาหลั่งร่วงหล่นกี่หนกัน
������ พร่ำร้องไห้� พร่ำบอกว่าตัวเองเสียใจ� คว้าโทรศัพท์มาอีกครั้ง
������ โทรหาใครสักคนที่คิดว่าจะรับฟังเราได้มากที่สุด
������ มากมาย กับคำพูดได้พรั่งพรูออกจากปากร้องไห้ไป พูดไป
������ จนใครคนนั้น พูดเสียงดังออกมา
������ " ตั้งสติซะก่อน� หยุดร้อง มองดูตัวเองซิ
������   จะจมอยู่กับเรื่องเก่า ๆ
        ร้องไห้จะเป็นจะตายให้กับคนที่ไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง
������  มันไม่รักก็ช่างประไร� ดีซะอีกได้รู้ว่ามันเป็นคนยังไง�
        ดีกว่าเปลืองใจไปมากกว่านี้
������ ทำไมไม่ทำให้ตัวเองดูดี� ดูมีคุณค่ามากกว่านี้ มาร้องไห้ฟูมฟาย
������ มันก็ยิ่งจะสมน้ำหน้า ยิ่งคิดว่าตัวมันมีค่า�
      ถึงขนาดทำให้เราเป็นบ้าเป็นหลังเพราะมัน
����� ฟังพี่���� กลับไปทำตัวให้สดใส� หัดยิ้ม� หัดหัวเราะ� หัดเปิดโลกกว้างๆ
����� ออกไปข้างนอกบ้าง� ไปเจอเพื่อน� แล้วเธอจะดีขึ้น จำเอาไว้� มันทิ้งเรา
����� เพื่อให้เราไปเจอคนที่ดี�� ดีกว่ามัน��
      คอยดูไปว่ามันจะไปกันได้สักกี่น้ำ������ "คนพรรค์นั้น "
������� - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - -
������ ความเงียบเข้าปกคลุม
������� - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - -
������ วางหูโทรศัพท์ลงอีกครั้ง
������ ความรู้สึกมันกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ
������ น้ำตาที่เคยไหลออกมาเป็นทางค่อยๆหายป จนแห้งสนิท
      เหลือเพียงคราบทิ้งไว้ที่สองแก้ม นี่เช้าวันใหม่แล้วสินะ ลุกไปล้างหน้า
      ล้างคราบน้ำตา อาบน้ำ อยากให้สายน้ำช่วยชะล้างความหม่นหมองออกไปจากใจเสียที
����� เปิดตู้เสื้อผ้า� หาตัวที่สวยที่สุดออกมาใส่
������ ล้างหน้า� ล้างคราบน้ำตา� ล้างใจจากใครคนนั้น
������ แต่งหน้าเดินออกจากบ้าน
������ รอยยิ้มแรก� ยิ้มทักทายพี่แม่บ้าน
������ ได้รอยยิ้มอบอุ่นกลับคืนมา�� ใจชื้นขึ้นอีกหน่อย
������ แต่เอ๊ะ ! เราไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ
������ แต่ช่างมันเถอะ� สัญญา� สัญญากับตัวเองว่า
������ ฉันจะต้องทำตัวให้มีคุณค่า� เพื่อรอใครคนหนึ่ง
������ ที่เห็นค่าของเรา� และรักเราหมดใจ