แด่ จินตนาการที่จากไป

แดนไกล ไลบีเรีย

แด่  จินตนาการที่จากไป



เมื่อก่อนกาล –
เคยหัวใจอ่อนหวานซ่านรู้สึก
ด้วยใฝ่ฝันมั่นไว้ในใจนึก
จะว่ายฟ้าล่วงลึกอันกว้างไกล
จะไปเด็ดดวงดาวที่พราวฟ้า
แล้วนำมาเรียงร้อยเป็นสร้อยไสว
จะเอาดวงจันทร์เสี้ยวเกี่ยวกำไล
จะเอาเมฆมาคลุมใจให้อุ่นนาน
ก็เคยฝันว่าจะไปสุดปลายฟ้า
ปรารถนา  เพียงปรารถนาก็ว่าหวาน
เมื่อไม่เคยหมดสิ้นจินตนาการ
ความฝันก็ยังผลิบานเต็มลานจินต์

เมื่อก่อนกาล –
ครั้งหัวใจอ่อนหวานยังไม่สิ้น
ซึ่งเสียงเพรียกเคยกระซิบว่าชีวิน
อาจมีสิทธิ์โบยบิน  ไปแสนไกล
หัวใจจึงโบยบิน – 
ในห้วงจินตนาการหวาน, อ่อนไหว
มีสิทธิ์บินผ่านมุมอับที่ลับไร้
ซึ่งดวงดาวแสงสุกใสในหม่นฟ้า

..................................................
..................................................
..................................................
..................................................

บางรู้สึก – รู้สึกว่าเหนื่อยอ่อน
จนหัวใจร้าวรอนเสียยิ่งกว่า
ยิ่งโบยบินสูงขึ้นไปใจยิ่งล้า
เกินปรารถนา  เกินกว่าฝันนิรันดร
และตอนนี้คล้ายหมดสิ้นจินตนาการ
เมื่อผ่านเพียงชั่ววานช่างเหนื่อยอ่อน
หยุดโบยบินไปสุดฟ้า – หลับตานอน
ทิ้งความฝันของกาลก่อนไว้เท่านี้

ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน –
ปล่อยความฝันให้ร่วงโรยโบยบินหนี
พอรู้ตัว  รู้สึกนึกอีกที
ฟ้าก็ไกลเกินกว่าที่จะบินไป
ไม่เหลือแล้วดวงดาวที่พราวฟ้า
จะสรรหามาร้อยเป็นสร้อยไสว
ไม่มีดวงจันทร์เสี้ยวเกี่ยวกำไล
ไม่มีเมฆห่มคลุมใจให้อุ่นนาน








เวลาก็ยังหมุนไป –
ไกลแสนไกล  เกินใจโบยบินผ่าน
เพียงพริบตาพร่าฝัน, แหละวันวาน –
ก็เข้ามาพรากจินตนาการไปเสียแล้ว !!!