เสียงระฆังสุดท้าย

windsaint

แต่สำหรับวันนี้ วันอังคารที่ 11 ก.พ. 46 มันไม่ใช่เสียงสัญญาณสิ้นสุดการเรียนของฉัน 
แต่มันเป็นการสิ้นสุดการเรียนของชีวิต ม.6 
สิ้นสุดการเรียนของชีวิตมัธยม 
เสียงระฆังนี้เป็นเครื่องบอกและเตือนให้ฉันรู้ว่าต่อจากนี้ 
ฉันจะไม่มีโอกาสได้มานั่งเรียน ได้มาสัมผัสชีวิตนักเรียนเช่นนี้อีก 
ไม่มีโอกาสที่จะได้เรียนบนอาคารหลังยาวนี้อีก 
เสมาและส.ก.บนหน้าอกขวาที่มีคนเคยบอกว่าส.ก.อยู่ในกำมือฉันและกำลังจะโบกอำลาไปและย้ายไปปักลงในหัวใจของฉันแทน 
ความหวังและปณิธานจากรุ่นสู่รุ่นถูกส่งต่อให้รุ่นต่อไป รุ่นแล้วรุ่นเล่า 
เปรียบเหมือนเทียนที่จุดประกายแสงสว่างแห่งความหวังให้กับเทียนอีกเล่มหนึ่ง 
เปลวไฟที่รุ่งโรจน์อยู่ภายในเทียนในขณะที่เทียนเล่มนี้กำลังจะมอดดับลงไป 
พร้อมกับเวลาที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด 
แต่เทียนเล่มนี้ก็ยังหวังไว้ว่าจะได้จุดประกายแสงสว่างให้กับเทียนที่ยังเหลืออยู่ 
เวลาของฉันบัดนี้ได้หมดสิ้นลงไปแล้ว เปลวเทียนเล่มนี้กำลังจะมอดดับลงและพร้อมกลับไปหลอมเป็นเทียนเล่มใหม่ยังที่แห่งใหม่ 
ดั่งคำกล่าวว่าไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องจากไป 
แม้แต่น้ำตาก็ไม่สามารถหยุดยั้งสายธารแห่งเวลานี้ไม่ให้ไหลได้ 
ทุกสิ่งทุกอย่างจะยังคงต้องเคลื่อนที่ต่อไปอย่างไม่หยุดนิ่ง 
ถึงแม้การลาจากจะเป็นเรื่องที่เลวร้ายที่สุด แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องจากลา 
และไม่ว่าจะมีคำกล่าวอำลามากถ้อยร้อยความมากมายเพียงใด 
ก็ไม่สามารถหยุดโลกไม่ให้หมุนได้ 
ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายแห่งการเรียน
 ถึงแม้ว่าจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้อยู่ร่วมกัน 
ถึงแม้ว่าจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่ได้เรียน ณ ตึกหลังยาว 
แต่ก็ยังไม่ใช่ครั้งสุดท้ายของชีวิตที่จะบอกว่ารักสวนกุหลาบฯ 
สถานที่ที่นับจากนี้ไปมันจะเป็นเพียงอดีต จะเหลือเพียงแต่ภาพเงาแห่งความทรงจำที่จะไม่มีวันเลือนหายไปจากใจ และเสียงระฆังสุดท้ายนี้ก็ยังจะดังก้องอยู่ในใจของฉันตลอดไป