4 กรกฎาคม 2550 07:52 น.
เวทยา
๏โลมเอยโลมลัด...
เจ้าลมพัดโบกเบาเข้าพ้นผ่าน
สายลมโชยโปรยเรื่อยค่อยเฉื่อยนาน
เจ้าพัดพานความเหงาบรรเทาใจ
กลางค่ำคืนชื่นจิตสนิทมั่น
ที่เหน็บหนาวคาดคั้นจนหวั่นไหว
บรรยากาศปราศสิ้นชีวินใด
นภาลัยหม่นมืดจนจืดจาง
โอ้โลมเอยลมเบาเจ้าเป็นเพื่อน
จากชีวิตบิดเบือนที่หมองหมาง
กี่ความเหงาเฝ้าคอยต้องปล่อยวาง
ดวงชะตาบอบบางจวบร้างไป
เอยชีวิตกี่คืนได้ชื่นฝัน
ปานตะวันส่องหล้าเคยสดใส
ต้องตกอับอาภัพสดับใจ
จนเหลือไว้เพียงว่าหมดราตรี
อากาศหนาวเย็นไปทั้งใจข้า
กาลเวลายากเกินจะเดินหนี
ความอบอุ่นจิตใจคงไม่มี
ตราบตัวตนคนนี้จะกล่าวลา
โอ้คืนเอ๋ยเพียงเราเท่าที่อยู่
ไม่มีใครเคียงคู่ให้มองหา
ไร้ดวงเดือนดาชื่นอื่นนานา
เกินจะกล่าววาจาสดับใด
ใจที่ช้ำค่ำคืนยังมืดหม่น
ฟ้าสับสนสิ้นฝันอันสดใส
อากาศหนาวตอกย้ำถึงน้ำใจ
ความสุขใดตัวฉันมิมั่นมี
ยังร่ำร้องฟ้องฟ้าว่าใจดำ
ปล่อยความมืดครอบงำจนถึงที่
เพียงความเหงาเท่าเทียบเปรียบราตรี
จะราวีตามไปถึงไหนกัน
กว่าอรุณอุ่นหล้าจะกล้าแสง
คงหมดแรงเหนี่ยวรั้งจะยั้งหยัน
กว่าถึงวารพานพบสบตะวัน
คงเพียงความเงียบงันกว่าวันตาย
กว่าค่ำคืนเนิ่นนานจะผ่านพ้น
ทั้งตัวตนล้นลับดับสลาย
ที่โรมรันคั้นบีบจนชีพวาย
จนบั้นปลายสุดล้ำแห่งค่ำคืน...
29 มิถุนายน 2550 07:50 น.
เวทยา
...๏รัตติกาลนานหนอที่ท้อแท้
ใช่เพียงแค่ค่ำคืนที่หม่นหมอง
แต่คือที่ชีวิตผิดใจปอง
ซึ่งเป็นที่ครรลองผิดดำเนิน...
...๏ใต้พรายพรมลมหนาวช่างเปล่าเปลี่ยว
จากดายเดียวความหวังช่างห่างเหิน
เจ้าดวงใจไร้สุขทุกข์เหลือเกิน
ยากเผชิญความจริงแม้สิ่งใด...
...๏โอ้ความเหงาเพียงเราเท่าที่เห็น
สิ่งที่เป็นสับสนใครทนได้
โอ้หนาวเหน็บเจ็บซึ้งถึงขั้วใจ
คงต้องทนต่อไปอีกไกลนาน...
28 มิถุนายน 2550 07:45 น.
เวทยา
๏ ทุกเส้นสายลายล้ำในคำกลอน
คืออาภรณ์แต่งแต้มแซมภาษา
วรรณศิลป์ชิ้นเอกสรรค์เสกมา
รจนา"ค่าล้ำ...คำกวี"
๏ ทุกบาทบทสดสวยอำนวยผล
จากตัวตนหนทางต่างวิถี
เป็นทรัพย์สินจินดาราคาดี
อันวาทีสรรค์สร้างกลางฤทัย
๏ ทุกกลอนกาพย์ราบรื่นได้ชื่นชม
คือคารมสมจิตพิสมัย
ดั่งยินเสียงเพียงฟ้าสุราลัย
ตราสนิทติดใจไปแสนนาน
๏ บทกวีใช่แค่แต่ภาษา
คือความงามล้ำค่าเกินว่าขาน
จะคงอยู่สืบทอดตลอดกาล
กว่าใจจารคลาดเคลื่อนจะเลือนลืม...
...มาลงครั้งแรกครับ ฝากตัวด้วยละกันครับผม...
หน้าส่วนตัว
776
