15 พฤษภาคม 2548 03:18 น.
แอลแมนโซ
ฉันเป็นคนนอนดึก อาจจะเรียกว่าชีวิตของฉันมันตื่นตัวตอนกลางคืนก็ได้
ไม่ว่ากิจกรรมอะไรฉันก็มักจะทำตอนกลางคืนเสมอ
อาจจะเพราะความสงบ ความเงียบ เย็น และความมืดมั๊ง
ทำให้ความคิดฉันโลดแล่น และสามารถทำอะไรได้อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย
ทำได้เรื่อยๆ ท่ามกลางของราตรีที่นิทราหลับไหล
บางก็เดินเล่นในภวังค์ความฝัน บางสนุกกับความรื่นรมณ์ อึกกระทึก
บ้างก็เหงาต้องการเพื่อน
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความมืดเงียบ
ฮัลโล ใครน่ะ ฉันถามด้วยความหงุดหงิด และไม่พอใจ มันช่างเป็นเสียงที่รบกวนความคิดของฉันจริง
คุณไม่รู้จักผมหรอก ผมก็ไม่รู้จักคุณเหมือนกัน มันเป็นเสียงของชายหนุ่ม
อย่ามากวนฉันดีกว่าน่า ฉันกำลังยุ่งอยู่
ผมพูดจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจรบกวนคุณหรอก ขอโทษครับ
นี่มันอะไรกัน คุณเป็นใคร ฉันโมโหมาก แต่เมื่อได้ยินคำว่าขอโทษก็เริ่มดีขึ้น
ผมแค่อยากมีเพื่อนคุย ช่วยคุยกับผมได้ไหม ฉันกำลังคิดว่าใครมาเล่นตลกอะไรหรือเปล่า
อะไร โรคจิตหรือไง
เปล่า แต่ถ้าการที่ผมสุ่มเบอร์มาเจอคุณ แล้วขอร้องให้คุณคุยกับผมเรียกว่าโรคจิตผมก็ไม่ว่าอะไร
คุยอะไรฉันมีงานทำตั้งเยอะแยะ อีกอย่างฉันไม่รู้จักคุณด้วย
ผมก็แค่หวังว่ามิตรภาพคืนนี้เป็นคืนแรกและก็จบลงในคืนเดียวเท่านั้น
มิตรภาพอะไรกัน คุณสุ่มเบอร์มาเจอฉันนี่นะเรียกว่ามิตรภาพ
ใช่ ผมแค่ยากหาคนคุยด้วย ผมสุ่มมาสิบคน และคิดว่าคุณจะเป็นคนสุดท้าย แล้วก็ติด
ทำไมเหรอถ้าไม่ติดคุณจะทำอะไร
ผมอาจจะร้องไห้ หรือคิดทำอะไรโง่ๆ ก็ได้
เขาพูดแบบหมดหวัง ดูราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะดับสลายลง ฉันไม่ค่อยเข้าใจคำพูดเขาเท่าไหร่นักหรอก กับแค่การสุ่มโทร. หาเพื่อนคุย ถ้าไม่มีคนคุยด้วยเขาคงไม่ฆ่าตัวตายหรอก
วันนี้วันเกิดผม
อ๋อ!!!! คุณต้องการให้คนอวยพรให้งั้นหรอก happy b day
เปล่า ผมแค่อยากรู้ว่าคนเราถ้าไม่เคยรู้จักกัน ไม่เคยเห็นหน้ากันจะมีมิตรภาพระหว่างกันมั๊ย
คิดอะไรของคุณ ทุกวันนี้นะคนที่เจอหน้ากัน คบกัน ก็ใส่หน้ากากเข้าหากันทุกคนแล้ว
ทุกวันนี้ความจริงใจมันหายาก มิตรภาพเหรอ แค่ในคนที่รู้จักยังไม่มีเท่าไหร่เลย แล้วจะหวังอะไรกับคนที่ไม่รู้จักกัน และที่ผ่านไปอย่างฉาบฉวยล่ะ ทั้งหมดนี้มันเป็นเรื่องจริง
อย่างนั้นเราก็ไม่ผิดสิที่ไม่เปิดเผยตัวตนของเราจริงๆ ให้ใครรู้ เพราะเขาก็เป็นเหมือนเรา
อันนั้นฉันก็ไม่รู้นะ ฉันไม่ชอบโกหก ใครดีมาฉันก็ดีกลับ ใครร้ายก็ไม่ยุ่ง แค่นั้นเอง
ผมก็แค่อยากรู้เท่านั้น
ฉันตอบไม่ได้หรอกความรู้สึกใคร ความรู้สึกมัน
