22 ตุลาคม 2550 02:18 น.
เวทยา
ทรวงซาบซ่าน...
เวลาวารผ่านแล้วกลับแคล้วหาย
เวลาสุขสุขสันต์จนวันวาย
เวลาคลายคลายสิ้นทั้งยินดี
เมื่อกาลจรก่อนเก่าเข้ากาลใหม่
จากคราวใดเคยชมทุกสมศรี
ห้วงอดีตผ่านมาทุกนาที
ยังคงที่เปรียบเหมือนไม่เลือนลาง
ณ.บัดนี้ใจจำยังพร่ำเพ้อ
หมายละเมอกำจัดที่ขัดขวาง
หวังดำเนินเดินสับกลับหนทาง
สู่กึ่งกลางสิ่งสรรพประทับใจ
จนวันนี้ไม่เป็นดั่งเช่นฝัน
ฝันที่มันขานต่อพอสดใส
ฝันจะย้อนทอนท้าเวลาไป
ยากทางใดจะพาคืนหามัน
เวลาเอยเย้ยกาลผ่านมาแล้ว
จะจับแจวแนวทางคงพลางหยัน
จมกับสิ่งมิ่งหมายปลายชีวัน
เผื่อหวังมันคืนกลับประทับใจ...
23 กันยายน 2550 01:16 น.
เวทยา
งานส่งอาจารย์ครับผม
เอามาลงให้อ่านกันเล่นๆ ^-^
...เห่เอยขนมจาก
ดังจำพรากจากกันไป
รสรื่นแช่นชื่นใน
คิดถึงน้องละอองนวล
ห่อไว้ใส่ใบรอง
ดั่งพี่ครองป้องสงวน
รุมเร้าให้เย้ายวน
ชี้ชักชวนให้อาลัย...
...เห่เอยขนมชั้น
นับแต่วันที่แสนไกล
หนึ่งชั้นขั้นบันได
พาเราสองให้พ้องพาน
กลิ่นหวนให้ชวนหอม
ใจพี่ตรอมพร้อมวันวาน
อ่อนล้าเวลากาล
ยิ่งพ้นผ่านยากยินดี...
...เห่เอยขนมเบื้อง
เรียงร้อยเรื่องมามากมี
สดับมานับปี
ที่ความรักต้องหักลง
เบื้องหลังคือพลั้งพลาด
มิหมายมาดความมั่นคง
เบื้องหน้าหนทางตรง
แต่ปวดร้าวหากก้าวไป...
...เห่เอยขนมจีบ
ดั่งดวงชีพยังอาลัย
แผ่แป้งห่อใส้ใน
ใจพี่ช้ำระกำทรวง
น้องเอ๋ยเคยตามจีบ
แต่ประทีปดุจกลลวง
สวยสดหมดทั้งปวง
ข้างในซ้ำพี่อำลา...
...เห่เอยขนมถ้วย
เคยอำนวยช่วยกันมา
คืนนานผ่านเวลา
กลับลาร้างห่างชีวิต
หวานลิ้นยังหวานอยู่
หวานเคียงคู่แนบสนิท
ถ้วยนี้พี่เพลินพิศ
คำนึงคิดหวนจิตใจ...
...เห่เอยขนมตาล
เคยหอมหวานผ่านมือใคร
หอมลิ้มชื่นชิมใน
ยังตราตรึงซึ้งกมล
บรรจงจากมือน้อง
ที่หนึ่งของท้องมณฑล
ความหลังดั่งวังวน
ยิ่งโสภายิ่งอาลัย...
...เห่เอยขนมหวาน
ยิ่งนับนานยิ่งหมดไป
แต่หวานธารน้ำใจ
หวานในจิตไม่คิดคืน
หวานนักความรักเจ้า
ทั้งสองเราล้วนแช่มชื่น
แต่หวังไม่ยั่งยืน
ต้องกล่าวคำว่าอำลา...
23 สิงหาคม 2550 07:48 น.
