3 กันยายน 2544 22:40 น.
แพรวา
ดอกไม้จะบานเมื่อถึงฤดู
ไม่มีใครสามารถเดารู้ ถึงวันข้างหน้า
ดวงพระจันทร์ จะขึ้น เมื่อตะวันลา
ทุกสิ่งเป็นไปตาม เวลา..ไม่ใช่บงการ
คนคนหนึ่ง จะรักใครอีกคน
ก็เมื่อความสับสน คลี่คลายผ่าน
เธอไม่ต้องถามหรอกว่า จะอีกกี่นาน
ก็บอกแล้วว่า ดอกไม้ชื่อ "รัก" จะบานเมื่อถึงฤดู
3 กันยายน 2544 22:34 น.
แพรวา
ฉันกับเธอมีชีวิตคนละที่
แต่ละวันของฉันคนนี้ มันอ่อนไหว
เธออยู่ได้ เพราะใครคนนั้น..เข้าใจ
ฉันก็ต้องอยู่ต่อไป ถึงจะขาดใครคอยดูแล
อย่างดี ก็ยังมีน้ำตา
คอยเป็นเพื่อน ในคราวอ่อนล้า และท้อแท้
อย่างน้อย ...มันก็แบ่งเบาฉันยามอ่อนแอ
ดีกว่าบางคนที่เคยแคร์... แล้วทำได้แค่ ซ้ำเติม
2 กันยายน 2544 23:10 น.
แพรวา
อยากเอาเรื่องจริงมาเขียนถึง
ให้เธอรู้ว่าวันหนึ่ง ๆ ฉันเจออะไรมาบ้าง
ขีด ๆ ฆ่า หลายครั้ง ปากกายังไม่อยากวาง
ก็คนช่างฝันน่ะ อารมณ์มันกาง ต้องเข้าใจ
..กลัวอยู่เหมือนกัน เธอจะเบื่อ
หากว่าอ่านแล้วมันเฝือ กับตัวอักษรอ่อนไหว
ขยำทิ้งก็ได้นะ แต่ขอให้พิจารณา หลังจากอ่านจบไป
เผื่อบางประโยคที่เขียนด้วยใจ
...มันจะมีอะไรที่โดน - โดน
2 กันยายน 2544 23:04 น.
แพรวา
บนสนามหญ้าใต้เงาร่มไม้
กับเช้าวันไหม่ ยังไม่มีใครมาที่นี่
สวนสาธารณะ บรรยากาศดี ๆ
แสงตะวันเริ่มมี ความอ่อนโยนสาดมา
คนเมาฝันคนหนึ่ง ทอดตัวยาว
อิงหลังสัมผัสหมอกเช้า ที่เปื้อนหญ้า
เหม่อมองไปตรงนั้น ท้องฟ้าใกลตา
อยากรู้จังว่าเธอกำลังมีเวลาเพื่อใคร
สำหรับคนที่นี่ ตรงนี้แล้ว
เส้นความรู้สึกผะแผ่ว อ่อนไหว
มีชีวิต ตามความสุขตัวเอง ไม่แคร์อะไร
เพราะเธอเป็นคนเดียวที่แคร์ไปแล้วหมดใจ
...ชีวิตต่อไป จึงเพื่อเธอ...
หน้าส่วนตัว
911
