20 กุมภาพันธ์ 2547 13:21 น.
เสียงเรียกจากสายลม
ตั้งแต่เกิดไม่เคยเลยความรัก
อยากรู้นักความรักเป็นไฉน
มาบัดนี้รู้แล้วเป็นอย่างไร
เพราะมีใครคนหนึ่งผ่านเข้ามา
อยากสัมผัส อยากพูดคุย อยากพบเจอ
คิดถึงเธอพร่ำเพ้อถวิลหา
ดั่งจันทร์ฉายประกายแสงสาดส่องมา
กระซิบบอกว่า.......เธอมีค่ามากกว่าสิ่งใด
20 กุมภาพันธ์ 2547 13:10 น.
เสียงเรียกจากสายลม
เธอเปรียบดังสายฝน
ที่ร่วงหล่นมาจากฟ้า
เธอนึกจะมาก็มา
เธอนึกจะลาก็ไป
เจ็บนะรู้ไหม
ที่เธอทำให้ใครคนหนึ่งอ่อนล้า
ต้องนอนหลับทั้งน้ำตา
ที่เธอไม่พูดจาอะไรก่อนจากัน
คืนนี้สายฝนได้ร่วงหล่น
ทำจนน้ำตาของฉันหลินไหล
ก็ไม่รู้จากนี้ไปจะทำยังไง
แต่จะทำอะไรได้..........ในเมื่อเธอจากไปไม่กลับมา
19 กุมภาพันธ์ 2547 23:59 น.
เสียงเรียกจากสายลม
เกรงเหลือเกินเกรงฝันจะพลันดับ
เลือนไปลับกับทิวาในหน้าหนาว
คิดถึงเธอทุกวันฝันทุกคราว
อยากจะกล่าวรำพันก็หวั่นใจ
คนคนนี้มีเพียงเสียงอักษร
แทนคำวอนบอกจิตพิศมัย
เขาเอ่ยปากไม่เป้นเช่นใครใคร
รักก็ได้แต่พร่ำเป็นคำกลอน
หน้าส่วนตัว
725
