.. ฉันหรือเธอที่เผลอใจ ..

keekie

"เล็กน้ำชามนึงค่ะ!!" 
	ฉันส่งเสียงสั่งพนักงานในร้านแล้วรีบทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่เพิ่งจะมีคนลุกไป ...
	โชคดี..เพราะเป็นโต๊ะเดียวในร้านที่ยังไม่มีคนนั่ง..
	ยังกะเล่นเก้าอี้ดนตรี !! แม้จะเสียเงินกินยังต้องชิงกัน ... 
	เฮ่ออออ ... นี่แหละ กรุงเทพฯ ... เมืองฟ้าอมร .. 
	แล้วยิ่งเป็นสยามสแควร์ด้วยแล้ว .. ต้องทำจายยยย ..  
	แม้จะบ่ายโมงแล้ว แต่ร้านนี้ผู้คนยังคงแน่น ... 
	มีทั้งนิสิตในเครื่องแบบ ... เด็กนักเรียนในชุดคอซอง ... กางเกงขาสั้น
	
	ฉันนั่งมองผู้คนรอบข้าง .. พลางนึกสงสัยในใจว่า ..
	... มากันทำไมนักว้าาาา ... เบียดเสียดยัดเยียด .. ของกินก็แพง ..
	... ถ้าฉันไม่ทำงานแถวนี้ คงไม่มาให้เมื่อยตุ้มหรอก .. 
	... มีแต่เด็กๆ (มาให้หลานๆ เค้าเรียกป้าทำไม๊) 
	นั่น!! ..คู่รักหวานแหววนั่งกระหนุงกระหนิง ..ป้อนลูกชิ้นกัน ..
	แหม ...ไม่อยากมอง .. เดี๋ยวก่อน .. อย่าเข้าใจผิด ..ไม่ได้อิจฉาเค้า..
	แต่ก๋วยเตี๋ยวของฉันมาพอดีต่างหากล่ะ .. หิว!!! .. กินดีกว่า .. มองไปก็ไม่อิ่ม ..
	ฉันเคี้ยวลูกชิ้น .. พลางสำรวจสภาพโดยรอบภายในร้านต่อ ..
	ก็เด็กกำลังโตนี่คุณ .. กินจุ .. แล้วก็อยากรู้อยากเห็น .. เป็นเรื่องธรรมดา
	ผู้ชายหัวล้านนั่น ..นุ่งผ้าคล้ายโสร่ง..ลวดลายสีสันน่าดูชม .. 
	กล้าออกจากบ้านได้งัยเนี่ย? ..มากับหนุ่มหล่อซะด้วย ...
	เอ...หนุ่มหล่อคนนี้หน้าตาคุ้นๆ แฮะ .. เคยเห็นที่ไหนหว่า?
	ฉันคีบเส้นเล็กใส่ปาก .. ตักน้ำซุปซดอีกหนึ่งช้อน ..
	แล้วเงยหน้ามองหนุ่มหล่อคนเดิมต่อ..
	พยายามขุดคุ้ยความทรงจำอันแสนรกระเกระกะ ..
	ก็ความทรงจำของฉันมันเยอะนี่ .. ล้วนแล้วแต่ดีดีทั้งน้านนน ..
	
	เอ ..หน้าตารูปร่างแบบนี้ .. เห็นครั้งเดียวก็น่าจะจำได้ ... ใครจะลืมลง .. 
	ฉับพลัน!!! .. ดวงตาคู่สวย .. คม เข้ม .. ตวัดแวบมามองฉัน ...
	
