28 กันยายน 2547 22:25 น.
โชค ปวีณา
จะต้องฝันร้ายอีกกีครั้งถึงจะเจอกับฝันดี....
จะต้องหลับอีกกี่ตื่นถึงจะเช้า...
ความมืดมนมันพันธนาการคุณไว้....
คุณเห็นมันแม้ขณะหลับตา...
ตื่นเถิด...ตื่นเสียทีเถิด....
ตื่นมาพบกับความจริงเสียที...
ตื่นได้แล้วนักรักผู้ยิ่งใหญ่...
อย่ามัวนอนหลับฝัน...
คุณเป็นเพียงแค่ผงธุลีในอากาศ....
เพียงแค่เธอเป่าเบาๆคุณก็ลอยไปไกล....
คุณเป็นเพียงแค่กระดาษแผ่นหนึ่ง....
เธอตัดคุณเป็นรูปอะไรก็ได้....
แม้เธอจะขยำทิ้งคุณก็ไม่ว่าอะไร...
รักทำให้คุณเป็นไปได้เพียงนี้...
นี่คือสิ่งที่คุณเป็นอยู่...
เธอคงไม่รู้ว่าคุณเป็นคนเข้มแข็ง...
แต่คุณก็อ่อนไหวง่ายเกินไปแล้ว...
คุณผ่านอะไรมามากมาย
คุณรู้ว่าคุณทำอย่างนี้มันผิด
คุณกำลังก้าวเข้าไปในที่ๆมีเจ้าของ...
ทันทีที่เขารู้
เขาจะไล่คุณไป...
คุณเสียใจ...
คุณรู้ว่าควรทำอย่างไร...
คุณไม่เคยทำได้เลยสักที...
คุณไม่เคยมีชัยชนะอันยิ่งใหญ่
หลายครั้งที่คุณจะชนะใจตัวเองด้วยการไม่รักเธอ...
คุณอยากตื่อขึ้นมาจากความฝัน...
ฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง...
คุณก็จะตื่น...
แล้วคุณลุกขึ้นมา...
มองไปทางซ้ายและทางขวา...
คุณไม่เห็นอะไรนอกจากความมืด...
จากนั้นคุณจะเริ่มกลัว...
แล้วคุณจะหลับตาอีกครั้ง...
ความพยายามคุณไม่เป็นผล...
คุณยอมที่จะแพ้...
ยอมที่จะอยู่ในความฝัน...
อยู่ในจินตนาการ...
ภาพลวงตาที่คุณสร้างขึ้น...
สิ่งที่คุณอยากให้เป็นไป...
คุณพอใจกับมัน...
คุณจะนอนอย่างนี้อีกนานแค่ไหน...
พอลืมตาขึ้นมามันก็มืดอยู่ดี...
จนกว่าจะผ่านค่ำคืนนี้ไป...
แสงเรืองรองจะมา...
ความมืดจะจางหาย...
แม้หลับตาก็ยังรู้สึกถึงแสงจ้า...
เช้านั้นยังมาไม่ถึง...
คุณยังคงรออยู่...
แม้มันนานมากแล้ว..
คุณเห็นเธอเป็นดังแสงสว่าง...
แต่อาจไม่ใช่แสงแดดในยามเช้า...
ทำอย่างไรถึงจะรู้...
คุณมีความรักอย่างเต็มปริ...
มอบให้กับเธอผู้ที่คุณเคยฝันถึง...
วันนี้เธอไม่ใช่คนที่ควรรอคุณ...
เมื่อมีเขาอยู่คุณไม่ใช่คนสำคัญ...
รักของคุณมีค่า...
แต่สำหรับเขามันอาจเป็นเพียงแค่เงา...
เพียงแค่เงาและผงธุลี...
เมื่อรักตัวเองมากขึ้น...
คุณจะรักเธอน้อยลง...
เมื่อมันเป็นไปอย่างนี้แล้ว...
ไม่ว่าทางใดก็ตาม...
เธอไม่ใช่คนที่คุณควรรอ....
เธอไม่ใช่คนที่คุณควรรอ.....
26 กันยายน 2547 12:41 น.
โชค ปวีณา
สวัสดีครับ Shay....
เป็นยังไงบ้าง...
สบายดีหรือปล่าว....
มีคำเป็นล้านๆคำวิ่งวนเวียนอยู่ในหัว...
มากพอที่จะเขียนได้ไม่รู้จบ...
แต่วันนี้มันวนไปวนมาจนฉันปวดหัว...
เพลงทุกเพลงในโลกนี้เป็นเพียงโน๊ต12 เสียงที่ร้อยเรียงกันเท่านั้น...
ฉันยังไม่รู้ว่าทุกอณูของสีถ่ายทอดความรู้สึกของศิลปินได้อย่างไร....
แล้วพรสวรรค์ของฉันคืออะไร....
ฉันทำได้เพียงนั่งดูกระดาษเปล่า...
