2 เมษายน 2546 00:32 น.
แม่มดน้อยค่ะ
แจกันแก้วใบเก่า
เธอยังจำรักของเราได้ไหม
ดอกไม้ดอกเล็ก ๆ ที่เธอเก็บมาให้
กับวันฟ้าใสที่เธอยื่นให้พร้อมหัวใจที่อาทร
แจกันแก้วใบเก่า
เธอยังจำวันเหงา ๆ นั้นได้ไหม
ดอกไม้ดอกเล็กๆ ค่อยๆ เฉาและร่วงไป
ในวันที่หวั่นไหวและหัวใจสะอื้นไห้อยู่เดียวดาย
แจกันแก้วใบเก่า
เธอยังจำเรื่องของเราได้อีกไหม
เมื่อวันนี้ไม่เหลือแม้ดอกไม้แห้งในแจกันมาห่มใจ
เหลือแค่เศษแก้วใสแตกร้าวไปเช่นเดียวกับรักเราที่จบลง
1 เมษายน 2546 14:46 น.
แม่มดน้อยค่ะ
แม้ขอบฟ้าจะกั้นกลางความไกลห่างระหว่างเรา
แต่ในเงามืดของแสงจันทร์ยังมีแสงดาวกระพริบให้
ฉันไม่เคยเหงากลับรู้สึกอบอุ่นดีในทุกส่วนของหัวใจ
ยังรู้สึกเหมือนเธออยู่ใกล้และโอบกอดฉันไว้ทุกคืนวัน
แม้เวลาจะพัดพาความเดียวดายมารายล้อม
แต่ในความหวั่นไหวยังมีอ้อมแขนความผูกพันมากางกั้น
ฉันไม่เคยรู้สึกอ้างว้างและสะอื้นไห้แม้ท้องฟ้าจะเงียบงัน
ยังรู้สึกเหมือนเธอกุมมือฉันและออกเดินไปด้วยกันที่กลางใจ
หน้าส่วนตัว
636
