6 กันยายน 2544 00:23 น.
แพรวา
ช่วงเวลาแห่งความอ้างว้าง
ยังทำให้สมุดบันทึกหน้ากลาง มีรอยไหว
มีน้ำตา มีรอยปากกา ความร้าวใจ
เป็นตัวระบาย ทุกความหม่นไหม้ ในคืนวัน
แต่กับความรักที่ว่างเปล่า
ไม่มีเราไม่มีเขา ไม่มีใครทั้งนั้น
หน้ากระดาษหัวใจ ไม่มีเรื่องใดมาเกี่ยวพัน
แล้วจะต่างอะไรกัน....กับคนที่อยู่ไปวันๆ
รอการหยุดหายใจ...
5 กันยายน 2544 21:58 น.
แพรวา
เป็นคนคนนึงที่ช่างอ่อนไหว
นี่คือความรู้สึกที่เธอ มองได้จากฉัน
เจ้าน้ำตา ไร้เหตุผลร้อยพัน
แต่รู้ไหมว่าคงมั่น ในเรื่องของเรา
เธอตามหากที่เข้มแข็ง
ไม่เคยแสดงความรู้สึกโศกเศร้า
จนในที่สุด ทุกสิ่งก็บางเบา
คนที่ไม่เคยเงียบเหงา สร้างความร้าวใจ
จึงไม่ขอเป็นในสิ่งที่เธอเป็น
จะมีนิสัยอย่างเดิมให้เห็นคืออ่อนไหว
เมื่อเป็นคนเข้มแข็ง อย่างเธอแล้ว
..มองข้ามบางอย่างไป
จะเป็นทำไม
เป็นแล้วสัมผัสความจริงใจของใคร ไม่ได้เลย
5 กันยายน 2544 21:50 น.
แพรวา
ขอไม่รับ ได้ไหม
คำว่าเพื่อนที่เธอ จะให้ นับจากนี้
ขอบเขตของฉัน ได้แค่เพื่อนกัน คงไม่ดี
ไม่อยากรักษา ทุกความผูกพันที่มีระหว่างเรา
ดูเธอเห็นแก่ความอาทร
จึงอยากคงไว้ เพียงสักบทตอน ของวันเก่า
แต่สำหรับฉัน ในวันที่รักมันจางเบา
ไม่อยากทนเห็นแม้เพียงภาพเงา ของวานวัน
ขอไม่รู้ สึก จะได้ไหม
กลัวต่อไป เธอจะยังค้างในใจฉัน
กลัวพรุ่งนี้ จะเป็นฝันร้าย ทำลายกัน
ที่แม้แต่การเลิกพร่ำรำพัน
ฉันยังกลัวต้องต่อสู้กับมัน...จนขาดใจ
4 กันยายน 2544 22:49 น.
แพรวา
ไม่รู้ว่าถูกจัดอยู่ในมุมใด
รู้แต่ว่าหวังมากไป..หากจะขอ
แม้หัวใจ..กับใคร ๆ ..เธอเหลือพอ
แต่กับฉัน แค่สะกดคำรอ ยังมากไป
คงต้องท่องเอาไว้ ไม่มีสิทธิ์
การรักเธออาจไม่ผิดแต่ในเมื่อเธอไม่คิดจะหวั่นไหว
จะเจ็บเศร้า เหงา ช้ำ จึงต้องเก็บงำกับใจ
ร้องไห้คนเดียวต่อไป อาลัยหัวใจ..ที่ไม่เจียม
4 กันยายน 2544 22:39 น.
แพรวา
ในกระเป๋าเป้
มี postcard ทะเล มีสมุด สีฟ้า
มีเสื้อมีกางเกง มีรองเท้าแตะ มีแว่นตา
มีตังค์มีหนังสือ มีเวลา และมีหัวใจ
....
พรุ่งนี้จะไป พักร้อน
ไปผูกเปลกางเต๊นท์นอน มองฟ้าใส ๆ
ไปพิงต้นมะพร้าว ไปเหยียบหาดทรายสีขาว
...ทอดยาวไกล
จะไป..เก็บความธรรมดาที่ยิ่งใหญ่ใส่ตัวเอง
หน้าส่วนตัว
737