ก็คนเเราไม่สามารถตอบแทนใครได้จริงๆนี่ ใช่เราอาจจะทำงาน ทำอะไรแทนเขาได้ แต่มีเรื่องหนึ่งที่เราจะสามารถรู้สึกอะไรแทนใครไม่ได้หรอก ถึงจะแสดงอะไรแบบนั้น แต่ความจริงแล้วเราอาจไม่เข้าถึงมันก็ได้
คุณว่ามั๊ยว่าโลกนี้มันช่างโหดร้าย
ฉันว่าเราโหดร้ายกับโลกก่อนต่างหาก
ใช่ จริงด้วย เราก็เลยโดนทำโทษ
ทุกอย่างมันมีผลเสมอ ไม่ว่าจะทำดีหรือชั่ว
คุณมีความฝันมั๊ย อยู่ๆเขาก็เปลี่ยนเรื่องพูด
ฉันคิดในใจว่าตาคนนี้เป็นใครกันนะ ทำงานอะไร สามารถชวนคนอื่นที่ไม่เคยเห็นหน้ามาคุยเรื่องอย่างนี้ได้
มีสิ ทำไมจะไม่มี
ผมเองก็มี และพรุ่งนี้ผมจะทำให้ความฝันของผมเป็นจริง
เหรอ งั้นขอให้คุณโชคดีนะ และขอให้คุณมีความสุขกับความฝันของคุณนะ
ฉันเองก็ไม่ค่อยอยากรู้หรอกว่าความฝันของเขานั้นคืออะไร ดูเหมือนเขาเองก็ไม่อยากบอกมัน คงแค่อยากพูดอะไรสักอย่าง และไม่อยากให้ใครดูถูกเท่านั้น
ขอบคุณครับ ผมดีใจมากเลยที่ได้คุยกับคุณ มันอาจเป็นการรบกวนคุณ แต่มันเป็นเรื่อดีสำหรับผมที่คุณไม่กระแทกหูโทร.ใส่ผม หรือด่าผมกลับมา หรือคิดว่าผมเป็นโรคจิต
อ่อ!!! อยากบอกให้คุณรู้นะว่าคุณรบกวนฉันมาก ที่ต้องมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้ที่จริงฉันน่าจะวางหูคุณตั้งแต่ได้ยินเสียง และรู้ว่าคุณเป็นคนที่ฉันไม่รู้จักซะด้วยซ้ำไป และฉันก็คิดว่าคุณเป็นโรคจิต
ผมแค่อยากมีเพื่อนคุยเท่านั้น
เขาตอบกลับมาไม่ได้โกรธอะไรในน้ำเสียงของเขา ฉันคิดว่าเขาน่าจะโกรธคำพูดของฉันถึงมันไม่รุนแรงแต่มันก็กระทบกระเทือนจิตใจเขาน่าดู ฉันคิด
คุณไม่โกรธฉันเหรอที่ฉันว่าคนแบบนั้น
ไม่ ผมดีใจด้วยซ้ำ อย่างน้อยคุยก็คุยกับผม
คุณนี่โรคจิตจริงๆ แต่มาในแบบคุณก็ดีกว่าแบบลามก แต่ถ้าเจอแบบนี้บ่อยๆ ฉันคงประสาทเสียแน่
หึ หึ ขอบคุณคุยกับผม ถ้าผมอยากคุยกับคุณอีกล่ะ
อย่าเลยมิตรภาพของเราจบลงแค่คืนนี้แหละ ฉันไม่ชอบรับโทร. กลางดึกแบบนี้ อีกอย่างนึงมันรบกวนการทำงานของฉัน ถ้ามีอีกฉันคงไม่คุยแบบนี้อีกแน่ มันอาจทำให้ฉันโมโห และทำร้ายคุณทางคำพูดได้ ฉันขอเตือน
ครับ ถ้างั้นผมลาก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะ
คุณก็เช่นกัน
ขอบคุณครับ
ฉันวางหูลง นี่มันอะไรกันมิตรภาพแค่คืนเดียว ฉันถอนหายใจแล้วกลับมาทำงานต่อ
ต่อจากนั้นก็ไม่เคยรับโทรศัพท์ จากชายคนนั้นอีกเลย
เขาเป็นไงบ้างนะ ฝันของเขาเป็นจริงหรือเปล่านะ ตอนนี้ฉันเริ่มมาสนใจ และอยากรู้
ฉันส่ายหัวให้กับตัวเองในความอยากรู้และขี้สงสัย
ตอนนี้เขากำลังสุ่มโทรศัพท์หาใครอยู่รึเปล่านะ จะมีใครคุยกับเขารึปล่านะ
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
9 พฤษภาคม 2548 12:49 น.
