ลมหนาวพัดมาคราหนึ่ง แค่วูบเดียวเท่านั้น แต่ในหัวใจนี้กลับรู้สึกเจ็บแปลบ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง ซึ่งไม่ห่างจาก โต๊ะทำงานหนัก...ฉันเป็นอะไรไปนะ... ผ่านไป 5 นาทีฉันยังคงเหม่อมองนอกหน้าต่างอยู่อย่างนั้น เสียงผู้ใหญ่ที่ฉันรักและเคารพเท่าหนึ่งเปิดประตูเข้ามา พร้อมเสียงทักมาตามสายลมเย็น ๆ ที่พัดนั่น "หนูมะกรูดทำอะไรจ๊ะ" ท่านถามฉันด้วยคำพูดที่อ่อนโยนเสมอ "สวัสดีค่ะ อาจารย์มาตอนไหน? หนูไม่เห็นรู้เลย" ฉันยกมือไหว้ ผสมกับหน้าตาตื่น ๆ "ก็มาทันตอนที่เหม่อ พอดี อะไรกันหัวใจหายเหรอ?" ท่านเย้าฉันอีกแล้ว อย่างเคย แต่ไม่เคยได้คำตอบที่ถูกใจสักที "ถ้าหายก็คงดีสิคะ อยากให้หายเต็มทีแร่ะ" ฉันตอบแบบตลกแต่แกมประชด อะไรถามทุกครั้งที่เจอ... "ทำไม? วันนี้มะกรูดดูหน้าแดง ๆ ล่ะ ไม่สบายหรือเปล่า? " ท่านมองหน้าแล้วทักฉันต่อ "แหม...ก็วันนี้หนูปัดแก้มมานี่ค่ะ" ฉันพลางตอบไปอย่างเขิน ๆ " แต่ดูเรา ไม่ค่อยดีนะ " ท่านก็ยังอยากให้ฉันไม่สบายอยู่ดี เอ่อ "ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ทำไมรู้ล่ะคะ" ฉันตอบพร้อมกับสบตาท่าน "ก็ดูทำหน้าซิ ยังกะตูด" ท่านพูดออกมาพลางปากก็อมยิ้ม ทำมายิ้มเยาะฉันหน๊อยฉันก็พลางนึกในใจ "หนูคงเป็นโรคซึมเศร้าแน่เลยค่ะ หนูเองยังไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองเป็นอะไร" ฉันตอบแบบเศร้า ๆ เล่าความเท็จ โกหกผู้ใหญ่อีกแล้วตู "อย่ามาโกหกนะ เป็นเด็กเป็นเล็ก " สายตาส่งผ่านมาพาลเอ็ดฉันจนจ่อยไปเลย "ก็ได้ค่ะ หนูก็แค่ทำความผิดไว้อย่างหนึ่งเอง" ฉันก็ยังโกหกอีกอยู่ดี "ไปทำอะไรไว้ " เสียงถามมาแบบเรียบ ๆ แต่ฉันกับคิดว่ามาบังคับกันทำไมล่ะเนี๊ย.. "สงสัยหัวใจจะหายจริงละมั่ง ใช่มั้ย?" แล้วท่านก็เดินออกจากห้องไป อะไรหนักหนานะ ทำไม? ต้องอยากให้หัวใจหายจัง ฉันก็พลางนั่งไปบ่นไป สายตามก็มองทะลุบานประตูกระจกตามท่านจนถึงทางลงบันได แล้วก็ต้องกลับมาหน้าจอคอมพ์อย่างเดิม ใจก็พลางคิด มันจะหายไปไหน?คะอาจารย์ ก็หนูรักษาไว้อย่างดี... ฉันก็มานั่งยิ้มกับหัวใจตัวเอง.... อาจารย์ขา...ก็หนูชอบแบบนี้ นี้คะ... เพื่อนสาวคนสวยก็มาพอได้จังหวะ เห็นรอยยิ้มแต้ของฉัน "เฮ้ย...