	เฮ้ย!!!... ฉันหลบสายตาวูบ ... หมดกัน .. ดันเห็นเราแอบมองจนได้
	... เป็นสาวเป็นนางไปนั่งจ้องเขา .. เดี๋ยวมันจะเป็นอื่นไป ..
	เสียฟอร์มหมดเจ้ากี้เอ้ยยย ... 	
	ฉันก้มหน้าก้มตา .. ซดน้ำซุปในชามแก้เขิน ..
	แล้วก็แอบเหลือบสายตาอย่างมีศิลปะ .. เออ .. หันกลับไปแล้วนี่หว่า ..
	คีบเส้นเล็กเข้าปาก .. พลางช้อนสายตาข้างขวาแอบมองเขาอีก ..
	หรือว่าเคยไปเที่ยวแล้วเจอกัน .. ไม่ใช่หรอก .. ฉันไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้วนี่ 
	
	ลูกชิ้นลูกสุดท้ายในชาม .. ถูกคีบเข้าปากเคี้ยว .. พลางคิดต่อ ..
	หรือว่าเจอกันตอนทำงานหว่า? .. ไม่ใช่อ่ะ .. ไม่อยู่ในเมมโมรี่เลย .. 
	"น้องคะ .. เล็กน้ำอีกชามค่ะ.."  ปากตะโกนสั่ง แล้วหันหน้าไปมองเขาอีก ..
	คราวนี้พบ .. เขากำลังมองฉันอยู่ .. ตาสบตาเต็มๆ .. หลบยังไงก็คงไม่พ้น ..
	ฉันเลยยิ้มให้ซะเลย .. สาวมั่นปี 2005 สู้ตาย .. ใครจะว่าหนาห้านิ้วก็เหอะ ..
	
	แน่ะ .. ยิ้มตอบซะด้วยแฮะ .. 
	พอแระ .. สบตาคนหล่อนานๆ .. เดี๋ยวจะพาลอ่อนแอ .. 
	
	ก๋วยเตี๋ยวชามที่สองมาเสิร์ฟ .. กินดีกว่า .. ไม่สนแล้วว่าเคยเห็นที่ไหน ..
	กำลังคีบลูกชิ้นเข้าปากเพลินๆ ..
	ก็ให้รู้สึกว่า มีคนมานั่งฝั่งตรงข้าม .. เลยเงยหน้าขึ้นมอง .. 
	ฉันตาค้าง .. อ้าปากกว้างมีลูกชิ้นค้างอยู่ ..
	"สวัสดีครับ .. ผมจะมาบอกว่า .. ผมต้องไปละ .. ยินดีที่ได้พบครับ.." 
	เสียงทุ้มนุ่ม บวก หน้าตาหล่อไม่ต้องเหลา บวก ความคมเข้ม 
	ได้เท่ากับ .. ความอับอายซักกระบุงของสาวรุ่นเลขส ... อย่างฉันล่ะมั้ง 
	(ละไว้ในฐานคนใกล้ชิดเข้าใจละกัน .. อย่าให้บอกเลยว่า .. เลขอะไร ..)
	เขาส่งท้ายด้วยรอยยิ้มแสนเท่ห์ .. ก่อนเดินจากไป ..
	แล้วสาวสวยอย่างฉัน กำลังเคี้ยวลูกชิ้นอยู่เต็มปากเนี่ยนะ ..
	พระเจ้า!!!! .. ไยกลั่นแกล้งลูกได้ขนาดนี้ ..
	ก่อนเขาขึ้นรถคันงามกะตาอ้วนศีรษะล้านนั่น .. 
	ยังหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้อีกแฮะ ..
	เอ๊า .. ก็ดี .. กินหนุ่มหล่อเป็นอาหารกลางวัน ..
	เอ๊ย .. กินอาหารกลางวันเคล้าหนุ่มหล่อ .. 
	เออ .. เอาเข้าไป .. 
	รีบกินรีบกลับไปทำงานต่อดีกว่า .. ก่อนจะถูกเชิญให้ออก
	เออ .. วันนี้ชวนเจ้าจิ๊บไปดูหนังดีกว่า .. มีหนังเข้าใหม่ .. 
	เจ้าจิ๊บน่ะ .. เป็นเลขาของนายฉันเอง ..
	ถึงจะชื่อจิ๊บ .. แต่ขอโทษ .. ตัวมันไม่จิ๊บนะฮ้า ..
	ไม่หล่อเหลาหรอก .. แต่เสื้อผ้าแต่ละชิ้นแบรนด์ทั้งน้าน ..
	เป็นหนุ่มเพลย์บอยอายุ 25 .. สาวน้อยหรือสาวมากกรี๊ดกร๊าดกันพอควร
	เฉพาะในตึกน่ะ .. สาวๆ ผลัดกันไปดินเนอร์กะมันรู้จักเท่าไหร่ ..
	แล้วที่อยู่นอกตึกอีกล่ะ .. ไม่อยากจะคิด ..
	แต่จะว่าไปเจ้าจิ๊บมันหล่อไม่ได้ครึ่งของคนตะกี้ร๊อก ..
	ถ้าเจอกันคราวหน้าจะงามให้หยาดเยิ้มชดเชยวันนี้เลยเชียว ..
	ตานายต้องอ้าปากค้างบ้างล่ะ .. คอยดู .. ฮึ่ม .. 
	เหอะ .. คิดไปก็เท่านั้น .. คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วหรอก ..				