แอลแมนโซ
ตามหามานานแค่ไหนก็ไม่รู้
คนในฝันที่เพ้อถึง
ตามหาอีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้
คนในฝันที่อาจจะไม่มีตัวตนจริงๆ
ตามหาจนท้อ
คนในฝันอาจจะไม่มีจริง
ตราบวันนั้นที่ได้พบเธอ
เธอไม่ใช่แบบที่ฉันคิดหรอกไม่มีอะไรสักอย่างเดียว
เจ้าชายของฉันต้องใจเย็นแต่เธอใจร้อน
เจ้าชายของฉันต้องหรูเนี้ยบแต่เธอชอบอะไรสบายๆ
เจ้าชายของฉันต้องช่างเอาใจขี้เล่นแต่เธอเครียดไร้อารมณ์ขัน
เจ้าชายของฉันต้องใจดี ตามใจฉันแต่เธอชอบหาว่าฉันไร้สาระ
แต่ทำไมเจ้าชายของฉันกลับเป็นเธอ
นั่นสินะทำไมกัน ก็ยังสงสัย
รู้แต่ว่าเธอ
อยู่ข้างฉันเวลาฉันปวดร้าว
เช็ดน้ำตาให้ฉันยามฉันร้องไห้
เป็นเพื่อนเวลาที่ฉันร้าวราน
แก้ปัญหาในยามที่ฉันทำผิดพลั้ง
แบ่งปันเวลาฉันขาดแคลน
และเธอบอกว่า
เธอเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น
เท่านั้นเธอรู้ไหมว่ามันมีค่าแค่ไหน
คงเพราะเหตุนี้เธอจึงเป็นเจ้าชายของฉัน
เจ้าชายที่ไม่ใช่เจ้าชายในฝัน
แต่เป็นเจ้าชายในโลกแห่งความเป็นจริง
4 พฤษภาคม 2548 19:19 น.
แอลแมนโซ
เธอกลับเข้ามาในห้องสุดหรูบนคอนโดชื่อดังราคาแพง
ใบหน้าที่เหนื่อยล้าจากการทำงาน ที่ต้องปั้นหน้า ใส่หน้ากากทุกวัน
แต่เธอก็ต้องทำเพราะมันเป็นหน้าที่
ทั้งที่ความจริงแล้วสิ่งที่รัก สิ่งที่ฝัน กับสิ่งที่ต้องทำและเป็นความจริงมันช่างต่างกันทีเดียว
เราอยู่ได้บนโลกของความเป็นจริง เพราะมีความฝันหล่อเลี้ยง
ไม่มีอะไรหรอกที่ได้มาดั่งใจง่ายๆ
และสิ่งที่เราเป็นอยู่ตอนนี้อาจเป็นอะไรที่หลายๆ คนฝันไว้ก็ได้
อาชีพแอร์โฮสเตส เป็นอาชีพที่หลายคนใฝ่ฝัน
แต่ไม่ใช่เธอ นางฟ้าบนเครื่องบินที่หลายๆคนอยากสัมผัสชีวิตแบบนี้
แต่เธอต้องทำใจยอมรับมัน ว่า มันคือชีวิต คือ หน้าที่ และคือสิ่งที่ให้อะไรกับเธอมากมาย
หลายครั้งที่มองไปที่ชั้นวางหนังสือ
ก็ทำให้คิดถึงความฝันของเธอขึ้นมา
รู้สึกว่าระยะหลังมานี่เธอไม่ค่อยได้อ่านหนังสือเลย
และก็ไม่ได้ทำในสิ่งที่เคยทำบ่อยๆ คือ เขียนหนังสือ
ใช่เธออยากเป็นนักเขียน
เป็นไงบ้างบทความของฉันที่ฉันเขียน หลายครั้งที่เธอมักถามเมื่อนำบทความมาให้อ่าน
ก็ดีนะ แต่เธออยากเป็นนักเขียนจริงๆเหรอ แต่ชีวิตนักเขียนมันไม่แน่นอนนะ
ใช่มันไม่แน่นอนหรอก
บางครั้งมันก็มีความคิดโลดแล่นถ่ายทอดออกมาได้สบาย
แต่บางทีมันกลับมดสนิทไม่สามารถเขียนเป็นตัวหนังสือได้เลย
เธอบอกว่าไม่เคยเสียใจหรอกถึงแม้จะทำฝันให้เป็นจริงได้
หนังสือเธอไม่ได้ตีพิมพ์ ไม่ได้มีคนนับพันมาอ่าน
แต่เธอก็สามารถเขียนมันได้เมื่อเธออยากเขียน
เมื่อในหัวของเธอมันดำเนินเรื่องราว เธอก็สามารถถ่ายทอดมันออกมาได้
ดังนั้นเธอจะเสียดายทำไม
แอร์โฮสเตสไม่ใช่เหรอที่ทำให้ชีวิตเธอสวยหรู สุขสบายอย่างนี้
ใครๆ ก็เรียกเธอว่านางฟ้า เธอควรภูมิใจ
และดำเนินชีวิตไปตามโลกความจริงที่มันหมุนอยู่
ส่วนความฝัน มันจะมีเวลาสักเท่าไหร่เชียวที่จะได้เขียน ได้คิด
เธอยังไม่ได้ทิ้งความฝัน และยังเดินตามรอยความฝันของเธอ
เพียงแต่ว่า ตอนนี้ ดอกไม้ในแจกันยังเป็นของปลอมเลย
ถ้าเป็นของจริงมันคงแห้งเหี่ยวเพราะขาดน้ำและการดูแลแน่ๆ
หน้าส่วนตัว
698