แกเป็นอะไรนั่งยิ้มคนเดียว บ้าป่าวว่ะ" เพื่อนสาวคนสนิททัก "อะไร ว่างเหรอ? ถึงมาได้เนี๊ย" ถามเพื่อนไปแต่หน้าก็ไม่ทันมอง "เอ่อสิวะ แกทำอะไร" เพื่อนสาวคนสวยถามต่อ "ตอบคอมเม้นท์กระทู้กลอน" ฉันตอบมือก็พิมพ์ไปต๊อก ต๊อก ๆๆ "แกบ้าไปหรือเปล่า? ทำอะไรไร้สาระ" เพื่อนสาวพูดขั้นนัย ๆ ว่ากำลังต่อว่า "เอ่อสงสัยจะบ้าจริง ๆ แร่ะ" ฉันตอบกลับไปในใจก็พลางคิด สงสัยไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเพื่อนชั้น "แกจะไปตอบอะไร บ้า ๆ ของแก " เพื่อนฉันยังคงพูดต่อไป "นี่แกจะไปไหน? ก็ไปซะไป ก่อนที่ฉันจะโมโห" ฉันตอบหน้าก็ไม่มอง มือก็ยังพิมพ์ ต๊อก ๆๆ "แกเป็นอะไรของแก ชั้นล่ะไม่เข้าจริง ๆ " เพื่อนสาวยังคงยั่วโทสะ "เป็นบ้าอะไร" ฉันก็พลางตอบและเกิดคำถามขึ้นในใจ นั่นสิ *เป็นบ้าอะไร* ทำไม? ===> ต้องอยากเข้าเว็ปนี้จัง ทำไม? ===> ต้องทำอะไรอย่างนี้ ทำไม? ===> ต้องตอบคอมเม้นท์ ทำไม? ===> ต้องมีความสุขเสมอที่เข้ามา ทำไม? ===> ต้องคิดถึงทุกคนที่ไม่เคยรู้จัก ทำไม? ===> แล้วทำไมวัน ๆ หนึ่งต้องอ่านกลอนมากมาย ทำไม? ===> ต้องอยากเขียนเรียงร้อยความรู้สึก ทำไม? ===> ทำไมต้องยิ้มทุกครั้งที่เห็นข้อความทุกคนที่ฝากไว้ ทำไม? ===> ทำไมต้องคิดเป็นห่วง คิดถึงใครก็ไม่รู้ที่ไม่รู้จัก ทำไม? ===> ต้องหวั่นไหว ในอารมณ์เมื่ออ่านกลอนแต่ละบท ทำไม? ===> ต้องผูกพันธ์ กับโลกไซเบอร์ ในเว็ปนี้ด้วย ฉัน*เป็นบ้าอะไร*ไป บางทีก็อยากถามตามความรู้สึก ในส่วนลึกที่คิดพินิจภายใน ฉันรู้สึกผูกพันธ์กับใครอะไร อยากเข้าใจ...ว่าตัวฉันเป็นบ้าอะไรไป... ค้นหัวใจนี้เท่าไหร่ ยิ่งค้นเท่าไหร่กลับรกมาขึ้นทวีคูณ....
แมงกุ๊ดจี่ 4 พ.ย. 2548 17:30 น. - ID 6035 
1235
4
0
4 พฤศจิกายน 2548 19:52 น. - comment id 87631
ตลกดีจังน้องมะกรูด... เพียงแค่นั่งเหม่อคิดคำตอบก็ยังเป็นเรื่องออกมาได้ถึงขนาดนี้ ...เก่งมิใช่น้อยเลยในการเขียน พี่ดอกแก้วยืนยันว่า ไม่บ้าหรอกค่ะ ..เพราะถ้าเราไปที่ไหนแล้วได้รับแต่สิ่งที่ดี มีความสุข มีอะไรให้เรียนรู้ทำความเข้าใจ...สถานที่นั้นก็ไม่น่าเบื่อ ไม่ไร้สาระ ..ซ้ำยังเป็นประโยชน์ยิ่งถ้าเรารู้จักเลือก...และหยิบมาใช้ มาเยี่ยมน้องคนดีที่น่ารักของพี่...ขอให้มีความสุขมากๆ และอย่าลืมทำงานที่กองอยู่ด้วยนะคะ ......หุบยิ้มได้แล้วละ
5 พฤศจิกายน 2548 01:02 น. - comment id 87638
