ฉันเหมือนเธอคนนั้นในวันนี้...

แมงกุ๊ดจี่

 
ฉันนั่งไล้สายตาไปกับอักษร...
ในทุก-ทุกตัวอักษร  ในทุก-ทุกประโยคบอกเล่า
เพราะคนเขียนพยายามบอกเล่าอย่างเห็นภาพ  ซึ่งงานของเขานั้น
เขาบอกว่าเป็นการเขียนแบบพรรณาโวหาร  
ฉันไล้สายตาไปในทุก-ทุกบรรทัด 
พร้อมกับน้ำตาที่ไหลมาเปอะเปื้อนสองแก้ม   
ฉันรู้สึกชังคนที่เขียนเรื่องสั้นใน  Blog  นี่  โดยที่เขาเองก็คงไม่รู้ตัว
ฉันกล่าวโทษว่าเหตุใด
จึงเอาเรื่องราวของฉันมาบอกเล่าให้คนทั่วโลกได้รับรู้
ถึงความเจ็บปวดที่ฉันรู้สึกในตอนนี้  เขาจะรู้บ้างไหม? หนอ
ว่าฉันรู้สึกอย่างไรบ้าง... (คงไม่รู้หรอก ไม่มีทางรู้เลย)
ฉันเคยไปอ่านเรื่องสั้น   เรื่องนี้มาแล้วเมื่อต้นปี 2550
ตอนนั้นคิดเล่น ๆ  ว่ามันคงไม่เกิดกับฉันหรอก  มันเป็นเพียงนิยาย
ซึ่งมันเป็นเรื่องราวที่เขียนมาจากเคล้าโคลงเรื่องจริงชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง
ซึ่งในใจเมื่ออ่านเรื่องราวจบ   มันคงไม่เกิดกับฉันหรอก
และภาวนาอย่าให้มันเกิดกับฉันเลยนะ
  
แต่ดูเหมือนคำภาวนานั้นจะไม่เป็นจริง  ในวันนี้ฉันพบเจอเรื่องราวเหมือน
"เธอคนนั้นในวันนี้"   ซึ่งไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นด้วย...
เพราะหลังจากอ่านเรื่องสั้นนี้ได้ไม่นาน
ฉันก็ได้พบกับผู้ชายคนหนึ่ง   และผู้ชายคนนั้นเป็นตัวดำเนินเรื่อง
ทำให้เหตุการณ์ต่าง ๆ  เป็นเหมือนในเรื่องสั้น  เรื่องที่ฉันเคยอ่านพบมา
ความรู้สึกร้าวราน  
ณ  เวลานั้นอยากฆ่าผู้ชายคนนั้น  ให้ตกตายไป
ณ  เวลานั้นอยากฆ่าตัวเองหนีความอับอาย   หนีความทุกข์ที่รุมเข้ามา
ณ  เวลานั้นมันทุกข์จริง ๆ   สับสน  เจ็บปวด   น้ำตาที่ไม่เคยไหลนานแล้ว
กับไหลมาทุกคืนนอนร้องไห้   กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
คนที่เคยเข้มแข็ง  แข็งแรง  กล้าหาญ  มันไม่เหลือเลย 
ความรู้สึกคนเรามันห้ามกันไม่ได้จริง ๆ
หลงเหลือเพียงความอ่อนแอ   ความแพ้พ่ายจนไม่สามารถทำงานได้
จนต้องพักงาน  ลาป่วย ไปหลายวัน จนใคร ๆ  สงสัยว่าทำไม?
จะมีสักกี่คนที่จะเข้าใจความรู้สึก
จะมีสักกี่คนที่จะรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวด  หากไม่โดนทำร้ายเสียเอง
เรื่องบางเรื่องใครไม่เจอก็ไม่ซึ้งกับความรู้สึกเจ็บปวด  
บางที่มันอาจทำร้ายจนสามารถเปลี่ยนชีวิตคน คนหนึ่งได้