27 พฤษภาคม 2550 01:28 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ภาพความหลังหวนอยู่พอรู้สึก
ซาบสำนึกเมื่อครั้งเรายังเด็ก
ยังหัวใจสีขาวดวงเล็กเล็ก
เกกมะเหรก ใส-ซื่อ และซุกซน
..................................................
..................................................
พลันวูบหนึ่งเราเหนื่อยอ่อน, นั่งถอนใจ
เบื่อกับการเป็นผู้ใหญ่วัยสับสน
ซึ่งความจริงคือนิยามความทุกข์ทน
ซึ่งความฝันแห่งตัวตนคือเงินตรา
ชีวิตเรา – เจ้าเด็กน้อย หายไปไหน...
เรารู้สึกสงสัย ไม่เห็นหน้า
ความทรงจำเก่าเก่าเล่าความมา
นาฬิกาแห่งชีวิต...กระดิกเตือน
เวลาหมุน – โลกก็หมุน ไปเร็วนัก
ด้วยรอยยิ้มทายทักอย่างฝืนเฝื่อน
ความทรงจำจากเด็กน้อยค่อยลืมเลือน
และดูเหมือนหล่นหายไปในชีวิต
..................................................
..................................................
ขณะที่หัวใจเราหยุดนิ่ง
ท่ามสรรพสิ่งที่เคลื่อนไหวตามใจลิขิต
เราจึงมีความปรารถนาสักหนึ่งนิด
จากทรงจำ – จากห้วงคิด – จากจิตใจ
..................................................
..................................................
อยากจะขอพื้นที่เล็กเล็ก
ให้เรายังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม
เราอยากกลับเป็นตัวเราเมื่อเยาว์วัย
มีความฝันอันสดใสให้ชื่นบาน
ขอหัวใจให้เรายังเป็นเด็ก
ขออยู่ใน -พื้นที่เล็กเล็ก- อันแสนหวาน
เถิดนะ จะอยู่กับฝัน.....กับวันตระการ
จะขอเป็นเด็ก......นานเท่านาน นิรันดร์.
***ได้รับแรงบันดาลใจจากเพลง “พื้นที่เล็กๆ” ของบอย ตรัยฯ
เนื้อหาเพลงจะใสบริสุทธิ์มาก***
20 พฤษภาคม 2550 00:40 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
สูญแสงสูญสิ้นซึ่ง..............................พิสุทธิ์ใส
สิ้นสว่างยากแก่ใจ.............................ประเจิดจ้า
ควานหาสิ่งใดใด...............................ในที่ มืดเฮย
เปรียบย่อมสองมือคว้า......................หยิบได้ใดหรือ?
ยิ่งมือขวักไขว่ค้น..............................สนองหา
ในท่ามมืดบังตา................................มิดเร้น
จิตใจจึ่งปรารถนา..............................แสงสว่าง
ความมืดจึงแจ้งเน้น...........................ตระหนักรู้ค่าแสง
12 พฤษภาคม 2550 00:02 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ฟ้าใหม่เบิกฟ้าวันนี้
ต้อนรับสวัสดี
ผู้กล้า – ป่าเขาเนาทาง
ไม้ยังปกกล้าป่ากว้าง
ซึ้งพรรณสรรพางค์
แจ่มแจ้งดาษพงดงไพร
งามงดจดจำฉ่ำใจ
แลดูไสว
สวยสดอร่ามรังสี
ยังธารน้ำไหลเรื่อยปรี่
ผ่างหุบพงพี
ผ่านเขาเหวห้วยไพรพนา
กิ่งขอนผุพังยังกล้า
เติบโตขึ้นมา
ปกป่าเป็นนิจตลอดกาล
ยังสัตว์ในป่า, ท่าธาร
ย่องย่ำสำราญ
ตามท่วงลีลาอาทร
ยังแมลงโบยบินวิ่นว่อน
ก่ำซาบเกสร
เผยพันธุ์สะพรั่งพืชผล
.........................................
.........................................
.........................................