มือจับปากกา...
เปิดฟังเพลงโปรด...
บางครั้งมันก็นานเกินไปจนจำไม่ได้ว่าปากกาอยู่ในมือ....
ฉันนอนกลิ้งไปมา...
กระดาษแผ่นนี้ทำให้ฉันคิดมาก...
บางทีคิดนานจนเผลอหลับไป...
ตื่นขึ้นมาก็ใช่ว่าอะไรจะดีขึ้น...
อ้าว ! ปากกาหายไปไหน...
เหอะๆ
ทำอย่างไรเธอจึงจะรู้ความรู้สึกนี้.....
ความรู้สึกที่มันมากเกินกว่าจะจำกัดให้อยู่ในคำใดๆ
หวังว่าเธอคงไม่ถือสา...
ฉันพยายามจะไม่คิดแต่มันก็เป็นไปแล้ว....
หวังว่าเธอคงไม่ถือสา...
ที่ฉันเขียนอะไรลงไป....
ฉันไม่ใช่คนที่ห้ามความรูสึกได้เก่งนัก
หากแต่เธอพอจะบอกได้ไหมว่าทำไมต้องห้ามความรู้สึกนี้...
เพลงรักที่ดังก้องอยู่ภายใน....
คำดีๆที่พรั่งพรู....
ภาพรักที่วาดไว้อย่างสวยงาม...
ผมไม่ใช่คนที่พูดเก่งนัก...
ยังดีที่ผมยังมีทางเลือกอื่น...
หวังว่าคุณคงชอบอ่าน...
ใช่ว่าผมจะชอบเขียนนัก...
แต่ก็ไม่มีทางอื่นใดแล้ว....
รบกวนเธอมากแล้ว....
ผมน่าจะไปได้แล้ว...
26 กันยายน 2547 12:17 น.
โชค ปวีณา
ถึง Shay
ความงามของคุณคือสิ่งที่ผมมองเห็น...
เช่นเดียวกับชายอื่นที่ได้เห็นคุณ....
มันเป็นความประทับใจแรกของผมที่มีต่อคุณ
แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะนำผมไปสู่คุณ...
ผมยอมรับว่าผมมองคุณในบางครั้ง
เช่นเดียวกับที่ผมเผลอมองผู้หญิงสวยคนอื่นๆ
ผมมักจะเดินผ่านไป ไม่ได้เข้าไปทักทายเช่นเดียวกัน
อาจเป็นเพราะผมไม่มั่นใจในตัวเอง หรือด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่
แต่ยิ้มของคุณ... มันเหมือนผมเห็นทางไปสู่คุณ
และผมก็ก้าวเดินไปในทางสายนั้น...
ผมยินดีที่ได้รู้จักคุณ ศิลปินผู้เลอโฉม...
ผู้ที่สอนผมให้วาด...วาดภาพความรักที่สวยงามขึ้นอีกครั้ง
มันอาจจะดูมากไปสำหรับรอยยิ้มที่เป็นมิตรของคุณ
ทำให้ผมคิดไปไกลขนาดนั้น
รักเอ๋ย...รัก... ผมจึงกลายเป็นเด็กน้อยงอแงอย่างนี้....
ไม่รู้จักโตเสียที.....
คุณดีกับผมมากผมคิดไปไกล....
พอผมรู้ว่าคุณมีใครอยู่แล้วผมจึงสงสัย....
พอผมรู้ว่าคุณก็ดีกับคนอื่นแบบนี้เช่นกัน ผมยิ่งสงสัย...
คุณเป็นคนหลายใจหรอกหรือ....
วันนี้ผมได้รู้แล้วว่า...คุณดีกับทุกคนและเป็นเจตนาที่บริสุทธิ์
สมมติว่าผมมีคำพูด 100 คำ ผมสามารถพูดกับออยได้ 100 คำ
ออยเป็นเพื่อนผม...ผมไม่ได้คิดอะไร
สมมติว่าอีก 100 คำ เป็นของคุณ
คุณจะได้ยินจากผมเพียง 60 คำ...
อีก 40 คำมันมากเกินกว่าที่จะพูดกับเพื่อน...
และคุณกับผมก็เป็นเพื่อนกันไม่มากไปกว่านั้น...
เป็นเพราะผมคิดมากไปแล้ว...
ผมยังไม่แข็งแรงพอ....
ผมอยากขอร้อง...
อย่าคิดว่าผมทำเพื่อหวังสิ่งใดสิ่งหนึ่ง...
ผมทำเพื่อคุณเท่าที่เพื่อนคนหนึ่งพึงได้รับ...
อยากจะขอโทษคุณ...
ช่วงนี้ผมยังสับสนอ่อนไหวไปตามเรื่องคนไม่แข็งแรงพอ
อย่าได้คิดอะไรเลย...
ผมดีใจที่ได้รูจักคุณ....
และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป
หน้าส่วนตัว
807
