ผวาตื่น

แม่มดใจร้าย

ขอพัก

แม่มดใจร้าย

โยนหินกันหลง

แม่มดใจร้าย

แอบโยนหินทำทาง ณ กลางป่า
ให้รู้ว่าทางกลับอยู่หนไหน
กลัวหลงทางกลางป่าพนาไพร
ล้วนสัตว์เล็กสัตว์ใหญ่ที่มากมี

ทั้งช้างม้าเสือสิงห์กระทิงเปลี่ยว
อีกเจ้าตัวนอเดียวหรือหมูหมี
ทั้งเจ้าที่..ผีไพรล้วนยังมี
จึงต้องมีหลักฐานตามทางไพร

กลัวชีวิตสิ้นลงตรงกลางป่า
ล้วนเพราะว่าทางเดินนั้นกว้างใหญ่
ทางคดเคี้ยวเดินเพลินจนเกินไป
หันทางไหนทางกลับไม่เห็นมี

จึงต้องโยนหินไว้เป็นหลักฐาน
กันหลงทางแล้วเจอแต่พวกผี
หรือบรรดาเสือสิงห์ประดามี
เดี๋ยวชีวีหาไม่ในไพรพง



				

ใจเจ้าเอ๋ย

แม่มดใจร้าย

ไฉนเลยหัวใจจึงเศร้านัก
ใจหนาวรักหรือไรใจเจ้าเอ๋ย
ใจเจ็บช้ำน้ำคำเหมือนอย่างเคย
ใจเจ้าเอ๋ยเจ้าช่างบอบบางจริง

หัวใจเจ้าไยจึงไม่แข็งแกร่ง
หรือใจโดนมีดแทงจนขาดหวิ่น
เหลือเพียงใจช้ำช้ำซ้ำชีวิน
เพราะมลทินน้ำคำของใจชาย

ใจเจ้าเอ๋ยแค่เขาเอ่ยปากไล่
ถ้าไม่ไปเขาคงจะเบื่อหน่าย
ลองด้านหน้าอยู่ฟังคำไล่ชาย
ให้เขาอายแล้วหนีเราไปเอง

				

ฝัน..

แม่มดใจร้าย

กี่คนต้องสูญสิ้น
กี่ชีวินไร้สิ้นหวัง
กี่ทุกข์โถมประดัง
กี่ความหวังต้องพังพิน

น้ำตาอีกกี่หยด
หยุดรินรดและหมดสิ้น
หยุดเลือดไหลลงดิน
เมื่อใดสิ้นจากโลกา

อีกนานสักเท่าใด
จะหยุดใจอยากเข่นฆ่า
เพื่อให้โลกโสภา
เมื่อใดหนาเลิกฆ่ากัน

อยากให้มีรอยยิ้ม
เติมเต็มอิ่มทุกรอยฝัน
หัวเราะมีแบ่งปัน
เมื่อใดนั้นฝันเป็นจริง