มาเถิดผู้กล้าประชาชน
ผู้ยอมสละตน
สละซึ่งสังคมเสื่อมทราม
มาเถิดเราจะพยายาม
หากมิครั่นคร้าม
เถิดมาร่วมกระชับจับมือ
มั่นหมายอุดมการณ์ยึดถือ
ว่าพวกเราคือ –
ชาวกวีแห่งเขาลำเนาไพร
เราจะเสกจะสร้างป่าใหญ่
เราจะเสกต้นไม้
ประกอบน้ำใสในธาร
เราจะเสกจะสร้างสำราญ
แก่ทุกวิญญาณ
ทุกชีพบนป่าผืนนี้
เราจะเขียนทุกถ้อยท่วงที
อิสระเสรี
ที่นี่....พวกเราเปี่ยมพร้อม
เราจะเป็นดั่งดอกไม้หอม
ให้ภมรมาดอม
มาซึ้งถึงถ้อยคำกวี
ฟ้าใหม่เบิกฟ้า....พรุ่งนี้
หวังว่าคงมี
ชาวกวีร่วมทาง.....สักคน
11 พฤษภาคม 2550 00:15 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
โลกเสมือนที่อยู่ของผู้ผ่าน
ลุวันวาร-กาลเวลาและฟ้าฝน
เหนือการหมุนผลัดเปลี่ยนเวียนวกวน
ผ่านเริ่มต้น...ล้ำกฏเกณฑ์...ล่วงเส้นชัย
โลกนี้น่ะหรือ........
จะมีใครยึดถือเอาเป็นใหญ่
ทุกสิ่งที่เข้ามาล้วนผ่านไป
ทั้งนั้น-ไม่มีอะไรเกินกว่านี้
โลกหนึ่งใบ........
หากแท้จริงเคลื่อนไหวอยู่กับที่
หมุนผ่านเข็มเวลา-วินาที
ร้อยปี พันปี – ยังคงเดิม
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แต่ –
ดูเหมือนโลกอ่อนแอ, ไร้แรงเสริม
หลังจากคนมาก่อมาต่อเติม
พอกพูนเพิ่มซากความโศกให้โลกรับ
ดูเหมือนโลกเปลี่ยนไป –
เสมือนน้ำที่ไหลไม่ย้อนกลับ
เหมือนซากไม้เปื่อยผงลงหักพับ
โลกเองก็เยินยับมิใช่น้อย
โลกที่เคยอยู่เหนือการล่วงผ่าน
โลกก็กลับมาต่ำต้านตามแรงถ่อย
เสมือนโลกลางเลือนค่อยเคลื่อนลอย
ตามน้ำรอยฝีมือของผู้คน
ดูเหมือนโลกไม่ใช่ที่อยู่ของผู้ผ่าน,
วันวาร-กาลเวลา-ฟ้าฝน
โลกจึงหมุนผลัดเปลี่ยนเวียนวกวน
ตามเกมกลที่คนสร้าง (อย่างตั้งใจ)
สุดท้าย....โลกนี้น่ะหรือ
ก็มีคนนี่แหละถือว่าเป็นใหญ่
โลกใบนี้...จากวันนี้ตลอดไป
จะเลวร้ายสักเพียงไร ใครอาจรู้!!
6 พฤษภาคม 2550 20:45 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
สวัสดี...ท้องฟ้า...
ดูสิ แววตาช่างสดใส
เจ้านี่เบิกบานเสียกระไร
ยิ้มแย้มรับวันใหม่อยู่ทุกวัน
สวัสดี...ดอกไม้...
เมื่อหคืนหลับสบายไหมในความฝัน
เจ้าแย้มกลีบชูช่อรอแบ่งปัน
ซึ่งสีสันแก่ผู้ผ่านไปมา
สวัสดี...ก้อนหิน...
เจ้าจะคิดโบยบินไปไหนหนา
หรือเจ้าอยากบินไปไกลสุดฟ้า
ไปอยู่กับหมู่ดาราแสงพร่างพราว
สวัสดี...สายลม...
เจ้าคอยห่มหัวใจให้คลายหนาว
พัดมาอ่อนอ่อนอยู่นานยาว
คอยฝากข่าวจากฟ้ามาอวยพร
สวัสดี...สายน้ำ
เจ้าช่วยชำระล้างความเหนื่อยอ่อน
เย็นชื่นใจคล้ายว่าเจ้าอาทร
ช่วยร่ำรินคล้ายร้อนผ่อนเป็นเย็น
สวัสดี...ดวงตะวัน...
เจ้าทอแสงสีสันอยู่โดดเด่น
เจ้าเหนื่อยไหมในสิ่งที่เจ้าเป็น
หรือเฉกเช่นเป็นแบบนั้น...มันธรรมดา
สวัสดี...ตัวเอง
ข้าเกรงเหมือนเราไม่คุ้นหน้า
แปลกนะ...บางครั้งบางเวลา
ตัวเจ้า...ตัวข้า...คือใครกัน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
หน้าส่วนตัว
1420