เฮ่อ .. ค่ำมากขนาดนี้แล้ว .. ฉันยังคงต้องทำงานอยู่อีก ..
	กล้องถ่ายรูปดิจิตอลแขวนอยู่คอ .. ของนายนั่นแหละ .. 
	ใช้ก็ยังไม่ค่อยถนัด ..

	มีแต่คนมีชื่อมีเสียงทั้งน้าน .. ฉันพอจะรู้จักใครมั่งไหมเนี่ย .. 
	คิดพลางก็เหลียวซ้ายแลขวา .. 

	.. Purple  Night .. 

	ฉันต้องมางานเปิดแผนกเสริมความงามของโรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง
	ผู้คนล้วนแต่งกายด้วยชุดสีม่วงเฉิดฉาย ..

	นั่น .. ดารา - นางแบบวัยรุ่นมากันทั้งกลุ่มเลย
	แล้วนั่นก็สองสามีภรรยา ที่หายหน้าหายตาจากวงการไปนาน 
	มาพร้อมลูก .. น่ารักดีนะ ..

	อ้าว .. นั่นนักมวยหนุ่ม .. เอ๊ย .. ตอนนี้กลายเป็นสาวแล้วนี่นา ..
	อืม .. ก็สวยดีนะ .. ถ้าไม่บอกก็คงพอคิดได้ว่าเป็นผู้หญิงหรอกน่า ..

	สอดส่ายสายตามองหาเหยื่อ .. เอ๊ย .. สำรวจสภาพแวดล้อมในงานนี่ ..
	ใช้พลังงานแยะเหมือนกันแฮะ .. ไปหาอะไรมากระแทกปาก - ท้องหน่อยดีกว่า ..
	
	โห .. นั่นซุปเปอร์โมเดลของเมืองไทยนี่นา ..
	สูงชะมัด .. สวยซะไม่มี .. เกิดอีกกี่ชาติฉันจะได้แบบนี้มั่งนะ ..
	
	คิดพลางหยิบแซนวิชปูอัดใส่ปาก ..
	
	"สวัสดีคุณ .. มาด้อมๆ มองๆ อะไรแถวนี้ .. "  เสียงทุ้มนุ่ม ดังอยู่ข้างหูฉัน 
	ฉันหันขวับไปทันที .. แล้วก็ต้องอ้าปากค้างอวดแซนวิชปูอัดที่อยู่ในปาก ..

	"คุณ .. คุณ .. "   ฉันละล่ำละลักได้เท่านั้น ...

	โลกมันกลมจริงด้วยแฮะ ..
	แต่ตอนนี้ฉันอยากให้โลกแบนซะมากกว่า .. ฉันจะได้ตกขอบโลกไปซะเลย ..
	เจอกันทีไร .. ของกินเต็มปากฉันทุกที .. อายชะมัด

	
	---- To  be  continued ----