24 กุมภาพันธ์ 2547 14:53 น.
เสียงเรียกจากสายลม
มีเม็ดทรายนับไม่ถ้วนจำนวนทราย
คนทั้งหลายนับไม่ถ้วนในคุณค่า
ทรายจะแกร่งก็เพราะผ่านกาลเวลา
คนจะกล้าก็เพราะผ่านความอดทน
ถ้าเราแบมือวางอยู่อย่างนี้
โลกจะมืดในทุกที่และทุกหน
แต่ถ้าเรากำหมัดในบัดดล
โลกจะเริ่มต้นหมุน ตามมือเรา
23 กุมภาพันธ์ 2547 22:08 น.
เสียงเรียกจากสายลม
ไม่ได้เป็นคนเย็นชา
ไม่ได้เป็นคนแกร่งกล้าอย่างที่เธอเห็น
เธอไม่รู้หรอกสิ่งที่ฉันเป็น
ซ่อนความเจ็บปวดเร้นไว้ภายใน
มันไม่มีเหตุผล
จะแสดงความทุกข์ทนหม่นไหม้
จะร่ำร้องโหยหาเพราะอะไร
ต่อให้ฉันขาดใจ ใช่จะฉุดรั้งเธอไว้......ไม่มีทาง
23 กุมภาพันธ์ 2547 21:57 น.
เสียงเรียกจากสายลม
ฉันมันคนต่ำต้อยด้อยค่า
เป็นแค่เพียงดอกหญ้าข้างถนน
เธอนั้นสูงเลิศล้น
ส่วนฉันเป็นคนไม่มีอะไร
ห่างกันดังตะวันกับภูผา
โน้มกิ่งฟ้ามิหาญกล้าจะทำได้
เจียมตนว่าต่ำต้อยและเจียมใจ
ฉันรักเธอไม่ได้........ไม่ใช่ไม่รักเธอ
22 กุมภาพันธ์ 2547 15:11 น.
เสียงเรียกจากสายลม
รู้แล้วว่าเป็นวินาทีสุดท้าย
แต่รู้ไหมว่ามันมีความหมายมากมายกับฉัน
อย่างน้อยก้ได้มองเธอก่อนเราจากกัน
เพื่อเก้บความผูกพัน เป็นเพียงฝันที่ผ่านไป
แต่ก่อนที่เธอจะเดินหนี
โปรดหยุดพักสักวินาทีจะได้ไหม
อยากเอ่ยคำคำนี้ ที่รอโอกาสเป็นปีจะบอกไป
มันคือคำที่กลั่นจากใจ สั้น ๆ ง่าย ๆ ฉันรักเธอ
22 กุมภาพันธ์ 2547 15:01 น.
เสียงเรียกจากสายลม
เธอเปรียบเหมือนฟ้า
ฉันเป็นเพียงต้นกล้าที่โหยหาหยาดฝน
ในวันที่ชีวิตขาดการเอาใจใส่จากผู้คน
ฟ้าและหยาดฝนจึงเป้นสิ่งสำคัญ
เพราะเธอเหมือนฟ้า
กว้างเกินกว่าที่จะมีเวลาเพื่อคิดถึงฉัน
มีเรื่องอีกมากมายที่ฟ้าต้องทำในแต่ละวัน
และมีอีกสารพันที่ฟ้าต้องสนใจ
ยินดีเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ ใต้แผ่นฟ้า
รอคอยหนึ่งหยาดฝนที่หล่นมาอย่างรักใคร่
เพียงได้รับความห่วงหาจากฟ้าชั่วอึดใจ
ฉันก็มีชีวิตอยู่ได้ นับนาน
ไม่รู้ว่ามันส์ฝรั่งเคยเอาลงไปแล้วหรือยัง แต่กลอนนี้เราแต่งเองนะ
เรายังรอคอยเค้าคนนั้นเสมอนะ .......ถึงจะนานแค่ไหนเราก็รอได้......
หน้าส่วนตัว
1131
