19 กุมภาพันธ์ 2554 08:43 น.
เอื้องคำ
อาทิตย์ส่อง รองเรือง ประเทืองทุ่ง
รับแรกรุ่ง จรุงฟ้า นภาสาง
ตะวันยอ ทอใย เป็นไรทาง
ลอดตรงกลาง หว่างใบ ทิวไผ่นา
ภูสูงเสียด เบียดหลั่น กันหลายลูก
ดังใครปลูก ถูกปรับ ขยับท่า
หมอกล่องลอย อ้อยอิ่ง ผิงสุริยา
ลอยห่างผืน พสุธา ทุกนาที
น้ำค้างหยด รดต่ำ ลงลำห้วย
รินระรวย สวยใส ไร้กลิ่นสี
ฝูงมัจฉา อาศัย ในวารี
ว่ายระริก ระรี้ ทุกวี่วัน
หมู่ภมร ร่อนหา มาลาหอม
ยามดมดอม ตอมไต่ ให้สุขสันต์
มวลดอกไม้ ได้คง พงษ์เผ่าพันธุ์
พึ่งพากัน สรรค์สร้าง บนทางเดิน
สกุณา ลารัง ตั้งแต่เช้า
บินข้ามเขา เนาว์พนา เวหาเหิน
โผลงพุ่ม ไทรป่า ปักษาเพลิน
มิเย็นเกิน เหินลับ บินกลับรัง
อาทิตย์รอน อ่อนล้า คราเย็นย่ำ
ความมืดกล้ำ ค่ำใกล้ มาไล่หลัง
จิ้งหรีดร้อง พร้องเพรียก สำเหนียกฟัง
เสียงประดัง สั่งลา ทิวาทอง
4 กุมภาพันธ์ 2554 20:36 น.
เอื้องคำ
อย่าถามฉัน จะได้ไหม "เป็นไงบ้าง?"
คงเป็นอย่าง ที่เธอนั้น ใฝ่ฝันถึง
ฉันเงียบเหงา ร้าวละเมอ เพ้อรำพึง
ยามคำนึง ความซึ้งหวาน ที่ผ่านมา
เธอห่างฉัน เราห่างกันในวันก่อน
ฉันอาวรณ์ ตอนคืนค่ำ คอยพร่ำหา
ความเปลี่ยวเปล่า เขย่าปลุก ทุกเวลา
ห่างกายา เธอว่าฉัน อย่าหวั่นใจ
จะทำใจ อย่างไร มิให้หวั่น
ยิ่งนานวัน ยิ่งรันทด มิสดใส
รักเธอหมด มาหดหาย มลายไป
ทิ้งฉันไว้ จนใจเก้อ ละเมอครวญ
จำใจลืม รักดื่มด่ำ เคยฉ่ำจิต
คงมีสิทธิ์ เพียงคิดฝัน ฉันแต่สวน
ใช่รักแท้ แค่ผ่านผัน ให้รัญจวน
รักเรรวน ฤาควรรัก กระอักใจ
ถ้าลืมลง คงยิ้มได้ มิอายฟ้า
ยามสบตา พาใจหวั่น ยิ่งสั่นไหว
รักเร้นลับ ถูกทับลึก ผลึกใน
หน้าต่างใจ กลับไขขาน ผ่านแววตา
อย่าถามฉัน จะได้ไหม "เป็นไงบ้าง?"
คืนฟ้าจาง น้ำค้างพรม ห่มยอดหญ้า
น้ำตาฉัน มันตกใน มิไหลมา
กับสัญญา อันไร้ค่า ที่คาใจ
26 ธันวาคม 2553 21:45 น.
