ไดอารี่

แจ้นเอง

ด้วยความรู้สึกที่ระทดท้อเพราะงานที่ลงมือทำและลุยมาร่วมเดือนเหมือนจะไปได้ด้วยดี  แต่พอเริ่มจะมองเห็นเค้าโครงชัดขึ้นกลับมองไม่เห็นคนร่วมทางที่พร้อมจะร่วมทุกข์ร่วมสุขจริงๆซักคน  ฉันเดินเรื่อยเปื่อยโดยเอามือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงและเดินเตะอะไรต่อมิอะไร เพื่อระบายความรู้สึกที่ไม่รู้จะทำอะไรได้มากกว่านี้ สายตาก็มองไปแบบไม่มีจุดหมาย  และเท้าฉันก็สะดุดเอากับกล่องอะไรไม่รู้  ฉันหยุดกึกและเริ่มคิด  อะไรอยู่ในกล่อง  ลำดับแรกฉันนึกถึงระเบิด  แต่...ไม่น่าจะใช่  ก็นี่  ไม่ใช่ภาคใต้นี่นา  แล้วมันเป็นอะไรล่ะ  ลำดับที่สอง  อย่าไปสนใจมันเลยจะอะไรก็ช่างที่แน่ๆไม่ใช่ของเราแน่นอน   แต่เอ อาจจะเป็นกล่องเปล่าก็ได้เพราะตอนเราเดินสะดุดก็ไม่รู้สึกว่าจะมีน้ำหนักอะไร   แต่ก็นั่นแหละไหนๆก็มาเจอแล้วนี่เปิดดูซะหน่อย ถ้าเผื่อรู้ว่าใครเป็นเจ้าของจะได้คืนเค้าไป  ฉันตัดสินใจเปิดกล่อง  และ...สิ่งที่ฉันพบก็คือสมุดไดอารี่เล่มเล็กๆ
            ไดอารี่...ฉันเป็นคนชอบเขียนบันทึก  ไม่ว่าจะสุข  ทุกข์ เศร้า  เหงา  เหว่ว้า  ล้วนจดจารมันลงในไดอารี่ทั้งสิ้น  และตอนนี้ฉันจึงมีความกระหายใคร่รู้ขึ้นมาทันทีว่าเจ้าของไดอารี่เล่มนี้เป็นใคร  และเค้าจะจดอะไรลงในไดอารี่ของเค้า  
ฉันยอมเสียมารยาททั้งๆที่ตัวฉันเองก็ไม่ชอบให้ใครมาแอบอ่านบันทึก
            หน้าแรกที่ฉันเปิดอ่านมีลายเซ็นขยุกขยิกอ่านไม่ออกว่าชื่ออะไร  แต่ก็พอจะเดาออกว่าเป็นลายมือผู้หญิงเพราะหน้าต่อไปที่เริ่มการบันทึกดูเหมือนเจ้าของจะเป็นคนชอบเขียนพอดูเหมือนกันเพราะเธอบันทึกเรื่องที่เธอประสบพบเจอ จิปาถะและ...
             ฉันตั้งหน้าตั้งตาอ่าน  อ่าน  และอ่านหน้าแล้วหน้าเล่าทุกๆตัวอักษร  เจ้าของบันทึกเล่มนี้เป็นใครกันสิ่งที่เค้าเขียน  ลายมือที่ขึ้นอยู่กับอารมณ์  ความรู้สึก  เค้าช่างอ่อนไหวเหลือเกิน...ฉันมารู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่ท้องของฉันมันเริ่มร้องครวญคราง  หิวแล้ว  หิวแล้ว  ฉันกลับเข้าบ้านและรีบหาอะไรรองท้องที่ง่ายที่สุดและเร็วที่สุด ฉันเปิดตู้เย็นหยิบนมมากล่องหนึ่งและดูดทีเดียวหมดกล่อง  ฉันหาที่นั่งได้แล้วและรีบอ่านไดอารี่ เหมือนกำลังอ่านนิยายติดพันและวางมันไม่ลง  ฉันเริ่มจะอินกับไปกับการเป็นเจ้าของไดอารี่เสียเอง  บางครั้งฉันก็หัวเราะกับสิ่งที่เธอพบเห็น  และบางครั้งก็ร้องไห้ไปกับมันเมื่ออ่านเจอบทสะเทือนใจ
              ท้องฟ้าสดใสจังเลย  ฉันสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด และค่อยๆปล่อยมันออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า  แหงนมองดูท้องฟ้าสีครามที่เมฆสีขาวจับกันเป็นรูปสัตว์ต่างๆนั่นดูสิเห็นไหมเหมือนหมีแม่ลูกเลย  และโนน่ฉันว่ามันเหมือนแมวกำลังหมอบรอตะครุบเหยื่อ แต่นั่นแหละเธอคงไม่เห็นหรอกเพราะเอคงลืมฉันไปแล้ว
                ทำไมๆๆๆเค้าปล่อยให้ฉันรอคอยเนิ่นนานขนาดนี้ เค้าสัญญาว่าจะโทรมาคุยกันทุกวันหรือถ้าไม่ว่างจริงๆก็จะส่งข้อความมาให้  แล้วนี่เค้าไปไหน  เค้าเคยอาทรต่อฉันเสมอ " ทานข้าวหรือยัง"  "  อย่านอนดึกนะรู้มั้ยเป็นห่วง " " พักผ่อนมากๆนะ" " อย่าโหมงานมากล่ะ"  สารพัดข้อความที่เค้าส่งมาให้  ตอนนี้เเธอ อยู่ที่ไหน  ฉันรู้สึกหมดความสุขลงไปทุกวัน
                ฉันตัดสินใจที่จะทิ้งไดอารี่เล่มนี้เพราะฉันเห็นมันเมื่อไหร่ก็จะอดเศร้าใจและคิดถึงเค้าไม่ได้...ลาก่อนไดอารี่เล่มน้อย