อย่าว่าแต่พีมะกรูด ตัวเหมียวเองก็เหมือนกัน ถ้าวันไหนไม่ได้ออนไลน์ แล้วเหมือนว่าขาด อะไรไปสักอย่างแต่ละวัน ไม่เช้าก็เย็นดึก ต้องได้ออนไลน์ ไม่งั้นนอนไม่หลับแน่ๆเย เป็นไงบ้างเอ๋ยพี่สาวแสนสวย แวะมาทักทายกันจ้าะ คิดถึงพีมะกรูดจัง แล้วคุยกันใหม่นะค่ะ มีเรื่องเรามากมาย
5 พฤศจิกายน 2548 11:52 น. - comment id 87641
พี่รุ้งเป็นบ้าเหมือนกันนะมะกรูด วันๆเอาแต่นั่งต๊อกแตกหน้าคอม อ่านโน้นอ่านนี้ตอบเล่นกับคนที่ไม่รู้จัก เอ้อ ก็บ้าพอๆกันเนาะ
7 พฤศจิกายน 2548 09:07 น. - comment id 87703
สวัสดีค่ะ พี่ดอกแก้ว มะกรูดก็ไม่เข้าใจนะคะว่าทำไม? ในบางวันเราอยากทำ อยากคิดแต่สิ่งดี ๆ แต่บางทีก็มีออกนอกลู่นอกทาง หรือบางทีไร้สติในการยั้งคิด การที่มะกรูดชอบเข้ามาที่นี่ 1.คือทำให้จิตใจของมะกรูดอ่อนโยนขึ้น 2.ได้รับแต่ความรู้สึกดีๆ 3.มีความสุขที่ได้มอบความสุขและความรู้สึกดีให้แก่คนอื่น แต่มีเหตุผลนี้สำหรับพี่ดอกแก้ว ซึ่งมะกรูดจะชอบอ่านงานของพี่ดอกแก้วมาก เพระมะกรูดคิดว่าน่าจะขัดเกลา จิตใจที่แข็งกระด้างของมะกรูดให้อ่อนโยนขึ้น พื้นฐานด้านจิตใจมะกรูดแข็งกระด้างมาก มีอารมณ์ที่ร้อน โกรธยากแต่รุนแรง...เมื่อ 5 ปีที่ผ่านมา มะกรูดมีโอกาสได้เข้าไปสัมผัสกับการปฏิบัติตนที่เกี่ยวข้องกับศาสนา การทำทาน การนั่งสมาธิ ซึ่งมะกรูดเชื่อว่าทำให้มะกรูด เป็นได้ และได้เป็นอย่างเช่นทุกวันนี้ คงเป็นเพราะผลบุญที่เคยกระทำมา มะกรูดขอบคุณพี่ดอกแก้ว
7 พฤศจิกายน 2548 09:14 น. - comment id 87704
สวัสดีค่ะ น้องเหมียว คนไกลในขอบฟ้า ใช่คะ อะไรที่ทำให้เรามีความสุข เป็นสิ่งที่ต้องการมาเติมเต็มให้สมบูรณ์ และเป็นเรื่องที่ดี เมื่อเรามีความรู้สึกที่ดี และมีมีความสุข จะส่งผลให้เราคิดทำแต่สิ่งที่ดี - ดี ให้แก่ตนเอง และถึงผู้อื่นด้วย ขอบให้คนดีในขอบฟ้าของพี่มีความสุข สนุก ไม่เหงานะคะ รักษาสุขภาพนะจ๊ะ คนไกลในขอบฟ้า....
7 พฤศจิกายน 2548 09:26 น. - comment id 87705
สวัสดีค่ะ พี่รุ้ง ความสุข...อาจเป็นเพียงเล็กน้อย แต่ก็ทำให้หัวใจดวงน้อยนี้สดใส และมีความอ่อนโยนมากขึ้น...และ ส่งผลให้เราคิดทำแต่สิ่งที่ดี-ดีต่อตนเองและผู้อื่น แม้เราจะไม่รู้จักใครที่เราคุ้นเคยในโลกจินตนาการ แต่ก็ไม่ต้องให้คุ้นเคยในโลกความเป็นจริง หากมีโอกาสได้พบในโลกความเป็นจริงนั่น ถือเป็นสิ่งที่วิเศษสุด แต่ขอเพียงใคร..? เป็นคนที่คุ้นเคยในหัวใจ ก็เพียงพอแล้วสำหรับมะกรูด... มะกรูดขอบคุณพี่รุ้งนะคะ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