เอื้องคำ
ยามชมชวนแช่มชื้น ใจเรียม แม่เอย
หาหนึ่งใดเทียบเทียม ห่อนได้
เรียมยามหม่นจนเจียม ใจอยู่ นะแม่
เรียมบ่นบนบานไหว้ เท่านี้เรียมทำ
หงส์เหินเดินท่องฟ้า สูงศักดิ์
ควรคู่หงส์คงรัก แน่แท้
อีกาอย่าทนงนัก แซงแซ่ แซวเสียง
บินบ่ายอับอายแพ้ แต่ครั้ง เกิดมา
แข่งเรือพายย่อมได้ ประจักษ์
พายบ่ยากเย็นนัก กระจ่างแจ้ง
งัดวาสนาอย่าฝืนฝัก ใฝ่เลย นะท่าน
กำหนดอ่านฤาแสร้ง ดั่งฟ้า รำพัน
เรียมจำจากห่างร้าง ลาเรือน
แขส่องมองยังเตือน ยิ่งย้ำ
ลมโชยเยี่ยมมาเยือน หอบข่าว นวลมา
เรียมข่มฝืนใจกล้ำ ห่างล้ำ ไกลนวล
ดินเดียวดายห่มแล้ง ผุยผาก
รอข่าวฝนบนฟาก ม่อนฟ้า
ดังดินต่ำคำปาก สาปว่า เพียงดิน
จักย่ำเหยียบบ่กล้า เพ่งฟ้า เพียงกมล
22 ธันวาคม 2553 22:16 น.
เอื้องคำ
เย็นฝนพรำฉ่ำชื้นในคืนเปลี่ยว
ผู้โดดเดี่ยวเกี่ยวใครไม่มีเห็น
ฝนฟุ้งฟ่องล่องลอยฝอยกระเซ็น
ยิ่งยากเย็นเร้นหลับขยับกาย
กระท่อมน้อยปลายนาในหน้าฝน
จึงทุกข์ทนจนยากลำบากหลาย
จะมีใครไหนหนามามองชาย
คู่เคียงกายหมายมอบปลอบชีวี
น้ำเจิ่งนองสองฝั่งหลั่งเชี่ยวบ่า
ลำธาราเหลืองแดงเปลี่ยนแปลงสี
ที่นาล่มจมหายใต้วารี
ยิ่งขวัญหนีดีฝ่อทดท้อใจ
ดั่งมีทรัพย์ทรัพย์หายมลายสิ้น
แต่หนี้สินสินสิมิไปไหน
นึกถึงข้าวคราวเกี่ยวขึ้นเที่ยวใด
จะทำใจให้ลงคงยากครัน
26 สิงหาคม 2552 08:36 น.
เอื้องคำ
พี่เป็นหนุ่มเช่นพุ่มไม้อันไร้ค่า
ริมแนวป่าพนาไพรในคืนเหงา
พระจันทร์สาดวาดแสงทะแยงเงา
เห็นเลาเลามิเย้ายวนใต้นวลจันทร์
โอ้ดอกฟ้าอย่าลอยลิ่วปลิวมาใกล้
จะหมองไหม้ไร้เกียรติคนเดียดฉันฑ์
พี่เพียงธรรมดาคนสามัญ
น่าหยามหยันอย่าหันหน้าลงมามอง
เจ้าเกิดมาสง่าศรีมียศศักดิ์
ผู้พร้อมภักดิ์สมัครเสมอเสนอสนอง
พี่แลเพ้อละเมอพร่ำมิลำพอง
คิดคะนองตรองค่าราคาตัว
มิอาจเอื้อมเชื่อมใจให้ไหลหลง
เป็นเพียงพงดงหญ้าในป่าสลัว
ควรหรือจักรักน้องให้หมองมัว
เปื้อนเงาชั่วแต่เกิดกำเนิดมา
พี่จะยอมจ่อมจมก้มมองพื้น
แม้ขมขื่นสะอื้นทรวงดวงยิหวา
มิหวังวาดบังอาจหมายเพียงชายตา
เพราะดอกฟ้าย่อมควรฟ้ากว่าพุ่มพง
เป็นพุ่มไม้ไร้ค่าในป่ามืด
เพียงฝันฝืดพะอืดพะอมมิสมประสงค์
ใช่กิ่งฟ้าราคาควรนวลอนงค์
แลดูองค์อย่าสงกาค่าเพียงดิน
หน้าส่วนตัว
3167
