28 พฤศจิกายน 2544 17:31 น.
แพรวา
ได้แต่ฝืนยิ้มให้เธอไป
ซ่อนน้ำตา กลั้นไว้ ไม่ให้เอ่อ
มือเขา จับจูงมือเธอ
เป็นภาพที่ไม่อยากพบเจอ เลยคนดี
ความเจ็บปวดน่ะ รู้จักไหม
หรือ ป่วยการจะอธิบาย ในเรื่องนี้
ตราบที่เธอไม่เคยมีรักแท้สักที
คงไม่เข้าใจหรอกคนดี ..กับสิ่งที่ฉันเป็น
28 พฤศจิกายน 2544 09:36 น.
แพรวา
เห็นเธอมีปัญหา
เลยช่วยรับมา เผื่อจะแบ่งเบาให้
เธออธิบาย ความทุกข์ร้อนในใจ
ทำดีเท่าไร.เค้ายังหนีไปหาที่ใหม่พึ่งพิง
เธอถามว่าเธอ ทำผิดอะไร
ทั้งที่ทุ่มลงไป ก็หมดใจทุกสิ่ง
อย่าถามเลย ฉันคงไม่กล้าเอ่ยความจริง
เพราะขนาดถูกเธอทิ้ง..
คำตอบยังเงียบนิ่งจนปัจจุบัน
ไม่มีหรอก..เหตุผล
หัวใจของคน วกวน ไหวหวั่น
กาลเวลา จะตอบเองด้วยตัวมัน
เขาไม่รักเธอ เธอไม่รักฉัน คงแทนคำตอบนั้นได้ดี..
26 พฤศจิกายน 2544 11:45 น.
แพรวา
เงียบหายไปเลยยังดีกว่า
บางความรู้สึกก็ต้องใช้เวลา บ้างเท่านั้น
ป่วยการจะมาทำท่าทางห่วงกัน
ทั้ง ๆ ที่ความผูกพัน เธอได้เลือกให้มันต้องจบไป
..อยากจะตอบแทนความหวังดี
ให้เธอเห็นว่าวันนี้ ฉันก็ยังมีชีวิตอยู่ไหว
อภัยให้ฉัน .หากว่าลึกๆ แล้วนั้นเธอจริงใจ
ขอโทษที่มองโลกในแง่ร้ายเกินไป
เพราะช่วงเวลาแห่งการทำใจ
...บางทีการไม่เหลือใคร ก็ จำ เป็น ...
23 พฤศจิกายน 2544 08:38 น.
แพรวา
ฉันใจกว้างก็จริงอยู่
แต่กับความรักเธอก็รู้ มันเรื่องใหญ่
ทนได้เสมอ ถ้าทำเพื่อเธอ ไม่เป็นไร
แต่หากต้องยอมแบ่งใคร
ฉันคงอยู่บนความร้าวไหว..ได้ไม่นาน
เมื่อเส้นทางรักโรยด้วยหนามแหลมคม
เดินต่อไปคงเจ็บระบม ข่มความหวาน
จะคิดอย่างไรก็แล้วแต่.. รู้ไว้แค่ ร้าวราน
..อดทนให้ผ่านคืนยาวนาน
ยังดีกว่า ต้องทนอ่อนตาม คนหลายใจ..
22 พฤศจิกายน 2544 13:12 น.
แพรวา
เพราะใช้ความรักเป็นลมหายใจ
จึงกอดคอกับความอ่อนไหว มานานช้า
ความเศร้าปลิวผ่าน กี่ฤดูกาลหยดน้ำตา
ความสุขก้าวเข้ามา แค่จะเอื้อมมือคว้ายังไม่ทัน
อ่อนแรง..เหลือใจ
เหนื่อยกับการตามฝันของใคร..ไปอย่างนั้น
เพิ่งรู้สึกว่า ชีวิตของเราก็มีค่ามีความสำคัญ
ลมหายใจต่อจากนี้ของฉัน..จะกอดตัวเอง
หน้าส่วนตัว
897