เวทยา
...ขอบฟ้านภาหม่น
เมฆครึ้มฝนคนร้องไห้
แสงดาวพราวอำไพ
เร้นล่วงลับไม่กลับคืน
รวดร้าวราวรันทด
จึงหมาดหมดไม่สดชื่น
ตอกย้ำยิ่งกล้ำกลืน
ไร้ความหวังกำลังใจ
บอบช้ำจึงร่ำร้อง
ที่หมายปองต้องมอดไหม้
สุดฝืนทั้งอื่นใด
เพียงความเหงาที่เรามี
ความจริงทุกสิ่งสร้าง
คงอ้างว้างเกินหน่ายหนี
ฟ้าไกลไร้รพี
แสงสว่างคงลางเลือน
รอบตัวยังมืดมิด
ปานชีวิตถูกเชือดเฉือน
ความคิดยังบิดเบือน
แม้ตัวตนยังหม่นมัว
ร่ำร้องยังร่ำร้อง
น้ำตานองจนท้นทั่ว
ขยาดยังหวาดกลัว
ยังอ่อนล้ายังอาลัย...
...ความฝันจากวันนี้
คงไม่มีที่สดใส
หากห้วงทั้งดวงใจ
ยังไม่กล้าท้าเผชิญ
สุดฝันเกินบรรยาย
เหมือนบั้นปลายยังห่างเหิน
สองเท้าออกก้าวเดิน
สองมือกวาดปาดน้ำตา
ปลอบใจให้ตัวตน
คนทั้งคนมีคุณค่า
ชีวิตได้มันมา
อย่าทอดทิ้งน่าเสียดาย
ไปเถิดออกไปสู้
จะลองดูคงไม่สาย
พักนอนให้ผ่อนคลาย
ลืมความหลังยังระราน
จำคราวที่มันเจ็บ
แล้วจงเก็บมันให้นาน
อดีตเมื่อก่อนกาล
ให้เป็นเพื่อนเตือนใจตน
ชีวิตเคยอ่อนล้า
เวิ้งนภาเคยมืดหม่น
พรุ่งนี้ฟ้าเบื้องบน
ต้องสว่างกระจ่างไกล...
...ปลอบใจให้ตัวเรา
ลืมเรื่องเก่าแล้วเอาใหม่
ชีวิตเป็นอย่างไร
อนาคตกำหนดเอง...
16 สิงหาคม 2550 07:46 น.
เวทยา
...บุญกรรมที่ทำมา
คือชะตากำหนดไว้
ชีวิตเป็นอย่างไร
อยู่ที่เราทำเราเอง
บางครั้งก็สดใส
บ้างหวั่นไหวบ้างหวั่นเกรง
ชีวิตเหมือนบทเพลง
บรรเลงล้อต่อเวลา
กรรมดีก็ดีได้
เพียงใส่ใจและค้นหา
ทุกสิ่งผ่านเข้ามา
ลองพิจจารณ์ก่อนผ่านไป
ด้วยบุญที่หนุนนำ
คงช่วยทำสดใส
ฟากฟ้าแม้นกว้างไกล
ยังเก็บได้ในใจเรา
ชีวิตนับจากนี้
มิใช่มีเพียงวันเก่า
พรุ่งนี้คือของเรา
ทำมันไว้เหมือนใจตน...
9 สิงหาคม 2550 07:56 น.
เวทยา
...ตัวเราเราก็รู้
เพียงที่ดูเพียงมองเห็น
นอกเหนือสิ่งที่เป็น
ในใจลึกยากตรึกตรอง
ถามหาในดวงใจ
ไร้สิ่งใดตอบสนอง
ตัวเราที่ครอบครอง
ไม่เคยรู้ถึงความจริง
มองเห็นเป็นเปลือกนอก
จะปาดปอกก็ยากยิ่ง
ทดท้อรอประวิง
เผื่อทุกอย่างกระจ่างใจ
มองเห็นเป็นตัวเรา
เพียงรูปเงาไม่สดใส
หลายสิ่งอยู่ข้างใน
ไม่เคยพบไม่เคยเจอ
มองเห็นเป็นเพียงคิด
ชีพชีวิตคงคอยเก้อ
ทุกสิ่งในใจเธอ
เพียงอยากรู้เป็นอย่างไร...
หน้าส่วนตัว
1026
